Quero aplicar a miña ciencia á lingua para pintar a face do noso maior ben colectivo: o galego







domingo, 13 de febreiro de 2011

Transubstanciación lingüística

Nunha aula grande e ateigada de rapaces de 16 a 18 anos celebrábase unha conferencia para divulgar os recursos dos que dispoñen os xóvenes para o acceso ao traballo ou a unha vivenda. Hai tres poñentes e comenza a falar a primeira:
- A veeer... los de atrás, mirais bien la pantalla?...Sii?...Bien. Comenzamos?
- Bien,... si ahora estuviérais a mi lado sentiríais como me peta el corazón. Me hace bum-bum, bum-bum. Estoy nerviosa. Eso mismo os pasará cuando os encontreis en una entrevista de trabajo...
Fai unha pequena pausa e continúa.
- Hola me llamo Magdalena y,...
Un dos seus compañeiros chámaa e fala con ela en baixo.
- Ah, si.... Me dicen que aquí la mayoría hablais en gallego. Entón vouvos falar en galego.... aínda que xa vos aviso,... que o meu galego é o galego de Moaña. Como vos dicía, o meu nome é Magdalena...
Contestando desde unha das primeiras filas, un rapaz, coa voz ben clara:
- E logo,..., de onde cres que é o teu castelán?

Todos os días se produce este  patético milagre en milleiros de mentes que sendo, por exemplo, de Moaña, Tabeirós ou da Mariña, pensan que falan un castelán de Valladolid. É patético porque aínda que deixan de ser galegos, nunca chegan a ser de Valladolid, e así perden a súa alma.

6 comentarios:

  1. Cibrán, é uma história magnífica. Um dia seria ótimo haver um livro que recolha cem pequenas histórias como esta.

    ResponderEliminar
  2. Concordo contigo na idea do libro. Compriría alguén que teña arte no oficio de escribir. Polo demais, estas historias, desafortunadamente, acompáñannos diariamente, só hai que saber velas.
    E grazas.

    ResponderEliminar
  3. abofé que o mercaria, estas cativas pérolas de inteligência som incríveis

    ResponderEliminar
  4. gustamos moito do teu relato e da conclusión final.
    ánimos con estas historias.

    ResponderEliminar
  5. EU COÑEZO UNHA PROFESORA QUE SENDO DA TERRA CHÁ, CON ESE ACENTO DA GALIZA DO INTERIOR, SEMPRE DI AQUILO DE
    -"NO HABLO EN GALLEGO PORQUE LO HABLO MAL. Y LUEGO QUE TE CRES"

    POBRE XENTIÑA QUE NON NON TEN IDENTIDADE.

    ResponderEliminar
  6. Si, pobres.
    As Magdalenas como a da historia non necesariamente odian o noso idioma, o que teñen, penso eu, é moi asumidos certos prexuízos. Cómpre pensar como removerllos e quen ten a culpa de que continúen a transmitirse.

    ResponderEliminar