A xustiza española é unha institución rancia e reacionaria, que rezuma clasismo e machismo. No seu cerimonial e nos seus ritos, compórtase como un corpo elitista, distante e autoritario. Vixiante do mantemento do statu quo, despregou todo o seu arsenal represivo na resposta ao desafío soberanista catalán. E vela tamén con dilixencia polos intereses dos máis poderosos.
Valentín García participou no acto de entrega de premios do concurso ‘Explícoche matemáticas 2.0’ https://t.co/4GWBP5Ci6G pic.twitter.com/w5jBRMzAm7— Política Lingüística (@SXPL) 27 de outubro de 2018
Como é habitual nos procesos de implantación dun novo vocabulario, naquel traballo comunitario de de galeguización do Twitter houbo vacilacións. Como designar o vocablos "tweet" e "retweet"? Algúns avogaban por empegar directamente a versión orixinal en ingles, porén a opción que comenzou a usarse nun principio foi a de "chío" e "rechío".Unha pena que o propio goberno da @Xunta nos minta así: http://t.co/HlOWSmXD— Twiter en galego (@chio_en_galego) 20 de setembro de 2012
Eu non estaba presente, pero creo na historia que veño de escoitar varias veces. O peor de todo, ademais, é que non me sorprende. Nun colexio dunha cidade galega unha docente reúne aos pais dos alumnos a comezo de curso. Avísaos de que vai saltar a normativa. Que os libros están nun idioma pero ela vai traducilos pese a que isto implique que aprendan menos desa lingua. É máis, nas clases desa materia, non vai ser rigorosa e permitirá aos rapaces escribir mal, con faltas ortográficas.
Tantos construyendo cerrojosy tan pocos buscando llavesAlberto García-Teresa
Hai algún tempo que camiño cun feixiño de dúbidas no meu fardel, mais todas xiran arredor da mesma cuestión: se ten sentido preguntar unha e outra vez aos galegos (de nacenza o de corazón) que o falan para que serve o galego, e intentar quitar das súas repostas algún tipo de receita coa que convencer da súa utilidade a aqueles que non o fan. Coido que esa insistencia no proveito talvez poida esgrimirse co inglés ―unha lingua allea que pode ser unha boa ferramenta de comunicación polo mundo adiante, aínda que non en todos os lugares―, pero non sei se é un bo argumento para disuadir os galegos de falar a lingua propia de Galicia no seu territorio. O que axiña me leva a unha cuestión previa: o feito de ter que xustificar seguido por que se fala galego na terra onde esta lingua comezara a forxarse aló polo século IX.
Optamos á mantenta por non buscar ou aceptar calquera subvención por parte dunha Xunta de Galicia que, dende 2009, por medio das súas políticas lingüísticas, educativas e culturais, fixo o maior dano á lingua galega dende a morte de Franco. En particular, eu creo que sería unha falta de respecto ao legado de Castelao vincular o proxecto con semellante filisteísmo, sendo a obra unha defensa magna dos dereitos insubornábeis e humanos de Galicia e os galegos. Colaborar con semellantes forzas representaría, para min, unha incoherencia hipócrita, contraproducente e destrutiva, que de paso lexitimaría os feitos inefábeis do goberno de Feijoo en contra da cultura e lingua galega.
O 8 de outubro Fran Beltrán publicou en Twitter este chío: "En Galicia hai máis de cen formas para designar a choiva, pero todas elas escampan #Afouteza e moito #Corazón @RCCelta A seguir traballando!" O medio centro madrileño respondía así a decepcionante actuación do cadro celeste en Sevilla e aos primeiros síntomas de crise do proxecto de Antonio Mohamed. Foi o seu un exercicio responsable de celtismo da vontade, mais tamén xeneroso de galeguismo, tanto polo feito de utilizar a lingua galega nas redes sociais, como por referenciarse coa súa riqueza semántica e literaria, capaz de expresar todos os matices que sabemos identificar nas precipitacións: dende o orballo, chuvisco, chuviña e chuviscada, cando é moi lene, máis tamén como babuxa, babuña, poalla, poallada ou froalla, até chuvieira, chuvascada, xistra, ou brea cando chove a ballón (a barullo) ou a choupón para que logo escampe, estrelampe ou estiñe e máis tarde chegue a brétema, a néboa ou o neboeiro... Xaora, tampouco era esta a primeira ocasión na que o noso Iniestiña chiaba en galego, xa que o veu facendo dende as primeiras semanas en Vigo e que xustificou, como o seu esforzo por aprender a falalo, coa intención de achegarse aos seareiros e devolverlles así o agarimo que recibe.
Se por el fose falaba do galego no obituario, mais polo momento tivo que se conformar con botar a lingua a pacer na sección de opinión da Voz. O seu artigo representa un novo exercicio de odio ao galego. Riu de nós cando dixo o que dixo no congreso pero, ollo, ímoslle dar tribuna. É para chorar desconsoladamente. Se un segue con atención os pinchacarneiros argumentais de Toni Cantó colixe a súa demagoxia. Cada vez que exemplifica lévao ao terreo da saúde. Chántanos no imaxinario unha muller luguesa a vida ou morte co corazón exposto na mesa de quirófano e un neno cun tumor cerebral. Non van ter bos cirurxiáns porque os mellores tiveron que marchar ao trote a Valladolid porque aquí sen saberen galego non daban ficado.
Houbo tempos –séculos atrás- que era frecuente encontrar nos protocolos notariais mandas testamentarias. Nelas o testador impúñalles aos herdeiros obrigas de carácter piadoso, por regra xeral. Case todas elas referidas ás crenzas relixiosas imperantes na sociedade: celebración de cabodanos, construción de cruceiros ou hermidas cunha advocación conreta... Desta maneira foise consolidando xeración tras xeración o respeto e fomento dunha cultura relixiosa. Certo é tamén que había outras moitas cargas para os herdeiros como por exemplo “dar unha pitança o día festa” aos criados. Nun comezo eses protocolos notariais estaban escritos en galego.Tempo despois, a partir do século XVI, foron reemprazados pola prosa notarial en castelán. A Asociación de Funcionarios para a Normalización Lingüística, vén publicando unha colección de libros titulados “En galego,agora e sempre”, que recollen modelos de mandas testamentarias nas que se lles encomenda aos beneficiarios testamentais a defensa do patrimonio cultural e lingüístico, como un legado inmaterial que deben conservar no futuro. Bos exemplos para que retomemos aquel vello costume de incluír neles mandas específicas con esta nova orientación.
Señor Cantó: supoño que compartimos os dous o desexo de vivirmos en sociedades de cidadáns libres e iguais. Porén, o tratamento que recibimos quen queremos utilizar o galego con toda normalidade non é o de libres e iguais. O galego é a lingua propia de Galiza. Non sería normal que quen serve na Administración pública atenda e entenda á cidadanía na lingua que ten dereito a empregar? Restrinxir e prohibir o exercicio dese dereito é contrario á igualdade e á liberdade. Que liberdade teriamos para empregar un servizo no que prima a inferioridade -desigualdade- da nosa lingua? Vaia a un centro de saúde galego e observe cal é a lingua que impera. Pareceríalle normal nunha situación de vulnerabilidade, como o é unha doenza, ter que mudar de lingua no seu propio país porque o médico non o entende, e asegura ademais non ter por que facelo?
Fai-me lembrar a letra de uma canção de meus tempos mozos, onde vai, algo assim como “tal vez no supe hablar cuando debí/ mi mente controló mi corazón/el precio que pagué fue verme asi/ y cuado oí tu voz alguien (Toni) CANTÓ”. Pois sim, o inefavel Sr. Cantó ja debía andar ou presentirse por aquelas datas interrompendo a quem quería falar e dizendo, lógicamente, cantadas.
Nestes días Galiza e o mundo enteiro gozan da beleza policromada do excepcional conxunto escultórico do Mestre Mateo: o Pórtico da Gloria. Convén lembrar que esta obra magna da arte universal foi o froito dun tempo de esplendor no que Galiza era un reino soberano, nos séculos XII e XIII. Mais non foi un produto illado, canda o Pórtico o noso país alumeou a arte do románico e do gótico e unha vizosa literatura en galego na que brillan con luz propia as cantigas de amigo, de amor e de escarnio e maldicer.
Señor Toni Cantó. Chámome María Canosa e son galega. Vivo en Galicia, nunca me quixen ir de aquí, por moito que as circunstancias sexan complicadas e ás veces me tentara o desenvolvemento laboral. Pero ao final decidimos formar a nosa familia na nosa terra, por moito que se nos complique.
Aínda que pareza un disparate afirmar que o castelán está desaparecendo nas comunidades bilingües, entre elas Galiza, hai que pensar que o deputado de Cidadáns nas Cortes, Toni Cantó, sabe o que di e a quen representa coas súas palabras.
O pasado día 26, Día Europeo das Linguas, presentamos no Concello de Ames os resultados dun estudo de campo sobre a situación da lingua galega nas familias e nos primeiros anos do sistema escolar (infantil e primaria), traballo realizado a partir de achegas do profesorado do CEIP Agro do Muíño, na parroquia de Ortoño, nas terras de Amaía, a poucosquilómetros de Santiago de Compostela.
Danme ganas de escribir isto en castelán, como mostra da miña solidariedade cos falantes desa lingua minorizada e perseguida, antes de uso corrente e natural, incluso oficial, antes de que se convertera practicamente nunha lingua morta en Galicia, como denunciou no Congreso, con tanta valentía e pundonor como coñecemento de causa, o deputado Toni Cantó. Xa era hora de que alguén o dixera, e non foi ningún dos representantes galegos, aos que se lle supón que van alí a defender os dereitos da cidadanía. Non, tivo que ser Cantó, un home tan prezado polo electorado que foi capaz de recuncar no escano por dous partidos distintos, UPyD e Cs. Xa dicía Churchill -creo que era Churchill, ese home dixo de todo- que en ocasións un home ten que mudar de partido para conservar as ideas, ou algo así. Algo de conservar era.
[min 26]. aposta de galego e ciencia. Lamentablemente desde o 2010 a física e outras materias non se poden estudar en galego na ESO, e voluntariamente podémolo facer no bacharelato e dependendo de moitas audacias do profesorado. O cal me parece un sinsentido tremento. De aí se instituíu no 2010 o 4 de novembro polos profesores que dabamos as aulas de ciencias en galego, o Día da Ciencia en Galego, e hai pouco está institucionalizado ese día polo mesmos que seguen mantendo esa prohibición prohibiron. Son esas cousas paradóxicas.
