Aí vén a tola soñando

  

O pasado Día de Rosalía de Castro o concello da Estrada organzou unha lectura de poesías no Teatro Principal e sumou un novo audiovisual á celebración que vén facendo desde hai xa unha boa restra de anos. Unha moi boa iniciativa que este ano contou coa colaboración dos centros educativos da vila.

O vídeo, Aí vén a tola soñando, foi realizado e filmado por Lucas Terceiro é unha canción composta e interpretada por Gabriel Blanco (Plan Siberia) que pon música a un poema de Rosalía. O traballo conta cunha coreografía creada pola bailarina Jacqueline Reimúndez e bailada por un abano de alumnos/as procedentes de distintos coles estradenses.

Contra o Día de Rosalía

Esta era a imaxe que un vería ao pasar onte por diante do concello da Estrada. Unha boa forma de estragar o Día de Rosalía de Castro, co apoio da Xunta e do concello.

 

Cumpriuse a xustiza

Manifesto da AELG polo Día de Rosalía, por Carme Adán: 

 

As palabras outorgan existencia. Nomeamos as cousas, os sentimentos, os desexos, as accións pasadas e as futuras. Nomeamos para compartir, para saber ou para coñecer o mundo. Nomeamos para vivir.

 

Mais as palabras son esixentes: requiren da nosa lectura, da nosa escoita, da nosa mirada atenta. Necesitan do silencio para ser comprendidas. Tal é o ruído do mundo que transitamos que as palabras non chegan aos ouvidos, non pasan de ser grafías sen sentido. No noso cotián os berros das desigualdades, as violencias e as inxustizas baten contra muros de ruído e ignorancia. Non escoitamos. Estamos xordas. Xordos de tanta información sobre a información da información. Non escoitamos nada, nin a ninguén. Alguén berra. Está lonxe. Está noutra rúa, noutra clase, noutra cidade, noutro país, noutra lingua. Noutra pantalla.

 

Os ollos tamén outorgan existencia. Ou deberían. Se cadra fixérono noutro tempo e agora, cansos de tempestuosas imaxes, non son quen de mirar. Din aquelxs que aínda teiman en escribir Filosofía, que a dixitalización fai desaparecer o outro como mirada. Afirman que acentúa o noso egocentrismo nunha obsolescencia programada do mundo, da alteridade que nos configura en humanos. Malia ter sempre os ollos conectados, atentos a unha luz que se ilumina na pantalla, conectados a outro golpe de información, a outra mensaxe, ao próximo “gústame”; renunciamos a mirar.

 

Rosalía ensínanos a mirar e a escoitar. É unha guía, por momentos unha amiga ou unha camarada, que nos acompaña entre poemas, novelas e ensaios para superar a banalidade ética do noso tempo. As súas palabras dan existencia a un mundo de inxustizas e opresións contra as mulleres, os pobres, a lingua galega ou os migrantes. O seu narrar é a escoita do noso mundo. En cada verso xorde unha interpelación para nós: que ou quen permite e lexitima as desigualdades, as vulnerabilidades impostas, as guerras, as violencias, os corpos esquecidos e desposuídos de valor. Os que teñen fama de honrados seguen practicando a violencia? A mocidade que migra vai como rosas... e como volven? Ou volven? Poderá deterse o fascismo que vai percorrendo o mundo? Hai guerras que merecen a nosa atención e outras condenadas ao esquecemento? Só o consumo será o pracer do futuro? Merece a natureza ser oída? Que é unha vida vivíbel? Cada interrogante ábrenos unha nova cuestión ata que nos topamos de fociños contra o noso propio muro de ruído e ignorancia: Onde están as nosas palabras?

 

Hai un eco de vellas derrotas que nos paraliza.

 

Volvamos escoitar… Aí vén unha meniña gaiteira!

 

Moito máis forte é o eco das vitorias. Un eco indomábel que chega ata nós dándolle forma de dereitos a palabras como igualdade ou liberdade. Palabras activistas. Palabras que se resisten a ser esquecidas ou usurpadas. A xustiza é moito máis que unha palabra, si. Moito máis. Non obstante, necesita das palabras.

 

“Que a man tembrosa no papel só escriba 
palabras, e palabras e palabras!”

 

Dos moitos legados de Rosalía de Castro, destacamos un, o da filósofa que sabe libre o seu pensar e non cede ante as cadeas impostas. Rosalía ensinounos da liberdade do pensamento que se afunde na realidade para interrogala por un futuro mellor. Se só cantamos as pombas e as flores, as luces de cores dos nosos autorretratos dixitais, de que teremos a alma?v Se desoímos os berros do noso tempo, de que teremos a alma?

 

El Corte Inglés e o galego

 

por Xabier Vila-Coia en La Región:

Quixera relatar aquí unha recente, e malfadada, experiencia que desvela aspectos do noso idiosincrático ethos de sumo interese para recoñecernos como colectividade nas vertientes antropolóxica, social e cultural, coa expectativa de que a alguén lle resulte útil a ensinanza que dela se deriva.

 

O Caldo de Gloria de Xoanqui Ameixeiras

O cociñeiro da TVG, Xoanqui Ameixeiras, explícanos como facer o Caldo de Gloria. Saborosa homenaxe a Rosalía de Castro

 

A ponte

Uxía (Galiza), Chico César (Brasil), Celina da Piedade (Portugal), Cheny Wa Gune (Moçambique) con letra e música de Uxía, Sérgio Tannus protagonizan esta peza musical, "A ponte", para celebrar o recoñecemento de Ponte... nas ondas pola UNESCO

Rubén González, neofalante: “Só teño unha vida e prefiro vivila en galego”

Vía Neofalantes

 

Francisco Fernández del Riego fala de Álvaro Cunqueiro

 No ano 1991 o Día das Letras estivo adicado a Álvaro Cunqueiro. O 17 de maio dese ano o presentador Xosé Ramón Gayoso fíxolle esta entrevista a Francisco Fernández del Riego en Mondoñedo, centrada na figura do homenaxeado naquela altura

Mulleres en Compostela

Pura Lorenzana (1907-1997), colaboradora das Irmandades da Fala e do Seminario de Estudos Galegos, foi unha catedrática e inspectora que promoveu a creación do Instituto Feminino de Ensino Medio Rosalía de Castro e participou na comisión para a compra da casa de Rosalía de Castro. 

Este é un dos 19 perfís biográficos do proxecto Mulleres en Compostela, que inclúe a publicación dun libro e unha unidade didáctica da man de Encarna Otero e do ilustrador Luis Ruíz Padrón