Carta ao reitor da Universidade da Coruña

por José Manuel Pazos Riveiro, nas Voces de ProLingua:

Estimado señor reitor:
Namentres desenvolvía os labores propios do meu sexo, - face-lo xantar, tende-la roupa, - tiña posta unha orella en “El coruñés opina”do pasado domingo,17 de Xuño.

Microespañolismos: acoso e orgullo galegofalante

por Miguel Rodríguez Carnota, no Terra e Tempo:

As agresións por razón de lingua pasaron inadvertidas neses centros de ensino, hoxe tan sensíbeis a outro tipo de acosos

Teima o vento en que todo é aire

por Xosé Antón Laxe Martiñán, nas Voces de ProLingua:

Xa non é só Orense ou Sangenjo, ou a enésima versión do que poida vir. O problema da RAE coas linguas baixo administración española diferentes do castelán é xenérico, e o xénerico serve para o que queiramos, coma as citas da Biblia, para un obxectivo e para o contrario.

Lingua, dialecto e o mito da comprensión mutua entre falantes dun mesmo idioma

por Xosé Manuel Sánchez Rei, no Terra e Tempo:


O que diferencia unha lingua dun dialecto é asunto aínda non fechado na literatura especializada.

Fina Casalderrey e Alonso Montero falan de Mª Victoria Moreno

O alumnado de 3º ESO PMAR do IES María Soliño (Cangas) entrevistou a Fina Casalderrey e a Xesús Alonso Montero e comparten neste vídeo o que nos din sobre a figura de María Victoria Moreno, homenaxeada no Día das Letras deste ano.

A viaxe de Xabier

por Manuel Bragado en Luzes:

«Todas as viaxes son un regreso. Calquera viaxeiro retorna á casa desde o momento mesmo en que puxo un pé fóra dela. Hai que volver para contar, para facer da viaxe relato. Por iso os camiños que emprende o Viaxeiro son vieiros que conducen ao coñecemento e á aprehensión da beleza, que tantas veces hai que rescatar do medio da miseria e do mal…»
«Viaxar é ir ao encontro do que nos emociona na súa contemplación e diante do que abandonamos todo desexo de posesión, porque o gozo está en recibírmolo de xeito gratuíto.»

A tua privacidade é importante para nós

por Carme Adán no Sermos Galiza:

Moitas palabras fermosas e xustas afondan no gran legado que Xabier P. Docampo deixa tras de si. Aínda así, sabemos que moito fica por escribir da súa obra e da personalidade vital e comprometida que conseguíu fascinarnos.

A túa cerdeira

por María Canosa en La Voz de Galicia:

«Todas as viaxes son un regreso». Comeza así un dos teus libros. Memorizadas as palabras desde ese primeiro instante que as lin, como fixen con tantas outras frases túas, imposibles de esquecer, gravadas a lume. Aínda ben non marchaches e eu xa non sei como hei facer para regresar sen ti. A todos os que te choramos estes días só nos vai quedar retornar a ti, ás túas palabras, ao que nos ensinaches, ás lembranzas que compartimos, á túa cerdeira, esa que axudei a plantar.

Que siga vivindo o libro galego

´

A finais de maio deste ano Xabier P. DoCampo realizou o seu último discurso público. Viña de recibir o premio de Narrativa na Gala do Libro Galego. Vía Nós TV

O outro Xabier

por Xosé Manuel Pereiro en Luzes:

«Oichó…» O primeiro motivo de complicidade con Xavier P. DoCampo foi formar parte os dous dese escaso 13% dos galegos que somos de Lugo, ou máis exactamente dese aínda máis cativo porcentaxe de lugueses con memoria vilega ou rural. Os que podemos manexar como vocativo ese «oíches, ho!» contraído, ou ese «ño!» exclamativo que expresa a meirande dimensión da marabilla ou da sorpresa. Cando Xabier, que sei que o usaba a feito con Agustín Fernández Paz, por exemplo na habitual chamada nocturna pospelícula, se dirixiu a min co «oichó!» foi o maior galardón que tiven en anos. E é dese Xabier do que lles quero falar.

Oir unha lingua que leva morta un século

Neste impresionante documental escoitaremos falar unha lingua morta hai 100 anos. Blas Jaime conserva as falas herdadas da súa bisavoa por unha cadea que pasou pola avoa e a nai. Nunha reportaxe xornalística Blas Jaime explica que "los nombres aborígenes fueron prohibidos (...) Y a las niñas que hablaban chaná les cortaban la punta de la lengua"
Cando quixo ensinarlle esta lingua á súa filla Evangelina, ésta respondeulle que "no quería ser india, que la iban a maltratar e insultar". Evangelina cambiou de opinión cando ela mesma tivo unha filla. Agora quer transmitirlle os seus coñecementos.
A min encantoume a explicación da numeración chaná:
1 = gui,
2 = ama,
3 = jeit,
4= colí,
5 = nam,
6 = nam ati gui,
10 = nam ati nam = ama nam,
25 = nam nam