“A historia do idioma galego é a historia mesma de Galiza” (Carvalho Calero)
Desde Vía Galega son moitos os aspectos da nosa realidade que son básicos para nós, e o da lingua -un dos alicerces que nos define como galegas e galegos, xa que como dixo Castelao: se aínda somos galegos é por obra e graza do idioma-, é un dos motivos de gran preocupación.
Sería inxusto reducir a figura de Carvalho Calero á súa toma de posición final respecto da cuestión da lingua. El foi tamén o autor da que segue a ser aínda hoxe, case 60 anos despois da súa publicación, a historia da literatura de referencia das nosas letras, un estudo monumental e rigoroso sobre a evolución da literatura galega que asentou un xuízo, ás veces demasiado valorativo, certo, sobre os autores en lingua galega que aínda perdura. Carvalho Calero, en suma, é o autor do noso canon, e só por ese feito, nunha época na que imperan o solipsismo de autoconsumo e a especialización minifundista na nosa academia, sería merecente da homenaxe sempre adiada dun Día das Letras Galegas.
Era a fin da década de mil novecentos cincuenta. En Lugo. Os meus trece anos. Cos meus amigos andaba eu moito, no tempo das vacacións, polas costas do Parque: xogabamos á pelota e a mil cousas, subiamos aos castiñeiros de Indias, buscabamos barriñas de cuarzo transparente poliédrico... E iamos tamén polas terras das beiras, á dereita polos agros de patacas que chegaban case ao pé da Muralla, á esquerda polas encostas de campías e árbores das baixadas á Tolda.
por Marcos Maceira, en Nós Diario:O galego leva demasiado tempo confinado. Restrinxida a súa libre circulación no seu propio país cando non directamente vetada a súa presenza e, por tanto, condicionado negativamente o noso desenvolvemento como pobo en todos os planos.
Con frecuencia pensamos que cambiar o mundo é unha tarefa difícil e inalcanzable. Algo que leva a moita xente a atopar a escusa perfecta para deixar todo como está. Porque a comodidade é a maior inimiga de calquera revolución. Mais o que ás veces esquecemos é que as revolucións máis significativas son aquelas ás que chegamos coas cousas que non nos decatamos que están na nosa man.
 |
| Engadir lenda |
Exposición A Voz Presente by kiarqu2458 on Scribd
Semana Das Letras Carvalho ... by elogolosada on Scribd
