Quero aplicar a miña ciencia á lingua para pintar a face do noso maior ben colectivo: o galego







xoves, 31 de xaneiro de 2013

E agora, que nos ides facer?

por Eva Vieites Salmonte, no Sermos Galiza:

Hai ducias de situacións do cotío que me lembran a canción de La PollaRecords “Y ahora que?” Porque como reza a letra deste tema: “ Toda a vida coméndome o coco, pero xa vedes que vos serve de pouco, non conseguístedes prepararme para poder manipularme...”
A pasada fin de semanana manifestación da plataforma Queremos Galego, Mónica Camaño falaba do esfarelamentoao que se está a someter á cultura e lingua galegas nun escenario onde, no mellor dos casos, e isto xa o digo eu, déixannos desfrutar da nosa liberdade cativa coma se dunha reserva india se tratase.

Lingua, xustiza española e discriminación

por Xabier Cordal, nas Voces de ProLingua:

Tras a demanda interposta por un feixe de familias moi incómodas co feito de que Cataluña teña lingua propia, o Tribunal Superior de Xustiza (o que representa o poder xudicial español en Cataluña) ditou hai uns días seis resolucións que obrigan a Generalitat, “de forma cautelar”, a ofrecer a seis alumnos as clases de infantil, primaria e secundaria “tamén en castelán” e na mesma proporción ca en catalán.

Nunca choveu que non escampase

por Xoán Carlos Domínguez Alberte, no Sermos Galiza:


A normalidade da convocatoria e do desenvolvemento da manifestación de Queremos galego! en Compostela este domingo 27 de xaneiro foi completa. Inversamente proporcional á anormalidade que concerne ao uso e promoción do noso idioma por parte do poder político do Goberno da Xunta de Galiza.

mércores, 30 de xaneiro de 2013

O radicalismo da política lingüística antigalega da Xunta

Velaquí a resposta da Xunta á petición popular manifestada o pasado domingo na Quintana seguindo a chamada da plataforma Queremos Galego! para reivindicar a derrogación do funesto decreto para o plurilingüismo e a aínda máis nociva LOMCE coa que se nos ameaza.
A propia nota de prensa na que a Xunta anuncia está inzada de erros ortográficos e gramaticais, unha evidencia do desleixo e destrución da nosa lingua que é o eixo director da política lingüística desenvolvida polo goberno do PP. Cínicamente falan de consenso cando eles foron os que  o romperon e cando aqueles que dous días antes estabamos baixo a chuvia da Quintana gritamos como unha soa voz que queremos recuperar o acordo escrito letra a letra no Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega.
Qué é o que buscan os que se parapetan detrás do muro dun poder que nos roubaron e que usan en contra nosa, en contra da lingua que lle dá sentido á súa existencia? Xa o explicaron cando manifestaron a súa incondicional adhesión a ese monstruo que é a LOMCE, un proxecto de lei, que na súa disposición adicional nº 39, parágrafo d) [ver o documento adxunto],  establece que polo menos se garantirá a exclusión total e absoluta do galego nos centros privados para que aqueles zunantes que levados polo odio á nosa cultura, queiran non aprender nada da nosa lingua, poidan facelo. Ademáis establécese que os gastos derivados desta exclusión serán asumidos pola Xunta, isto é, por todos nós.
Os que acudimos e os que apoiamos a manifestación do 27 de xaneiro fixémolo para abrirlle unha oportunidade á nosa lingua. A resposta volve a ser unha vez máis o radicalismo máis atroz. A Xunta, baleira por completo de decisión propia, tórnase en portavoz e brazo executor do ideario extremista, herdeiro directo da doctrina ultraliberal en antigalega.
Ninguén, cun mínimo de respecto pola cultura galega, cunha migalla de responsabilidade pola defensa do noso ou que garde no seu peto tan siquera un refugallo da necesidade do coidado e do coñecemento da lingua de noso, ninguén garde un pouco de amor polo galego pode sentir outra cousa que noxo diante da actitude de desprezo protagonizada pola Xunta.

P.S.: Vese que a Xunta, anoxada de si mesma, cambiou a nota de prensa orixinal. Agora ao premer nesa dirección achamos unha sobre Jesús Vázquez celebrando a paz. Pero esa paz non é a paz lingüística. No sistema de publicación de notas de prensa da Xunta, cada unha delas publícase no seu portal web cun número de serie: 5304, 5305, 5306, 2291,...!!!?. A nova 2291 publicouse o 2/08/2012 e trataba sobre a conselleira Mato falando da RISGA, pero foi substituída por unha nota anunciando o recurso contra as sentenzas do TSXG que declaran ilegal o decreto de plurilingüismo, a nota con número de serie 2291.



martes, 29 de xaneiro de 2013

English, English everywhere! O mito do inglés como necesidade vital

por Robert Neal Baxter en Terra e Tempo:


O afán desfreado de aprender inglés está a tornarse unha pandemia, unha auténtica psicose social, como se se tratase dunha pedra filosofal do suceso. Segundo un estudo da Cambridge University Press, disque un terzo d@s galeg@s estaría disposto a renunciar ao sexo durante un ano para aprender inglés.

Pola porta do portugués

por Kathleen March Catedrática de Linguas Modernas da Universidade de Maine (EUA). Autora de "De musa a literata: o feminismo na obra de Rosalía de Castro" (1991). No Sermos Galiza:

Alguén perguntou: "Como fixeches túa a lingua galega? Non comprendín a pergunta, que ninguén ma fixera encol de outras linguas. Mais tentarei dar unha resposta, en dúas partes:
Primeira parte. Entrei pola porta do portugués. Nin máis nin menos. Que non me digan que non son linguas irmás. Axiña puiden ler textos de Manoel-Antonio, Otero Pedrayo, Herrera Garrida, Pozo Garza, Rosalía. Abriu-se a porta, entón, e na casa galega abondaban persoas dispostas a deixaren-me escoitar a conversa, que non me traducían ao castelán o que dicían, como hoxe fan persoas adultas cos nenos. Entre os primeiros mestres: Ramón Martínez López, X.M. Alvarez Blázquez, X.R. Fandiño Veiga, María do Carmo Kruckenberg, Albina e Ovidio de Santabaia, José Luis Rodríguez, Francisco Rodríguez, Pilar García Negro, Lois Tobío e outros.

'Seis lembranzas e unha narración', o discurso de Fernández Paz no honoris causa


Por todos os seus “méritos vitais, literarios, humanísticos e universais; por ser un narrador elegante e absolutamente comprometido coa defensa da lingua; por ser unha persoa coherente que buscou sempre transformar a sociedade desde a escola pública e se implicou na vangarda da renovación pedagóxica; por ser un dos narradores galegos máis universais, un dos mellores facedores de lectores, coñecido dentro e traducido fóra, por ser un exemplo de ética e dinamismo ao servizo da terra nosa e da terra enteira…”. Por todos e cada un de estes motivos o escritor Agustín Fernández Paz foi nomeado este luns Doutor Honoris Causa da Universidade de Vigo.
O escritor regalounos esta magnífica peza de amor á lingua e á lectura, pois como moi ben nos explica un non é outra cousa que o que fala e o que le.
Destaco só un parágrafo para amosar o apetecible do discurso de Fernández Paz que se pode ler máis abaixo.
Desde hai algúns anos asistimos desacougados ao minucioso proceso de demolición do edificio. Coa escusa da crise ou sen ela, os retrocesos legais sucédense con medida puntualidade. O obxectivo final semella ben claro: podar as pólas máis vigorosas do bonsai, coutar a presenza social da lingua ata confinala nun lugar subordinado.
Nota: Nunha primeira versión desta anotación colgara o borrador do discurso de Agustín Fernández Paz, pois era o que aparecía nun primeiro momento referenciado no DUVI. Agora o propio autor avisoume de que o texto definitivo e que foi a que finalmente leu este luns foi esta outra. Grazas polo aviso, e agora si, deixo aquí a versión final.
P.S.: Finalmente tamén engado o vídeo do acto que finalmente foi cargado pola canle do Departamento de Filoloxía Galega e Latina da Universidade de Vigo.

Manifestación de Queremos Galego. 27 de xaneiro do 2013

"É incríbel ter que mobilizarse para que o galego non sexa excluído da escola", 27/01/2013, Praza Pública
''Manda carallo, sen galego e sen traballo'', 27/01/2013, Sermos Galiza
Estampas #PolaLinguaQueNosUne, 27/01/2013, galería de fotos do Sermos Galiza á que pertence a acertada foto que puxen aquí.
A defensa do galego enche a Quintana, 27/01/2013, no Galicia Confidencial
Miles de persoas mobilízanse contra a política lingüística da Xunta, 28/01/2013, de Luns a Venres
Un "clamor" contra un Goberno "absolutamente xordo", 29/01/2013, Sermos Galiza

Vídeos
Queremos Galego en Compostela. Pola lingua que nos une. (27/01/13), de galizatv
Carlos Callón. Manifestación Queremos Galego. 27 de xaneiro de 2013, de Marcos S. Pérez
Lectura do manifesto. Manifestación Queremos Galego. 27 de xaneiro de 2013, de Marcos S. Pérez
Uxia e Ses 2. Manifestación Queremos Galego. 27 de xaneiro de 2013, de Marcos S. Pérez
GC Queremos Galego Xaneiro 2013.MOV, de Galicia Confidencial

A galegofobia existe, pero é máis simpática

por Ignacio Prados Ansede, en Praza Pública:


A catalanofobia existe. Só hai que botar un ollo a algúns xornais editados en Madrid, a algunhas cadeas de televisión ou aos comentarios que xorden en redes sociais e blogs cando se trata o tema catalán. Hai unha especie de odio acirrado cara ao catalán que dá un pouquiño de medo. Pero ninguén fala sobre a galegofobia, non sei se porque non se percibe ou ben porque non interesa falar, pero aínda que máis sutil e moitos menos agresiva, a galegofobia existe. Non en forma dese odio acirrado, senón máis ben en forma de desprezo sutil, infravaloración e conmiseración.

luns, 28 de xaneiro de 2013

A letra miúda. E dúas críticas aos estudos sociolingüísticos máis difundidos

Un dos aspectos que calquera ENDL debería tratar é o de aportar coñecementos aos profesores que formamos parte deles e que normalmente carecemos dunha mínima formación neste saber. A Xunta, como é habitual, debe andar ao bonito no Gran Sol. Menos mal que a Coordinadora Galega de ENDL nos ofrece outra vez o seu traballo xestionando e buscando unha forma de tapar ese enorme oco que se abría no eido da normalización escolar.
Velaí outra (cantas van xa?) excelente iniciativa da Coordinadora: a edición dunha revista dixital para facilitar a formación do profesorado en aspectos sociolingüísticos: A letra miúda. Nela atopamos artigos, recensións, ligazóns e recomendacións. Todo un mundo para aprender.
Vou comentar únicamente dous puntos do primeiro número d´A letra miúda. E de cada un deles tirarei unha crítica aos estudos sociolingüísticos que máis se usan e citan en Galicia: o do uso do galego da Enquisa de condición de vida das Familias do IGE, e o Mapa Sociolingüístico de Galicia (V.I, V.II e V.III).

Actitudes e prexuízos. Estudos cuantitativos vs. cualitativos.
Un dos artigos que se nos ofrecen neste número de letra miúda ven da man de Ana Iglesias,  profesora na Universidade de Vigo e autora do libro editado por Xerais Falar galego:'no veo por qué', un ensaio que nos ofrece un traballo que é todo un exemplo de precisión metodolóxica e análise profunda das actitudes sobre a lingua. No artigo  Ana Iglesias ofrécenos un discurso que segue as mesmas directrices. Cóntanos como a case completa totalidade das investigacións sociolingüísticas son de carácter cuantitativo. A autora demostra que esta perspectiva pode levar conclusións erróneas no referente ás actitudes sobre a lingua. Efectivamente, estes estudos daban conta de que os enquisados declaraban actitudes favorables para o galego e que incluso eran mellores canto máis novos fosen os consultados. Porén estes datos daban lugar a unha situación contraditoria pois a xuventude máis castelanizada ofrecía as mellores actitudes. As razóns compría buscalas en que nas respostas que se ofrecen a un cuestionario estatístico inténtase ofrecer unha imaxe positiva polo que o que aparece como resultado é un retato dun ente imaxinario, o do perfecto cidadán, o individuo políticamente correcto.
Por razóns sociolingüísticas evidentes á profesora Ana Iglesias interésanlle sobre todo os máis novos, que conforman un grupo social castelanizado. Para reverter esta situación os mozos instalados no castelán deberán saltar varios muros:
  • Romper cos hábitos adquiridos. Como di Séchu Sende, ao cambiar de lingua, cambias de vida.
  • O muro da competencia. A calquera que coñeza o ensino con algo de profundidade non lle será necesario que o convenzamos de que as competencias do uso da lingua galega non están á altura das alcanzadas polo castelán. Isto crea inseguridades que poden resultar insalvables.
  • O entorno hostil invita decote a usar o castelán. Os medios, a televisión, o comercio,...e a necesidade de aceptación grupal na adolescencia pode ser determinante
Para facer abrollar os prexuízos tamén se fan varias recomendacións:
Mentres nas primeiras etapas a influencia do mestre vai ser directa e ademais inevitable, en secundaria sería un erro por parte do profesor intentar modificar as actitudes directamente, xa que o resultado podería ser incluso o contrario do esperado. En lugar disto, é necesario recorrer a técnicas grupais, do tipo “tormenta de ideas”, “debates”, “dramatizacións”, “visionado de películas ou lectura de libros relacionados co tema”, etc. Deste xeito, serán os mesmos alumnos os que vaian poñendo en evidencia as actitudes negativas dos compañeiros e buscando argumentos para botalas abaixo
Recomendacións. O concepto perdido.
No apartado de Recomendacións da revista dixital A letra miúda podemos atopar, entre outras cousas, os resultados achegados por L’Enquesta d’usos lingüístics de la població 2008. Comento o caso porque me chamou moito a atención un concepto que utilizan nos estudos sociolingüísticos en Cataluña, "lingua de identificación", e que nunca vin nos estudos sociolingüísticos galegos. Esta comparación, ou mellor dito, esta omisión, evidencia que eses nosos sesudos estudos sociolingüísticos poden partir de preconceptos que fican agochados detrás dunha abrumadora lista de táboas de datos e gráficos de cores onde se debulla por provicias, sexo, idades e toda clase de variables adicionais cal é a "lingua inicial" ou a "competencia lingüística" (e nada máis). Por que o IGE ou no MSG non se pregunta nas súas enquisas pola "lingua de identificación"?

Conclusións
Se os datos obtidos do IGE e do MSG son fundamentais para coñecermos datos relevantes sobre a nosa lingua, debemos profundizar e mirar máis alá do que nos indican as súas táboas para facer unha mellor aproximación á realidade. Para que este propósito sexa unha realidade, a revista A letra miúda enxérgase como unha ferramenta utilísima. Velaquí unha invitación para o seu seguimento.

domingo, 27 de xaneiro de 2013

4h, 365 días, normalidade

por Susana Méndez, no Sermos Galiza:


En Ávila, ás 5h da mañá, érguese, despois de parar o espertador, un home chamado Pedro. Aséase, vístese, almorza e marcha ao traballo nunha factoría industrial. Regresa á casa ás 15h, despois de ter pasado polo supermercado, para mercar pan e algúns produtos básicos. Despois de xantar vendo as noticias na televisión, séntase un anaco para ler o xornal. Fai algunhas cousas pendentes, recibe unha chamada dunha teleoperadora que intenta venderlle unha tarifa de telefonía, acode a unha consulta médica, mentres agarda a súa vez intercambia mensaxes de texto desde o seu móbil, consulta certa información en internet e envía un par de correos electrónicos, e finalmente decide ir ver o filme que lle recomendaron a unha sala de cine.

Normalizar desde un SNL

por Marta Souto, no Sermos Galiza:


Ao me propoñer un artigo sobre o labor normalizador dende e nunha cidade, a través dun servizo de normalización lingüística (SNL), foi moito o que me veu a cabeza , ao cabo moito é o tempo neste servizo e abondas experiencias -positivas e negativas- que se van acumulando. Podería, mais axiña o rexeitei, falar sobre funcións, actividade, lexislación, orzamentos... pero creo que a reflexión sobre o día a día, sobre o que podes facer, o que che deixan facer... sobre o como facer, con quen, e cara a quen é máis acaido. Unha reflexión dende esta cidade viguesa que non se caracteriza polo uso do galego, pero tampouco por un rexeitamento á lingua propia nin ás actividades que dende o SNL ofertamos. Unha reflexión dende unha administración que no ano 1989 aproba a Ordenanza municipal de normalización lingüística, crea nese ano o SNL, posteriormente a Comisión Cidadá de Normalización Lingüística, no 2005 o Consello Social da Lingua e un ano despois o Plan de dinamización lingüística.

Un par de orfas

por Isabel Vaquero, unha precisa análise da situación da normalización no mundo da ciencia, no Sermos Galiza:


Mal podían imaxinar as mulleres e os homes do Seminario de Estudos Galegos, alá polos anos 20 e 30 do pasado século, que as súas dificultades para inaugurar unha cultura científica en galego ían verse empequenecidas, vistas na actualidade, pola presión dun dogma global de sentido común segundo o cal a lingua común neste terreo é o inglés.

sábado, 26 de xaneiro de 2013

Galegos difusos

E velaquí outra cousa que me publican no Sermos Galiza:

Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;

A fuzzy logic ou lóxica difusa tivo o seu momento de esplendor hai uns poucos anos cando na televisión aparecían moitos anuncios de lavadoras con tecnoloxía fuzzy logic, uns electrodomésticos dotados dun sistema de intelixencia artificial, que unha vez vagamente aproximado o grao de sucidade da roupa, escollía o programa de lavado máis acaído a cada caso. Este tipo de tecnoloxía fundaméntase nunha teoría lóxica que permite traballar con predicados imprecisos como poden ser sucio, moi sucio ou bastante limpo, o cal non era posible mediante o emprego da lóxica clásica por admitir únicamente dous valores contrarios: sucio versus limpo, novo versus vello,  ou galego versus español. Velaí que o predicado asociado ao sentimento de galeguidade sería susceptible de ser analizado tamén mediante os recursos da lóxica difusa.
Nos estudos de carácter sociopolítico ou sociolingüístico habitualmente a a identidade xoga un papel  fundamental. Se atendemos aos datos da última enquisa do Centro de Investigacións Sociolóxicas un galego típico non se identificaría como galego. Tampouco como español; sería máis ben un individuo borroso. Isto non é un dato novidoso. Desde que existen estudos estatísticos sobre o sentimento identitario os resultados veñen sendo, máis ou menos, os mesmos. Ou, o que é o mesmo, máis ou menos, somos e non somos. E o que aínda é peor, desde o poder refórzase e edúcase en que isto é o que debe ser. Que o bo é o non ser. Non ser o que? Pois o que sexa.
E así andamos, difusos. Se fixeran un documental sobre a personalidade dos galegos veriamos pasar pola pantalla unha serie de individuos desenfocados, como Woody Allen na película "Desmontando a Harry". Evidencias de que este é o retrato da sociedade galega podémola achar tanto en características da nosa xestión da lingua e do territorio. Foi o inmorredoiro xenio de Otero Pedraio o que mellor nos explicou a relación existente entre eses tres eixos de referencia que son a terra, a identidade e a lingua. Seguro que el había de apreciar a noticia do guguyimidjir, unha fala do norte australiano que, como todas as linguas indíxenas, desde a colonización está perdendo falantes perigosamente. Unha das características máis significativas desta lingua é a súa forma de localización. Se estando na Praza do Obradoiro quixeramos indicar onde se encontra a Catedral de Santiago diriamos que está á nosa dereita, de frente ou á nosa esquerda dependendo de se ás nosas costas temos, respectivamente, o Pazo de Fonseca, o de Raxoi ou o Hostal dos Reis Católicos. No entanto, un falante de guguyimidjir daría a mesma indicación independentemente da súa posición pois esa lingua ten un sistema de xeolocalización que non é egocéntrico. A súa referencia é solar polo que sempre nos explicaría que a Catedral está situada ao leste da Praza do Obradoiro. Esta maneira de situarse está perfectamente adaptada a un territorio desértico que ten poucos puntos de referencia. Así que a ninguén lle estrañará saber que entre aquelas novas xeneracións que abandonaron a lingua dos seus ancestros déronse moitos casos de desorientación. Acabaron por perderse na súa terra por haber perdido a lingua.
Nós non podiamos perdernos nunha terra na que cada veiga e cada penedo tiña o seu nome propio. Pero ao irmos abandonando a nosa identidade borramos tamén a toponimia. Velaí un claro exemplo de como terra e lingua se perden a un tempo, e con elas esváese tamén o que somos. No caso de que aínda sexamos algo. A fábula do galego na escaleira hai que reformala por completo. Xa non sabemos se o que atopamos na escaleira é un galego ou non polo que non ten sentido preguntármonos se é que sube ou baixa.
A práctica política da Xunta no canto de reforzar os valores identitarios que son os que lle dan sentido de existencia, está guiada por ventos suicidas procedentes de Madrid que levan a nave galega contra os acantilados. O decreto para o plurilingüismo, a LOMCE, o proxecto de reforzamento das deputacións ou mesmo a práctica política diaria teñen o claro obxectivo de borrar aos galegos. O poder, cada vez máis alleo a nos, refórzase na súa estranxeiría facendo esvaecer aos cidadáns. Para iso edúcaos na negación de si mesmos.
Na Estrada, nos anos 50 o dono dun ultramarinos colgara unha desas latas grandes de pemento baleira co lema: "una, grande y libre". Como é de supoñer o chiste custoulle caro e da tunda que lle deron case o matan. Impúxosenos a identidade española así, a paus e baixo o poder das armas. O proceso posterior tamén é ben coñecido. Para evitar sentir nas nosas carnes o mesmo que o tendeiro estradense deglutimos ao imperialista que desde aquela vive connosco acompañando á nosa conciencia. Aquí enxergamos a razón de por que andamos esborranchados. Como cidadáns intentamos crear un hábitat social propio da nosa condición esfarelando a lingua e a xeografía. Neste proceso estamos borrando a nación galega. O peor é que non nos decatamos de que ao negar o noso carácter nacional só nos queda unha alternativa. Se Galicia non é unha nación só poderá ser unha lavadora. Iso si, con tecnoloxía fuzzy logic.


venres, 25 de xaneiro de 2013

Facendo memoria das "Memorias dun neno labrego"

por Mercedes Queixas Zas, no Sermos Galiza:

Unha biografía humana constrúese paseniñamente, aniñando ilusións, acordando experiencias iniciáticas, expóndonos á dor imprevisíbel, ansiando futuros e estrañando pasados en presente.
As persoas, as xeracións de individuos que imos construíndo pobo e comunidade, non somos illas, senón istmos, elos de cadea dispostos a evitar interrupcións definitivas que calquera prestidixitador teime en argallar para nos facer esquecer de onde e de quen vimos. Algunhas destas persoas mesmo teiman en primaren a curiosidade individual e interna para poñela en coñecemento da pluralidade social, mentres que outras se orgullan en seguiren e reproduciren unicamente aquelas opcións que se orquestran desde o exterior con fins non sempre oportunos mais si oportunistas. Quero ver o mundo ou quero ver a través do mundo que me presentan? Velaí o reiterado dilema nunca acabado de superar!

xoves, 24 de xaneiro de 2013

2013: unha oportunidade para saírmos do labirinto lingüístic

por Mariló Candedo, un artigo preciso e que como tal, senta as bases do edificio do futuro, na Praza Pública:

Descartada a fin do mundo na data prevista polos maias, este 2013 entrou cun certo guión prescrito: correspóndelle ser un ano de inflexión –aínda máis– e no que se concretarán algunhas decisións importantes para a educación e para a lingua. Por unha banda no que atinxe á contrarreforma asociada á LOMCE e, pola outra, á saída necesaria ao conflito xerado polas sentenzas que declaran ilegal a cerna do discutido Decreto do Plurilingüismo.

Unha lingua para todos




Velaquí unha invitación a participar na manifestación convocada por Queremos Galego para o vindeiro domingo 27 de xaneiro ao mediodía na Alameda de Santiago e que moi xenerosamente quixeron publicar na Praza Pública:

Nos pasados meses tivemos varias noticias sobre o decreto para o plurilingüismo no ensino. A primeira foi o informe do Consello de Europa no que nos achegan a súa preocupación pola redución do uso progresivo do galego en todos os niveis educativos desde a aprobación dese decreto e comprobaron que na práctica nin tan sequera se cumpren os niveis de galego dese decreto. En consecuencia  o Consello de Europa estableceu a necesidade de establecer a prioridade e un apoio diferenciado para o uso do galego nas aulas. Isto significa que a Xunta incumpre a lexislación europea. Sorprendentemente tres meses despois da publicación do informe non houbo contestación por parte do goberno.
Case inmediatamente despois comezaron a coñecerse varias sentenzas do TSXG nas que ditaminaban que o decreto para o plurilingüismo era ilegal. E non foron dúas nin tres sentenzas, nin media ducia. Foron sete, unha tras outra.  Á Xunta non lle queda máis remedio que cambiar a lexislación e podería facer uso desta necesidade para comezar a realizar unha política favorecedora do galego. Porén os indicios móstranos que na axenda do noso goberno non teñen outros apuntamentos que os de intentar forzar incluso fóra dos límites legais as restricións ao uso do galego en todos os ámbitos sociais. O mellor exemplo é o proxecto que se presentou para ser a futura lei de educación, a LOMCE e ao que o goberno de Feijóo xa anunciou apoio incondicional.
No proxecto da LOMCE establécese unha xerarquía de materias clasificadas en tres grupos. No privilexiado estarían as denominadas materias troncais e entre elas, xunto coas matemáticas atopamos á lingua española ou o inglés. Está previsto que a cerna das futuras reválidas se configure sobre as materias troncais. A lingua galega queda relegada ao terceiro e último grupo xunto cunha materia optativa e ábrese a a posibilidade de que non se inclúa nas reválidas.
A LOMCE, tomando como lei o que o TSXG xa declarou ilegal por atentar contra o Estatuto e a Lei de Normalización Lingüística, pretende blindar a negativa a recibir clases en galego obrigando á Administración a garantir e pagar a escolarización dos insubmisos ao galego nun centro privado, no que xa se dá por suposto que non existirá ensino en galego. O proxecto consiste en amurallar o ensino privado para que dentro del non teña cabida a nosa lingua, e reducir as súas posibilidades ata máis alá dos límites legais no ensino público.
Contra esta política de racismo lingüístico proponse unha alternativa de consenso ratificada pola totalidade do parlamento no 2004: o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega. Trátase dun programa que entre outras cousas establece a integración do alumnado de infantil no coñecemento do galego e unha garantía dun mínimo dun 50% de aulas na nosa lingua. Non queremos un ensino discriminatorio, que privilexie a lingua privilexiada e que exclúa a lingua marxinada. Queremos galego para todos, para que non haxa exclusións, para construírmos unha sociedade máis solidaria, conformada arredor dunha lingua compartida por toda a sociedade galega durante máis de oito séculos.
Tanto a LOMCE como o decreto para o plurilingüismo obedecen a prácticas radicais e sustentadas no odio á lingua é á cultura galegas polo que se fai un chamamento a todos os cidadáns dignos que garden nos seus corazóns un mínimo de orgullo polo noso, polo galego, que é a lingua que nos une.

Pola lingua que nos une. Manifestación o domingo 27 de xaneiro. Ás 12:00 na Alameda de Santiago de Compostela.
Queremos Galego na escola. Manifesto para asinar.


Os Fillos de Pepa a Loba e a MPGDP



Son Iván, Diego e Cristian con esta 'Ruada na Miñata' desde Teixeiro. Estes son chegáronme coa lectura deste impagable artigo de Fran P. Lorenzo.
O conto é que o vídeo levoume a descubrir un outro fermoso lugar na arañeira rede pois resulta que na descrición do vídeo, ademais da realización de Tiago Pereira aparecen na produción Aitana Eanes, Davide Salvado e a MPGDP. E que é o que se agocha detrás desa serie de siglas?
Pois un gorentoso proxecto cheo de músicas: A Música Portuguesa a Gostar Dela Própria. Centos de vídeos musicais gravados en espazos exteriores ou inhóspitos aproveitando os sons ambientais e creando un escenario de intimidade cos músicos.
Unha fiestra aberta na que se ve o mundo como un palco xigante.

mércores, 23 de xaneiro de 2013

Que a lingua te acompañe!

por Mercedes Queixas Zas, nas Voces de ProLingua:


Ben sabemos que a balanza que mede con precisión o valor dunha lingua é o seu uso social. Non hai mellor pluviómetro lingüístico que ese día a día que nos enchoupa da sonoridade das voces galegas nos nosos percursos e encontros. O uso que as persoas facemos dunha lingua é o osíxeno que a alenta.

martes, 22 de xaneiro de 2013

Reiniciando

por Susana Méndez, no Sermos Galiza:

Ás veces suceden acontecementos que obrigan a unha a recomezar de novo (e non é redundancia, trátase de recomezar despois de xa ter recomezado antes). E cando digo recomezar, falo de algo así como “reiniciar” na acepción tecnolóxica do termo, e nunca mellor dito, porque de tecnoloxía vai a cousa. A primeiros deste mes, os reis ou o que sexa, agasalláronme estragando o disco duro do meu computador, botando por terra algún traballo que tiña adiantado (entre o que se atopaba un artigo xa rematado e a punto de enviar a Sermos Galiza), e obrigándome a recompoñer a planificación da miña vida mentres non podía dispoñer de novo dunha computadora en funcionamento e recuperar cando menos parte do que se perdeu.

III encontro de equipos docentes pola normalización

A Coordinadora Galega de ENDL convida aos coordinadores/as e membros de Equipos de Dinamización da Lingua Galega e demais docentes interesados na normalización lingüística no ensino a participar no III Encontro de equipos e de docentes pola normalización, que terá lugar o sábado 2 de febreiro no IES As Fontiñas de Santiago de Compostela a partir das 10:30.
O lema do encontro é "O falar non ten cancelas... ou si? Sobre a necesaria promoción da oralidade en galego".
A xornada comenzará cun relatorio de Manuel Núñez Singala (xefe do SNL da USC): "Reflexións sobre a importancia do ensino na comunicación oral".
Máis tarde nunha rolda de experiencias intervirán  xunto a Singala: Celso Fernández Sanmartín (narrador oral), Dolores Oubiña (EEI A Pastora de Cambados), Carlos Negro (do CPI Eusbeio Lorenzo Baleirón de Dodro), Xan Guillén (Colexio A Sagrada Familia de Vilagarcía) e Gracia Sanctorum (do IES Pintor Colmeiro de Silleda).
Durante a xornada tamén haberá unha exposición do material elaborado polos ENDL.

luns, 21 de xaneiro de 2013

La Vuelta al español

O pasado sábado 12 de xaneiro presentouse en Vigo a edición do 2013 da Volta Ciclista a España. Nela interviron o presidente da Deputación de Pontevedra e o da Xunta. Os dous fixérono en virtude dos cargos que ocupan, en representación, respectivamente dos cidadáns de Pontevedra e dos de toda Galicia. E os dous fixérono en castelán. Ademais non foi porque éste fose a única lingua usada durante todo o acto pois o inglés tamén estivo presente cando o ciclista Jonh Degenkolb presentou unha das etapas.
Rafael Louzán xustificou o gasto dos cartos públicos neste evento deportivo para que os emigrantes poideran ver a súa terra desde o aire.
Feijóo pechou o acto dándolle as "Gracias por venir a éste corner de Europa llamado Galicia" aos organizadores deste evento deportivo.
O acto completo pode verse na canle de rtve

domingo, 20 de xaneiro de 2013

Non hai que dar respiro ( e nós sempre con folgos)

por David Otero no Sermos Galiza:

Españolizar: atopámonos perante dun verbo que, grazas á compostura histérica do ministro de Educación, Cultura e Deporte, pretende abrirse camiño e instalarse na sociedade actual, pese a quen pese…veu irmandado co de catolizar ou, como diría o bispo actual de Donostia, misionar.( Victor Moreno en Gara,24-10-2012)
Din as nosas xentes que “ polo Santo Amaro xeado xa vai medio inverno pasado” e tamén, por se as caso e así curarse en saúde, teñen o retruco de que “ xeado ou sen xear, medio inverno está por pasar”. Pois así nós, galegas e galegos, ao referido a invernos e longas noites de pedra, a males que nos fan ou que nos queren facer, sexan estes xeados ou non e por calquera tempo, fánsenos moi difíciles de transitar e tamén en calquera tempo vémolo ben. E dicimos difíciles, pois as trabas e forras que nos colocan, os acoutes que nos establecen por leis ben parvas e intencionalmente controladoras, fan que os nosos pasos de ir adiante se dean a poucos e de mala maneira. Deles, deses pasos, un tan esencial e obrigado é o que de forma comunal nos posibilite facer o camiño de nós e nel recuperar, normalizar, a nosa Lingua Galega, si, aquí nesta Terra do Pobo do Galego.Ben sabemos e máis sufrimos as disposicións decretais que nos botaron enriba os nosos gobernantes aquí en Galicia ( eles delegados do que proclaman como España). E así o fan pois as súas orientacións – configuracións de domínio e poder - non nos teñen a nós como referente nuclear, ente común e determinado. Téñennos como un algo impersoal ( tal un satélite) que debe recibir a luz ( en idioma non noso pois) dun centro real controlador, superior, que co nome de España se define a pensamento único como un sistema estelar prepotente e así nós, Galicia, diso que eles matinan, seríamos simplemente un satélite cativo, de extramuros, como moito unha lúa anana que lles interesa sobre todo para experiementaren intencións e tramas. Por iso que cada vez que gañan aquí eleccións celébrano en Génova como éxito estelar.

O galego urbano, ese (case) descoñecido

por Xosé Manuel Sánchez Rei en Terra e Tempo:

A literatura especializada leva ponderado que o idioma galego se escoita nas vilas grandes e nas cidades moito menos que no mundo rural, ao paso que tamén ten subliñado que tales entidades populacionais foron en moitas ocasións centros de españolización. Isto corresponde a unha situación detectada xa en épocas pasadas con relativa facilidade, como ben o demostra o feito de que o presbítero Saco Arce, nun artigo intitulado “Poesía gallega contemporánea. Sus defectos más comunes” e dado a lume en 1876 na publicación El Heraldo Gallego, deixase claro que as urbes eran núcleos que favorecían a hibridación lingüística: constatou na lingua da altura que achaban “grande acogida en el lenguaje usual de las poblaciones próximas á las ciudades […] ‘aconsexar, cuchera […] güerta, sépea, puñia, haiga’, etc., en lugar de las formas legítimas ‘consellar o aconsellar, culler […], horta, saiba ó sábea, puña, haxa’”. A día de hoxe, a situación devalou, en primeiro lugar, para unha aínda maior presenza do español, até ao extremo de o galego presentar graves carencias de utilización nos ambientes citadinos; os informes do MSL así o recollen, nos cales se sinala que as localidades en que menos se emprega o noso idioma corresponden ás cidades de Ferrol, A Coruña, Santiago de Compostela e Vigo, ao paso que onde máis se ouve é na localidades de Lugo ou Ourense. E en segundo lugar, evoluíu tamén para unha maior mestura ou barbarización da lingua, moito máis acusada agora que nos tempos en que o clérigo de Toén facía esas atinadas observacións.

sábado, 19 de xaneiro de 2013

Dúas desautorizacións á política lingüística da Xunta

Unha ben interesasnte reflexión de Xesús Porta Ferro sobre os últimos tiróns de orellas á Xunta pola súa política lingüística. Aparece no número 18 de Encrucillada:

xoves, 17 de xaneiro de 2013

Encher o depósito por 7 euros

por Nel Vidal Barral, no Sermos Galiza:


Se cadra tamén estivemos a fomentar a lingua por riba das nosas posibilidades, mais xa a acaban de poñer no seu sitio. Menos da oitava parte de medio punto. A dezaseteava parte do 1%. A metade dunha décima. Ese é o peso da lingua nos Orzamentos da Comunidade Autónoma. Aí está o peso que o goberno galego cre que lle hai que dedicar ao noso maior ben colectivo, ao noso maior símbolo de identidade. O 0,06%.

Roberto Vidal Bolaño na rede

Como ven sendo habitual nos últimos tempos, cada vez que a sociedade quer conmemorar colectivamente a un autor das nosas letras, ábrese un espazo na arañeira na rede para ser referencia das actividades que se organizan sobre esa figura. Así sucedeu con Valentín Paz Andrade, con Uxío Novoneira ou con Celso Emilio Ferreiro. Agora temos estas ligazóns que nos levan a excelentes recursos sobre eses autores.
No ano 2013 Roberto Vidal Bolaño será o protagonista pois a el está adicado o Día das Letras. Seguindo a estela marcada tamén se abriron espazos na rede para dar conta da traxectoria vital e profesional deste home do teatro.
Unha delas, e a que está chamada a ser a referencia principal é o web Roberto Vidal Bolaño, sustentado pola Asociación RVB, colectivo  integrado por Belén Quintáns, Roi Vidal, Rubén Ruibal, Antón Dobao, Francisco Macías, Xosé Manuel Fernández Castro e Camilo Franco.
O portal consta dun apartado de novas e contén un pequeno apunte biográfico no que se destaca que é considerado un dos dramaturgos europeos do último cuarto do século XX que sempre mantivo un irrevogable compromiso co galego co que contribuíu á definitiva instalación do teatro na nosa lingua.
Das outras seccións aínda está todo por construir e agardamos que durante o transcurso do ano se vaia enchendo de contidos.
A RAG tamén se preocupou de abrir unha sección adicada a Vidal Bolaño. Alén disto a RAG está publicando unha serie de respostas a un cuestionario sobre Vidal Bolaño. Ata o momento Laura Tato, Alfonso Becerra e Mónica Caamaño xa o responderon.

Anxo Lorenzo: primeiro contra o galego, agora contra o teatro

A historia do teatro galego está íntimamente relacionada coa da normalización da lingua. Así, nun programa de man da VIII Mostra de Teatro Galego de Ribadavia podíase ler:
Xa que Galicia é unha comunidade diferenciada, con unha lingua e cultura propia que ainda está sin normalizar PROCLAMAMOS; Que o Teatro Galego sexa unha arma para conquerir a normalización da língoa, cultura e a liberación nacional.
Nese traballo normalizador estivo profundamente implicado Roberto Vidal Bolaño, a figura á que este ano se lle adica o Día das Letras Galegas. Desafortunadamente éste non vai ser un bo ano para o teatro galego. Basta con botarlle un ollo ao informe realizado polo Consello da Cultura Galega (CCG): curtopracismo, fraxilidade empresarial, precariedade laboral, inexistencia de planificación, mimetismo,...  e sobre todo unha política nefasta, a levada a cabo por Anxo Lorenzo, que non contento con subministrar as directrices do ataque institucional ao galego, agora como responsable da AGADIC desde o cese de Fasero, continúa coa súa práctica da destrución de Galcia. Agora o ataque é contra o teatro. Escena Galega denunciou o pasado mes a paralización da Rede Galega de Teatros que no primeiro semestre debía garantir a representación de 425 obras. Trátase dun claro caso de "omisión e abandono das funcións da Secretaría Xeral de Cultura". Exactamente o mesmo que o sucedido hai dous anos na Secretaría Xeral de Política Lingüística co mesmo protagonista: Anxo Lorenzo.
No referido informe do CCG podemos observar un dato incontestable e tremendo para continuidade do noso teatro: no período 2009-2011 houbo unha baixada de 1100 representacións e cunha perspectiva de datos desalentadores no bieno no que estamos.
Cultura diranos que non ten cartos para isto. Será porque o seu interese se centra promocionar corridas de touros e misas a escritores en español . Mentres, nos dous últimos anos a edición privada en galego reduciu o número de títulos  nun 40%. Entre o decreto contra o galego e a nefasta política cultural estase a matar a cultura galega. 
Alguén é quen de apuntar algún culpable?

mércores, 16 de xaneiro de 2013

Análise da RAG das Bases para o decreto do plurilingüismo

Hai uns poucos días a RAG abría a súa conta de Twitter. Un dos primeiros chíos que dou foi para ofrecernos a ligazón este documento que se presenta aquí: "Análise académica das Bases para o decreto do plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia" e que ten data dun día coma hoxe de hai tres anos. Con este documento diante nosa podemos facer ben máis presente a zunia do goberno que xustifica, incluso conta o ditame do TSXG, a defensa dun decreto que só ten como fin o de reducir o máis posible o uso do galego.
Acceso ao documento en PDF

martes, 15 de xaneiro de 2013

De blogues.6

Neste sexta entrada sobre cousas interesantes que nestes días recollín doutros blogues, van tamén seis ligazóns.

Lembranzas dun seminarista de 1956 3. A lingua proscrita, 08/05/2010, no blogue de Xabier P. Docampo
De Leis e de Línguas: a irracionalidade do jogo, 13/12/2012, en Desde a Margem por Celso A. Cáccamo
A Capela Sixtina da Pátria Galega, 21/12/2012, en Desperta do teu sono
lingua, creación e sentimento, 02/01/2013, en Ferradura en tránsito
Grandeza e miseria da Real Academia Galega, 07/01/2013, en Bouvard e Pécuchet por Manuel Rodríguez Alonso
Que fago eu onde tanto me desprezan? 14/01/2013, no blogue de Xabier P. Docampo

Que têm em comum?

por Valentim Fagim no Portal Galego da Língua:

Consuelo é um mulher de Almedilha, Salamanca, lugar onde ainda se fala português entre as pessoas idosas, como é o caso dela. Outrora, há vários séculos, Almedilha era território português e esse é o motivo de existir esta ilha linguística. No documentário Entre Línguas ela afirmava que quando ia a Coimbra, a Guarda ou a Santiago de Compostela falava português e que nós, os galegos, falávamos português.

Anatomía dunha mentira (II) – Réplica a Ceferino de Blas

por Filipe Díez en Praza Pública:

Este artigo é unha resposta ao discurso plasmado por Ceferino de Blas (directivo e alma mater do Faro de Vigo) no seu artigo Mejor zarrapastroso que con traductores. En primeiro lugar, e antes de entrar na análise do texto de Ceferino de Blas e na réplica, desexo facer chegar a Xesús Vázquez e a Anxo Lorenzo unha proposta a respecto da Cidade da Cultura: non é outra que a creación, no monte Gaiás, dun Museo do Disparate. Poderíase considerar un xesto de autohomenaxe por parte de ambos, é ben certo, mais iso combina perfectamente coa propia xénese da Cidade da Cultura; e ademais, non deixa de responder a unha das características nacionais máis marcantes do noso país. Desde logo, no caso de tal petición ser atendida, propoño que o texto de Ceferino de Blas que me dispoño a comentar e rebater figure no frontispicio do novo museo, pois difícil será atopar outro capaz de contraer maior cantidade de méritos en menor espazo.
* * * * *

luns, 14 de xaneiro de 2013

Alicerce Vermello preside Ou Hórreo

Velaquí os perigos dos tradutores automáticos. Neste caso trátase do Faro de Vigo. Nesta noticia da constitución do novo parlamento temos perlas tales como Alicerce Vermello (por Pilar Rojo), presidenta do Parlamento de Ou Hórreo. Tamén se fala dun vicepresidente chamado Alfonso Roda. Por non falar dunha redación imposible de ler.
Algúns periódicos dixitais en español dispoñen dunha versión automática en galego. Os casos máis destacables son os do Faro de Vigo e o de La Voz de Galicia.
Non ten ningún tipo de xustificación que estas versións mecánicas sexan as que use a SXPL para amosar a galeguización da prensa diante do Consello de Europa cando desde a Xunta non hai nin un paso efectivo para garantir os proxectos periodísticos na nosa lingua.
Lembremos que a pesar disto o terceiro informe do Comité de Expertos a respecto do cumprimento do estado español da Carta Europea de Linguas Rexionais ou Minoritarias foi demoledor coa política lingüística que se puxo en marcha na última lexislatura.
Só desexaría que non se molestaran as xentes do Faro de Vigo por poñer evidencia esta trapallada da Xunta mediante un exemplo extraído dese medio. Por iso quería que tivesen en conta que ata o último momento tiven a dúbida de destacar este outro dos seus compañeiros de La Voz de Galicia: "O Decreto para ou Plurilingüismo xa recolle o equilibrio que esixe a Lomce"  con textos coma os seguintes:
garantir en todas as etapas educativas obrigatorias que as linguas cooficiales ofrécense en proporcións equilibradas
O Decreto para ou Plurilingüismo non Ensino non Universitario de Galicia
Por non falar do nesgo propagandístico deste artigo nin das incorreccións informativas que contén que darían para outra muiñada.

domingo, 13 de xaneiro de 2013

Integración lingüística en Carballo



Persoas que chegan a Carballo desde diversos lugares e con diversas nacionalidades manifestan algunhas das súas motivacións para aprenderen galego. Xente que non naceu en Galicia, mais á que lle gusta coñecer os nosos costumes ao mesmo tempo que dá a coñecer os seus. Persoas que queren saber o que é un carballo, o agarimo, o Antroido ou a choiva. Mulleres e homes aos que lles gusta coñecer a lingua e cultura galegas, para saber máis, para integrarse mellor ou para intentar acceder mellor a un traballo aquí. Por iso participan no Obradoiro de integración lingüística e cultural que anualmente organiza o Servizo de Normalización Lingüística do Concello de Carballo. Vídeo feito en decembro de 2012

"Aprender galego para ser máis de aquí" en Galicia Confidencial
“GÚSTAME O GALEGO CON ACENTO VENEZOLANO, MEXICANO OU ROMANÉS” en Compás da Costa

sábado, 12 de xaneiro de 2013

Manifestación pola lingua que nos une


A plataforma Queremos galego convoca á cidadanía a unha manifestación na alameda de Santiago o vindeiro 27 de xaneiro ás 12:00 baixo o lema: pola lingua que nos une.
As motivacións polas que se convoca esta manifestación son dúas:
A derrogación do decretazo que reduce e prohíbe o uso do galego no ensino non universitario. O ámbito no que o nível de galeguización era maior na altura do 2007 era o do ensino (encol dun 40% segundo este informe do CCG) e isto era insoportable para a zunia que consigue o poder da Xunta nestas últimas lexislaturas. Este decreto ven de ser declarado ilegal na cerna da súa constitución polo TSXG. A Xunta debe rectificar e nesta manifestación pedimos a derrogación definitiva dese funesto decreto.
Non á lei Wert (LOMCE) que volve a desprezar o galego. O goberno central pretende impoñer unha lei para un ensino excluínte que lle abra o camiño ao negocio privado en detrimento da calidade do ensino. No relativo a lingua cabe destacar que o proxecto de lei determina que se emparella o castelán coas materias de prestixio social (matemáticas, ciencias sociais, ciencias naturais e inglés) e será materia con carácter fundamental (a terminoloxía é troncal) e de obrigada impartición en todos os cursos. Porén o galego será unha materia emparellada cunha optativa de impartición non obrigatoria.
Queremos Galego tamén nos invita a asinar este manifesto no que se pide a volta do galego á escola.

venres, 11 de xaneiro de 2013

A represión lingüística. Os casos de Consuelo e José Francisco



Consuelo foi envíada a un colexio de monxas en Ribadeo onde lle prohibían falar en galego. Conta o mal que o pasou e relata como lle berraban por dicir algunha palabra en galego.
Esta historia forma parte do proxecto Archivo de la experiencia que recolle máis de 6000 testemuños. Un importante documento da historia do século XX ao que pertence tamén o seguinte vídeo:




José Francisco cóntanos o sucedido nunha clase durante a Guerra Civil. É unha vívida experiencia da represión lingüística que por mor do funesto decreto de plurilingüismo podería repetirse hoxe en día. Isto é o que adiantamos desde o 1936.
Agradézolle a Francisco Xosé Rei García a referencia.

P.S.: Outro testemuño. Neste caso de Xabier P. Docampo no seu blogue.

xoves, 10 de xaneiro de 2013

Suíça, as suas línguas e nós

por Maurício Castro en Sermos Galiza:


Recentemente, tivem ocasiom de observar de perto um dos raros contextos no continente europeu em que umha razoável convivência lingüística tem sido possível sem a imposiçom habitual de umha língua estatal sobre as restantes. Um caso interessante que confirma a garantia que o pleno reconhecimento da territorialidade lingüística representa para a continuidade de cada umha delas.

Dúas unidades didácticas para dous matemáticos galegos: Ramón M. Aller e Vidal Abascal

No ano 1999 celebráronse en Lugo as IX Xornadas de Aprendizaxe e Ensino das Matemáticas (JAEM). Para que os congresistas tiveran un recordo duradeiro desas datas a Consellería de Educación e o Cefocop editaran un libro titulado Dous matemáticos galegos que trataba sobre dúas figuras fundamentais nas matemáticas galegas: Ramón Mª Aller Ulloa e Enrique Vidal Abascal.
Nos últimos tempos EducaBarrién ven de editar varias unidades didácticas sobre figuras da nosa ciencia. No ámbito das matemáticas as dúas persoas escollidas son precisamente as nomeadas anteriormente.

Ramón María Aller Ulloa.
Na unidade didáctica de EduBarrié adicada a Aller xunto a uns pequenos apuntes biográficos achégansenos unha introdución á astronomía usando múltiples recursos da rede. Velaquí a unidade que tamén se pode descargar en PDF.


Como complemento engado as seguintes ligazóns sobre Ramón María Aller:


Enrique Vidal Abascal
A unidade didáctica de Vidal Abascal editada por EducaBarrié pódese descargar en PDF ou desde esta presentación:




Velaquí algunhas ligazóns para coñecermos mellor a Enrique Vidal Abascal:



martes, 8 de xaneiro de 2013

Enredando co nadal

Cos primeiros pasos do ano que comenza alégrame moito poder felicitar á Secretaría Xeral de Política Lingüística (SXP) por unha súa iniciativa que por veces é bonita, por veces agarimosa, e en xeral un exemplo do que se debe facer desde o organismo director da política lingüística para contribuir á celebración das festas de nadal. Estoume a referir á campaña Nadal en Rede!
É probable que moi poucos se enteraran, pero eu quedei moi agradecido de que este ano, cando o Rei Melchor antes de sentarse no seu trono a recibir os nenos d´A Estrada, nos dirixira as palabras que Antía Otero redactou xunto con outras 24 escritoras para seren lidas aos nenos das vilas e cidades galegas. Ademais duns textos cheos do mellor de cada unha da autoras, o libro está fermosamente enriquecido coas ilustracións de Marina Seoane. Aínda que o concello estradense aportou  un exemplar, posiblemente pola presbicia do Rei Melchor, tiveron que facer uso dunha fotocopia ampliada do texto que podemos descargar desde este espazo da rede. O libro dos Reis Magos foi editado por Galaxia. Víctor F. Freixanes presentouno con estas palabras:
“Hai que sacar o galego do gueto do ensino e da liturxia das institucións. O futuro da lingua está na escola. Pero non exclusivamente na escola. A lingua ten que estar activa no conxunto da sociedade"
O que non debe saber o bo de Freixanes é que por mor da política lingüística da última lexislatura o galego xa está fóra do gueto do ensino.
Outra boa iniciativa neste pasado nadal que nos chegou desde a SXPL foi a invitación a facer compras de produtos en galego por medio dunha publicación moi coidada na que se nos ofrecía información sobre produtos made in Galicia. Neste caso a proposta chega tarde con respecto a outras que coa mesma finalidade como a de Abertos ao galego, sección d´A Mesa quen ven ofrecendo nos últimos anos un boletín de características semellantes. Con todo a nota triste tivo que poñela a propia Xunta pois desde a Consellería de Industria, responsable da área de comercio dentro do organigrma do goberno galego, non se fixo referencia algunha a esta gorentosa edición. Asi que isto volve a demostrarse unha vez máis o que leva sendo cotián no goberno de Feijóo a inexistencia de transversalidade. Esta forma de proceder leva a que a iniciativa se volta inútil xa que así é seguro que non chegou aninguén que non fose xa receptivo ao boletín de Abertos ao galego.
O servizo de envío de postais que se presentan no Nadal en Rede!  foron utilizadas por vez primeira no 2010  copiando unha iniciativa da CGENDL . Naquel ano, como nos anteriores,  a proposta das postais dirxíase ao conxunto da cidadanía galega desde a SXPL. Nesta ocasión, quizais para encher de contido unha Rede de Dinamización Lingüística (RDL) completamente baleira, engádense ao seu caixón de actividades.
Tamén nos ofrece a posibilidade de descargar un modelo de Carta aos Reis, unha iniciativa necesaria e que por fin nos chega desde a SXPL. Botabámola en falta polo menos desde que desde o SNL d´A Coruña fixeran unha proposta moi ben construída hai tres anos. Outra vez eestamos diante dunha acción de caráctr xeral e que polo tanto non ten sentido ofrcela dentro das actividades da RDL.
Temos que preguntarnos se o Nadal en Rede! foi o froito dunha acción programada e asumida polo conxunto do goberno ou pola contra o que se fixo foi enredar con estas propostas nas que a SXPL acertou en grande medida grazas a que aprendeu de iniciativas promovidas desde asociación de defensa do galego; asociacións que por certo, despreza e non ten en conta. Na parte negativa temos que apuntar que a campaña Nadal en Rede! careceu de transversalidade, foi presentada demasiado tarde e ademais ficou restrinxida aos concellos da RDL. Vemos pois que incluso o pouco que se fai ben na política lingüística deste goberno, tamén se fai mal. Isto é indicativo de que o peor desa política xa non ven do que fai a SXPL, senón de todo o resto do goberno. Se por unha parte a nefasta constitución da RDL levou a unha mala distribución das actividades, o feito de que a Xunta non asuma como súa a lingua de noso, desemboca indefectiblemente na aniquilación de todas as propostas positivas en materia de promoción do galego.

luns, 7 de xaneiro de 2013

Política lingüística protésica

Nas Voces de Prolingua tiveron a ben publicar estas liñas. Para min foi como un regalo de Reis. Velaquí o texto:

Acabo de mandarlle un agasallo á Secretaría Xeral de Política Lingüística (SXPL) en calidade de órgano visible da política lingüística do noso goberno. Quizais envieillo levado pola compaixón inherente ao nadal. Quizais me influíse o continuo declive da situación social agravada polas decisións do goberno español e secundadas sempre pola Xunta. Por mor dun decreto aprobado neste funesto ano os pacientes que necesiten os servizos dunha ambulancia terán que pagar cinco euros por cada viaxe. As cadeiras de rodas, muletas e outros aparatos ortoprotésicos deixarán de ser gratuítos. Para que todas estas medidas se fagan efectivas a Consellería de Sanidade terá que realizar cambios na xestión administrativa, deberán elaborarse novos formularios, terán que reformarse os programas informáticos. Todo isto xerará gastos e dificultades de adaptación pero é seguro que dentro de seis meses ninguén entrará nunha ambulancia sen pasar antes pola caixa. Pola contra, un proceso das mesmas características que debeu facerse hai dous anos aínda está hoxe escondido nun caixón da Consellería da Presidencia. Trátase da tradución ao galego do programa informático Minerva que é o que se usa desde maio do 2010 na tramitación xudicial. O balance da política lingüística do PP na administración de xustiza pasa de recoller un ridículo legado dun uso do 5% ao completo exterminio na actualidade. Só a Irmandade Xurídica resiste facendo heroicas declaracións de compromiso coa lingua galega. Nunha reviravolta perversa a Xunta utiliza a existencia destes defensores do galego nos xulgados como se fosen o máximo bastión ao que pode aspirar a normalización. Preséntase unha prótese como se fose parte do corpo irrigado polo sangue da política lingüística. Vese que ese sangue está callado.
Unha evidencia aínda máis clara de que o modelo consiste en reducir o máximo posible o uso do galego témolo no caso do que se fixo cos Servizos de Normalización dos concellos. Grazas á xestións da SXPL hai un ano elimináronse 15 prazas de técnicos de normalización para acabar derivando esta responsabilidade á chamada Rede de Dinamización Lingüística, unha entidade que se especializou en eventos que se programan como non se debe, onde non os aprecian e cando non convén. Foi como se a unha persoa coa vista perfecta lle arrincáramos os ollos para colocarlle no seu lugar outros de vidro.
Este esquema afortunadamente non puido ser implantado no ensino pois aquí os axentes que xestionan a normalización son os profesores que se adican a este labor só a tempo parcial. Neste caso, en coherencia co que veu sendo o lema desta lexislatura "desfacer máis con menos", reduciuse a asignación presupostaria nun 80% e o tempo de adicación nun 33% mentres que dificultades para levar a normalización ao ensino aumentaron inconmesurablemente. Anxo Lorenzo chegou coa súa máscara de coiro e, como o protagonista da "Matanza de Texas", non fixo outra cousa que esnaquizar o edificio da normalización coa serra mecánica do decreto do plurilingüísimo. No paroxismo desta política gore Lorenzo aínda nos ofrecía o escaparate desta esperpéntica carnicería como o paradigma da nova política lingüística.
Na empresa e no comercio, agás rechamantes iniciativas nas que destacan a súa rareza por estaren argalladas en galego, o castelán é a lingua que goza de todas as ventaxas e proteccións. Nin unha lei, nin un decreto, nin unha liña legal que ampare ao galego no ámbito empresarial. Non debemos sorprendernos de que isto sexa así pois a política lingüística é completamente parapléxica,  carece da máis mínima transversalidade. Pola contra, todas as Consellerías están empeñadas unicamente en sobre-garantir a elefantiásica presenza do castelán.
Ante esta especie de monstro de Frankestein, de amorfo ser biónico en que se converteu a política lingüística, o normal é sentir noxo e repulsión. Porén, como moitas veces a razón é prisioneira do sentimento, eu vinme invadido dunhas ansias de misericordia que me levaron a enviarlle un regalo á SXPL: un billete de cinco euros para que polo menos poida coller unha ambulancia.