Sr. Feixoo: o galego é un patóxeno?

por Mª Pilar García Negro en Nós Diario:

Refírome, sr. Núñez Feixoo, á lingua galega, aínda que por metonimia tamén se podería aplicar ao galego como povo, ao conxunto de todas e todos nós. Xa me chamou a atención (aínda que sexa un feito repetido) que, en falando das eleicións convocadas, e con toda a probabilidade suspendíbeis, vostede se expresou na lingua oficial do Estado, con omisión da lingua propria da Galiza, o galego. Claro, unhas eleicións son cousa seria, non banal. A cousa foi in crescendo cando, con toda a formalidade que requer unha crise ou pandemia grave como a que estamos a viver, vostede volveu facer uso do español, con desprezo, por exclusión, do galego. Que acontece, na súa mentalidade-conduta, sr. Presidente da Xunta? Acaso o galego é un elemento patóxeno? Talvez o considera inepto para falar de cousas graves e serias? Se cadra pensa que unha situación de emerxencia é incompatíbel coa comunicación en galego?

Realmente, é deprimente. Anos e décadas se acumulan e seguimos non nas mesmas, senón que imos a pior. A que rocho inútil e estúpido se relega o galego pola vía dos feitos? Que exemplo é o que dá a máxima autoridade da Galiza? Xa non é unha cuestión, reiterada, de fomento da diglosia: é a prescindencia total do galego, o que equivale, sen máis, a proclamar que non existimos, que a Galiza é un anaco (de)pendente do que dixeren, mandaren e dispoñeren desde Madrid. Dos contidos da súa alocución que escoitei atentamente (vostede é o presidente do meu país, por moito que eu non o teña votado), xa non falarei. Ela, a intervención de vostede, é a negación máis rotunda da ausencia total de autonomía: vostede, máis unha vez, limitouse a poñerse ás ordes das autoridades estatais. Axiña se produciu a confirmación de tal vaciado de poder coa intervención do presidente do goberno español, após o anuncio do decreto do estado de alarma: un novo 155. Mentres Urkullu e Torra alertaban sobre esta nova acometida xacobinista e reclamaban cooperación e colaboración interinstitucional, vostede, cal bedel aplicado, disponse a obedecer as ordes do decano. Merecería decontado os parabéns acesos do presidente español e dos seus comandantes, os catro ministros que asumen o mando en praza “en todos los territorios”. Alá se van polo río abaixo as pretensas competencias autonómicas, a necesidade de cooperación entre administracións (mesmamente o que foi esgrimido contra o goberno catalán), a avantaxe da proximidade, todo o palabreado, en fin, de benéficos, canto inúteis, propósitos!!.

Tanto tempo se pasou desde o chamado Desastre do noventa e oito, onde era pecaminoso nomear algo relativo á Galiza, para voltarmos ao mesmo. Agora importan os “cidadáns”, como se eles non puidesen ser atendidos desde o seu proprio goberno, en este existindo, claro está.

Povo que dorme, tirania que desperta, escrebeu Almeida Garrett. Cando estoura unha emerxencia tan grave como a que padecemos, fican as evidencias espidas: xúntase a fame coa necesidade, isto é, a radical insuficiencia da chamada autonomía coa actitude obediente e servil que vostede encabeza. Volto ao comezo: é o galego un virus do que se protexer, un virus que combater?