A lingua galega non é un instrumento litúrxico. Non é só para usala nos discursos ceremoniais da tribu. Tampouco é un anacronismo rural só apto para coplas populares. Nin tan lírica como para reducila a xogos florais.
Non é o idioma do terruño. É unha lingua española e compatible tamén con 250 millóns de lusófonos en todo o mundo. A nosa fala non é asunto exclusivo de políticos e funcionarios. Non serve para disimular os trinta anos que leva o Senado sen reformar.
O galego non é para excitar os apetitos electorais dos que o desprezan e dos que o reivindican. O idioma propio de Galicia non é a lingua franca dos progresistas de esquerda. Nin a do nacionalismo galego. Nin obxecto de mofa do nacionalismo español.
A lingua galega non é un embolado do que a-ver-como-sae Anxo Lorenzo. Non é unha carencia. Nin tampouco un exceso. Non é a fala dos vellos porque os novos falen inglés.
Non é o desdouro dos provincianos de cidade. Non é un enredo para cobrar subvencións. Nin minusválida. Nin imposición ningunha. O idioma non é cousa de intelectuais. E non causa o complexo de pailán. Non é diglosia.
Non é a primeira vez que lles escribo disto pero comprendan que me pregunte qué carallo pensarán que é o idioma galego para andar decote con voltas e ter tan mal encaixe.
Ningún comentario:
Publicar un comentario