Autópsia lírica de Luís S. Pereiro

Estes días estiven de limpeza e ordenación. Levei unha chea de libros para o faiado. Mais neste traballo din en recuperar do fondo dunha caixa, esquecido por min xa hai varios anos,  un libro inclasificable. Trátase de Estampas do mundo elegante de Xesus Campos, no que se recompilan todos os artigos que publicou na Nosa Terra entre decembro do 1983 e febreiro de 1991, pouco tempo antes da súa morte.
Escollín o artigo de Chichi Campos no que debulla a obra de Lois Pereiro, xunto coa caricatura que fixo o propio autor do texto para ilustralo pois pensei que para falar dun autor tan heterodoxo como Lois Pereiro, nada mellor que buscar un observador tan pouco ortodoxo como Chichi Campos. E que sirva de pequena homenaxe aos dous.

Hospital de tránsito en Berlín, habitación 319. Ou residencia comarcal en contrución. Un billete de Castromil e unha longa espera nun piso descoñecido.

Sobre a mesa un paquete de tabaco, un bolígrafo, papeis e unha navalla amábel, das que non firen; das de cortar, separar e compartir o pan, os veños e os versos en canal, coa limpeza e precisión do bisturí que escintila nos escaparates das tendas de material cirúrxico.

Un ollos que se vencen no acougo da mai-tarde, unas estrofas que van e veñen latexando, impelidas polo émbolo dos días que pasan como aguilloadas, como calendários de parede.

Unha figura eléctrica, enxoita, despenteada e sempre envolta en negros e grises, como levando o loito en camaradaria, atravesa a rua a toda presa, párase, esculca a ver quen hai, quen treme, quen leva.

A golpe de ar aberto, do tintinear das pingas de orballo que axexan aos soportais, de filmes literários, de sangues e máis de ungüentos, van saíndo versos frios, secos, contundentes e sen concesións ás gramáticas ociosas: velai a riqueza da sua poesía, capaz de encerrar dez significados nun termo: lexemas máxicos, de fonemas tóxicos, de siléncios físicos péchase o poema como se pecha un trato. Saen así poemas de duas, de tres, poemas dun cuarto. Poemas polos aires e na cola dos cines de estreia, nas esquinas, nos portais…

Hai moitos bares, moitos cines e moitos poetas, mais sempre acabas quedándote cun par de bares, un par de cines, un par de poetas. Por aí anda o Luís Pereiro. Trátase agora de saber se se trata dun poeta, dun bar, dunha cafetaria; dun poeta que toma cervexa ou dunha cafetaria capaz de filmar poemas.

10 de outubro de 1984. A Nosa Terra nº 255.