“É innecesario pois todo o mundo entende castelán. Calquera persoa sensata o sabe”. Son palabras de Alfonso Guerra referíndose á tradución simultánea no Senado. As expresións doutros socialistas, como o presidente extremeño, Guillermo Fernández Vara, ou o presidente do Congreso, José Bono, son semellantes. As que utilizan os voceiros do PP non se diferencian moito para argumentar a negativa a que se empreguen todas as linguas cooficiais do Estado nas cámaras de representación.
Con estes argumentos o que están é a negar unha realidade: a pluralidade do Estado. Existen catro nacións con catro linguas diferentes. Os seus desexos dun Estado unitario e centralista é falsa. A mesma Constitución española recolle esas linguas como cooficiais. Pero a maior parte dos españois só acepta como lingua común o castelán, rexeitando como propias do Estado as outras tres.
A lingua, como ben saben e defenden os españolistas (por iso miran pola súa e atacan as outras), ademais de ser un vehículo de comunicación é un símbolo de identidade.
É innecesaria a identidade? Para a maioría do PP e do PSOE son todas innecesarias menos a súa, a española.
Para remendar o argumento de “innecesario”, apelan á demagóxica afirmación (máis en tempos de crises) de que é un gasto excesivo.
Afirman que 350.000 euros ao ano significan un escamoche no Senado para ter unha tradución simultánea.
Pouco importa que só represente o 1% do orzamento da Cámara Alta. Ou que saia dese mesmo orzamento que, neste ano minguou nun 5%. Ou que haxa outros gastos que non teñen xustificación. Poderiamos lembrar a famosa piscina que construíron na Cámara Alta hai algúns anos. E sen saír do tema lingüístico, cantos cartos gasta anualmente o Instituto Cervantes co único fin de "representar" o castelán en territorios tan dispares como o Brasil, a China ou os Estados Unidos?
Algúns mesmo afirman que están de acordo coa utilización das catro linguas, pero que este “non é o momento”.
Cando é o momento? Máis de 30 anos agardando para que se cumpra a legalidade ao xeito coa realidade.
Tamén afirman que “ese espectáculo da tradución simultánea nun Estado moderno non se dá”.
É Bélxica un Estado moderno? E Suíza un estado equiparábel aos máis evolutivos e democráticos? E Finlandia? Son exemplos de tres Estados que tamén teñen tradución simultánea nas súas cámaras de representantes.
Non, eses non son os verdadeiros problemas, como ben quedou demostrado coa senadora do PP, María Xesús Sainz, cando se negou a ser a primeira en falar galego no Senado. O gasto estaba feito, pero preferiu desprezar o galego coa súa actitude e, coa súa palabra, atacalo.
O problema é que hai toda unha franxa ideolóxica-política que nin sequera asume a Constitución, que sempre está a levar a súa peana de procesión identitaria. Española, por suposto, como diría o garda civil golpista Antonio Tejero.
O problema é que, coa tradución simultánea, dáse no Senado un tímido avance na asunción do Estado plurinacional cando esas forzas reaccionarias comezaron unha nova cruzada recentralizándoa para volver ao Estado unitario e centralista español imposto polo franquismo. Só hai que ler a Jorge de Esteban, catedrático de Dereito Constitucional e presidente do Consello Editorial de El Mundo: "É moi difícil volverlle pór as plumas ao perú cando xa se desplumou pero algo hai que facer se queremos que España siga a existir como Nación unitaria".
O problema é que a realidade non ten nada que ver coa súa vontade.
Con estes argumentos o que están é a negar unha realidade: a pluralidade do Estado. Existen catro nacións con catro linguas diferentes. Os seus desexos dun Estado unitario e centralista é falsa. A mesma Constitución española recolle esas linguas como cooficiais. Pero a maior parte dos españois só acepta como lingua común o castelán, rexeitando como propias do Estado as outras tres.
A lingua, como ben saben e defenden os españolistas (por iso miran pola súa e atacan as outras), ademais de ser un vehículo de comunicación é un símbolo de identidade.
É innecesaria a identidade? Para a maioría do PP e do PSOE son todas innecesarias menos a súa, a española.
Para remendar o argumento de “innecesario”, apelan á demagóxica afirmación (máis en tempos de crises) de que é un gasto excesivo.
Afirman que 350.000 euros ao ano significan un escamoche no Senado para ter unha tradución simultánea.
Pouco importa que só represente o 1% do orzamento da Cámara Alta. Ou que saia dese mesmo orzamento que, neste ano minguou nun 5%. Ou que haxa outros gastos que non teñen xustificación. Poderiamos lembrar a famosa piscina que construíron na Cámara Alta hai algúns anos. E sen saír do tema lingüístico, cantos cartos gasta anualmente o Instituto Cervantes co único fin de "representar" o castelán en territorios tan dispares como o Brasil, a China ou os Estados Unidos?
Algúns mesmo afirman que están de acordo coa utilización das catro linguas, pero que este “non é o momento”.
Cando é o momento? Máis de 30 anos agardando para que se cumpra a legalidade ao xeito coa realidade.
Tamén afirman que “ese espectáculo da tradución simultánea nun Estado moderno non se dá”.
É Bélxica un Estado moderno? E Suíza un estado equiparábel aos máis evolutivos e democráticos? E Finlandia? Son exemplos de tres Estados que tamén teñen tradución simultánea nas súas cámaras de representantes.
Non, eses non son os verdadeiros problemas, como ben quedou demostrado coa senadora do PP, María Xesús Sainz, cando se negou a ser a primeira en falar galego no Senado. O gasto estaba feito, pero preferiu desprezar o galego coa súa actitude e, coa súa palabra, atacalo.
O problema é que hai toda unha franxa ideolóxica-política que nin sequera asume a Constitución, que sempre está a levar a súa peana de procesión identitaria. Española, por suposto, como diría o garda civil golpista Antonio Tejero.
O problema é que, coa tradución simultánea, dáse no Senado un tímido avance na asunción do Estado plurinacional cando esas forzas reaccionarias comezaron unha nova cruzada recentralizándoa para volver ao Estado unitario e centralista español imposto polo franquismo. Só hai que ler a Jorge de Esteban, catedrático de Dereito Constitucional e presidente do Consello Editorial de El Mundo: "É moi difícil volverlle pór as plumas ao perú cando xa se desplumou pero algo hai que facer se queremos que España siga a existir como Nación unitaria".
O problema é que a realidade non ten nada que ver coa súa vontade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario