Moitas voltas lle levo dado ao asunto dos intérpretes no Senado. Aínda que absolutamente cada detalle da xornada do pasado martes xa daría para unha tese de doutoramento en sociolingüística, o que máis me interesa de toda a xornada foi comparar a intervención das senadoras replicantes, Saínz e Pan, coa declaración doutro senador do PP, o señor Barreiro, algo antes, cando dixo que “se cadra” falaba na súa lingua materna.
Estas dúas actuacións tan dispares e surrealistas, o feminino “amo al gallego pero no lo voy a hablar” (?) e o masculino “estar contra a lei non significa que non fale a miña lingua materna” (?) dentro do mesmo partido poden levar a pensar que o reparto de xénero neste asunto non é de todo unha casualidade.
Está claro que hai moitos galegos que non queren saber nada do galego. É máis, o galego é unha molestia, unha odiosa marca de clase, unha eiva de nacemento, unha espinilla purulenta.
E supoño que hai que comprendelo. Non aplaudilo, pero si entendelo. Supoño que haberá xente da xeración das senadoras replicantes á que aínda lle doan as orellas ou as fazulas da cara ao lembrar as labazadas ou os insultos ou as risas por conta de dicir algo en galego na clase, na rúa, ou por falar con acento galego polas rúas de Madrid.
Se cadra, logo de experiencias así haberá xente que teña ganas de mandar o galego a tomar polo saco, escondelo debaixo dunha alfombra, e perfeccionar o acento de Majadahonda ata pasar por nativo.
E que pinta o xénero en todo isto? Pois non teño nin idea, pero creo que é posible que xogue un papel importante nestas decisións linguísticas persoais.
A clave deuma un documental titulado A memoria da lingua, onde a xente fala da súa relación coa lingua en distintos momentos do tempo.
Unha muller declara que xa abondo teñen as mulleres con loitar pola igualdade, o seu traballo, a súa familia, como para aínda ir cargando coa lingua ás cóstas. E é que, di ela, en Galicia, falar galego marca, e se es muller e falas galego, pois ou es unha pailana ou unha nacionalista.
E voilá que se entende mellor a declaración amor-odio das senadoras replicantes. Son mulleres, non nacionalistas e non queren ser pailanas, ergo, falamos castelán.
Agora que entendo mellor a reacción das senadoras, tamén me fai sentirme moito máis orgullosa de todas as pailanas e nacionalistas galegas que falamos e tamén amamos coa práctica a lingua a pesar das marcas, e agora que está todo claro, se cadra as pailanas nacionalistas teremos que poñernos a traballar para que estas marcas desaparezan, e que futuras senadoras non teñan que renunciar á súa lingua para deixar de ser pailanas nin nacionalistas
Ningún comentario:
Publicar un comentario