Nesta pequena distracción do comezo de ano teño de encetar remesando un saúdo e o agradecemento que, como galego, teño de marcar ben a fondo a propósito da noticia que se publicou recentemente encol da Sesión no Senado na que, conxuntamente co castelán, tamén se falou en galego.
Non hai dúbida de que, do mesmo xeito que co galego, ha pasar co catalán e co euskera, mantendo sempre o castelán cooficialmente con cada unha das linguas que se empreguen, co cal, e de acordo co papel que a Constitución lle da ao Senado cando nos di que “é a Cámara de representación territorial” e, polo tanto, alí teñen cabida, en igualdade de condicións, as catro linguas, cooficiais co castelán, en cadanseu territorio no que se falen.
E así, como o feito de se falaren, ao fin, na “Cámara de representación territorial” as catro linguas propias do Estado Español tamén teño que lembrar, con noxo e desprezo, a nova aventura que isa orgaización seudo-política chamada Galicia Bilingüe remata de levar adiante por medio da carta que a súa presidenta lle mandou ao presidente da Real Academia Española, berrándolle pola súa intervención en cato á valía dos topónimos na “lingua propia” de cada autonomía.
Pois que, cando chegamos eiquí, atopámonos de novo co repetido e rexeitado ataque contra da nosa lingua, escomenzando pola toponimia oficial da nosa terra e, ao tempo, queréndoa cambiar pola toponimia, nalgúns casos castelanizada e noutros casos nin iso, que se adoita oficializar á marxe do órgano político de representatividade do pobo que quen a pode facer oficial.
Porque algo do que tanto Galicia Bilingüe coma outros organismos non se lembran nunca, nin lle queren dar contido, é o claro texto do artigo 2 da Constitución cando fala do patrimonio cultural das linguas na España e que esa riqueza “será obxecto de especial respecto e protección”. Do mesmo xeito que, logo, no Estatuto de Autonomía, no seu artigo 5, se nos di que “os poderes públicos (...) potenciarán o emprego do galego en tódolos planos da vida pública, cultural e informativa”. Non en vano, polo tanto, desprezar o valor da toponimia oficial, tamén para o seu uso oficial, pois, falando, cada un faino coma lle peta, e, deste xeito, o “Sobrado dos Monxes”, ou “A Coruña”, ou “Sanxenxo”… –e así poderiamos seguir– non poidan pasar a ser o “Desván de los Monjes”, “La Coruña”, ou Sangenjo”, segundo lle pete á organización seudo-política que sexa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario