Desde esta semana, son propietaria dun piso de protección oficial. Este dato non lle interesará a ninguén, mais a última das xestións que tiven que facer en relación con ese tema fai que me sinta obrigada a aproveitar este espazo para facer unha reflexión. A cuestión é que despois de tres anos de obras, papeis e máis trámites, a finais do decembro pasado comunícanme que o banco e todos os organismos públicos competentes concordan en que podo finalmente asinar as miñas escrituras. Eu fixen saber ao notario (asignado pola cooperativa á que pertencemos os adxudicatarios) que quero escriturar na miña lingua. E aí é onde está a anécdota.
Quizais fun un pouco inocente en pensar que era unha petición normal, nun país normal. A persoa da cooperativa que me atendeu quedou primeiro sorprendida, pois non tiña claro se o notario tiña obriga de facer tal cousa, pois el mesmo non estaba seguro de se o galego é lingua oficial. Supoño que a miña resposta, algo airada por cuestionar mesmo a oficialidade do galego, o desconcertou aínda máis, así que decidiu consultar co propio notario. "Las escrituras en gallego te van a tardar NUEVE días más". Obviamente, pasei a estar francamente indignada e dixen que o tería que pensar, mais que me parecía unha clarísima discriminación. A cuestión é que a persoa coa que falo, allea totalmente ao meu exotismo, di que entende a miña solicitude, mais de algún xeito teño que asumir que é normal que un servizo que eu vou pagar do meu peto (e non barato, por certo), que non é libre, pois non calquera persoa pode abrir unha notaría onde lle dea a gana, non sexa igual para quen decide escoller a súa lingua.
Finalmente, despois de varias consultas e de moito meditar comigo mesma, decido aceptar a imposición (si, imposición) do castigo por pedir a documentación na miña lingua, pois non coñezo outro notario na miña comarca que traballe normalmente en galego, e opto por non obrigar as dúas persoas que me teñen que acompañar a vir a Santiago, onde si hai notarios que poderían cumprir con normalidade co meu exótico capricho. Mais insisto en informar, a través do meu intermediario, sobre un servizo gratuíto de tradución do que dispón a Xunta, que en 48 horas debería resolver o "problema" que eu lles estou a causar. Obviamente, eles xa teñen feito uso dese servizo (porque de redixir a documentación directamente en galego, nin falamos), e fan acuse de recibo da miña inocencia por pensar que a molestia que quero causar é menor do que é realmente.
A partir de aí, chámanme varias veces para solicitárenme papeis e datos que me insinúan que co resto dos cooperativistas non foron precisos. O caso é que como os meus papeis os teñen que mandar a traducir fóra non poden "dejar huecos". En definitiva, quédame claro que querer asinar a escritura da miña vivenda é algo que só se me ocorre a min e ben me valería na lingua que polo visto debemos utilizar todos por defecto, se non queremos andar causando molestias aos outros e complicándonos a vida a nós mesmos. O resultado é que o día que comunico o meu interese por escriturar en galego é día 5 de xaneiro, e só puiden asinar o día 20.
Durante esa espera (que desde o propio banco entenden que é inxusta e identifican clarisimamente o motivo), comento o meu caso con familiares, amigos e coñecidos, con curiosos resultados. Hai quen empatiza inmediatamente co meu enfado, indígnase inevitabelmente e tenta convencerme para que procure outro notario menos ofensivo. Hai quen o entende mais pensa que na mesma situación quizais tería optado por pedir a documentación en castelán, por aforrar tempo. Tamén hai quen, normalmente xente de fóra que non ten problemas para facer estas cousas na lingua da súa elección, considera que debería darme igual unha lingua ou outra. Estes últimos non entenden que eu prefira unha lingua á outra, e menos aínda que considere que os atrancos teñan nada que ver con discriminación. Simplemente é sentido práctico. Propoño entón que elixamos entre esperanto ou inglés e esquezamos o demais.
O que me dá por pensar é, á parte de como podo protestar ante este atropelo, se isto non mudaría, aínda que fose un chisco, se nos resultase un pouco máis difícil renunciar ao noso. Por exemplo, que pasaría se eu tivese obrigado ás outras dúas persoas a viren comigo a Compostela? Nese caso, esas dúas persoas teríanse exasperado ante a miña rixidez, mais quizais podería facerlles ver o inxusto da situación. E que pasaría se máis xente fixese esforzos semellantes por poder incorporar o galego á normalidade da súa vida en todos os aspectos? Non estamos en parte asumindo esta falta de normalidade?
Ningún comentario:
Publicar un comentario