Se é perigoso deixarlle unha lata de gasolina a un pirómano, non digamos se un político demagogo e monolingüe se mete a falar de linguas alleas. E moito disto houbo nas verbas que pronunciou Javier Arenas na convención do PP hai unha semana. Nótase que no horizonte xa aparecen eleccións e, por parte deste partido, cómpre coller de novo os tambores do anticatalanismo.
Entendería -sen compartilo- que tivese insistido na sentenza do Tribunal Constitucional a propósito do Estatut mais a estas alturas falar de nenos andaluces obrigados a aprender unha lingua allea é puro despropósito. Hoxe non hai nenos andaluces en Cataluña: en todo caso -falen catalán ou non- hai cataláns netos de andaluces. Como os hai netos de galegos, de aragoneses ou de casteláns.
Porque o que é evidente é que se un neno galego ou catalán vai vivir coa súa familia a Estremadura ou a Murcia, poño por caso, deberá esquecer na escola que, como aprendera en Naturais, as montañas rematan en cims ou en cumes e deberá dicir cumbres. E reservar a lingua de seu para o ámbito familiar. ¿Por que daquela os nenos andaluces, de existiren, terían privilexio? ¿Por falaren desde o berce en castelán, ou sexa en español?
E se a catalanidade ou a galeguidade nos se transmiten extraterritorialmente a efectos de dereitos individuais ou colectivos -a lingua non deixa de ser un sinal individual-, ¿acaso a suposta andalucidade pódese transmitir, como se se tratase dun xene, xeración tras xeración?
As verbas de Javier Arenas son combustible para engadir á ofensiva dos pinganillos no Senado, que esquece que o gasto en traducións é o chocolate do loro da democracia autonómica. Porque resulta que aqueles que agora predican austeridade son os mesmos que non dubidaron en gastar cartos sen límite en grandes premios de Fórmula I, en Cidades da Cultura ou en subvencionar aeroportos privados inviables (sen ter en conta os gastos investigados na trama Gürtel).
Resulta curiosa esta defensa da Constitución, ata o punto de querer volver ao espírito de 1978, nas bocas dalgúns que daquela estaban abertamente en contra do título VIII. Unha defensa amnésica verbo da condición de españolas que proclama o texto para as linguas que non son o castelán. Unha españolidade en chamas que pode actuar como todo incendio provocado: nunca sabemos como pode rematar. E non está o patio para andar con mistos..
Ningún comentario:
Publicar un comentario