17 de maio

 por Marga Doval en Nós Diario:

Chega o día, queridísima LV, hoxe é o 17 de maio e celébrase a túa escrita en todo o país, nese país, coma tantos, de fronteiras elásticas, de alén fronteiras e ou de fronteiras aéreas. O 17 de maio de hoxe que se sinala coa túa palabra, desde a túa Cidade Alta percorre o espazo e vai no dicir da Galiza ciscada polo mundo, como se as luces da torre iluminasen cada arteria, cada golpe do corazón da comunidade da que formas parte, dese sermos Galiza ou nada. Un 17 de maio, que como cada ano, terá a facultade de ser tamén outro día, cando mellor conveña para que a tribo ao redor do teu nome te celebre, para ser semana ou mes das letras, punto sinalado para o Ano Luísa Villalta que rematará o 31 de decembro.

Pásanos que te cremos viva, nalgún lugar estirando, até rompela, esa fronteira, doe a túa ausencia. Esta semana o teu amigo Pepe Cáccamo para rematar unha conferencia en que nos guiou polas escadas de En Concreto, coma nun roteiro de versos, desde o espazo do Ateneo de Compostela, leunos un poema que naceu dun soño en que te lle apareciches, vivísima e elocuente, feliz, e lle dicías que vivías en París. Como non acreditar nas palabras do poeta? Eu lembrei outro episodio en que, o tamén poeta Manuel Forcadela, conmovido, me contaba, e tiña como testemuña de todo o ocorrido a súa compañeira Cristina, que no metro en Berlín estaba unha muller de melena longa, cun sombreiro, que se parecía a ti, que tiña os teus ollos e a túa  ollada intelixente, que só podías ser ti, Luísa, que esta visión o impresionou. A muller levaba pendurado do seu ombro un violín.

Como non acreditar nas palabras do poeta? Como Pepe, Forcadela e Cristina, eu quixen que fose verdade. Quero que sexa verdade. No ano 2000 visitei por vez primeira Leipzig e falamos da cidade, da Thomaskirche onde está a tumba de Bach e da rosa cortada e viva na campa da tumba onde figura a sinatura de Johann  Sebastian Bach. Conteiche que alí tamén recordara o primeiro libro de poemas de Paulino Vázquez, Perdendo o tempo que fuxe como Xoán Sebastian Bach, aquel libro premiado e publicado nunha edición de autor, moi especial polo papel, o formato e a imaxe do compositor na portada. Díxenche que no concerto de órgano ao que asistín te imaxinei na miña compaña, agradecíchesmo. A primeira vez que volvín sen ti, procurei o silencio, convoqueite como en oración laica, nese espazo co teu violino, onde luminosa tocas unha sarabanda de Bach. Eu choro, ti espántasme o medo. Escribo, Sarabanda para Luísa, na mesma cidade onde escribiu, amou e viviu pobre Anna Magdalena Wilcken que foi Bach. Anos máis tarde volvín con Alexander e co noso fillo. Si, Luísa, teño un fillo, e foi aí nese espazo onde lle falei de ti por primeira vez; onde volvín soa con el, o mesmo ano en que Alexander marchou vivir fóra, para contarlle que un día nesa igrexa eu fechei os ollos para verte e sentirte tocar Bach no violino e que agora o podiamos facer os dous para verte e sentirte tocando e a Alexander feliz, sentado ao noso lado seguindo a túa música cos seus dedos.

Pasan os anos por nós e a túa imaxe fica detida no tempo, como o afecto e a perturbación da túa desaparición. Nunca avellentarás e a túa literatura seguirá connosco, queréndonos con todas as palabras: Galiza ou nada. Reclamas connosco o dereito de vivirmos en galego, tamén este 17 de maio.