Quen dixo consenso?

por Antón Losada, na Nosa Terra

Teño aquí un decretiño, bueno en realidade é un borrador, bueno tampouco o é exactamente, máis ben unhas bases, en fin... vamos, que son 13 folios como 13 soles mecanografados e a dobre espazo onde se di como imos implantar o “trilinguismo enrollao”, a ver que lle parece ao pobo, que é dono das Caixas, dixo Feixóo.
“Nos parece mal, que tú nos dijistes que ibas dar libertad de elección” –dixo unha parte do pobo que o esperaba todo dil.
Parécenos peor porque vostede ten unha obriga co galego como presidente e estao condenando á morte por inanición. Ademais, a administración é a que ten que dirixir a educación, o das votacións nos colexios vai ser unha desfeita e o do inglés é para ver se coa –dixo outra parte do pobo menos afecta.
Que ninguén se alporice que só é un documento para abrir o debate e nós sempre estamos abertos a suxestións para melloralo. Nós o que queremos é consenso e cordialidade –di o goberno.
Daquela estaría ben saber sobre que partes se pode negociar o tal consenso e onde pode haber espazos para chegar a un acordo,–di unha parte do pobo, que parece disposta a falalo.
Ah non, os principios dos 13 folios son innegociábeis. Consenso si, pero aceptando iso de entrada. A maioría silenciosa está con nós e ao que non lle guste é un extremista –di coa fe ultramontana do converso o crack que ficharon para Política Lingüística.
Pois imos ter que ir á folga –din os que non che veñen sendo da maioría silenciosa
Algúns é que xa ían protestar puxese o que puxer o decreto –sentencia proverbial Feixóo, o apóstolo da cordialidade.
O que non ten consenso é porque non quere, como dixo o outro.