Unha Academia Galega real

por Pilar García Negro, política e sociolingüista, no Xornal de Galicia
Van aló máis de doce anos des que publiquei un artigo con este mesmo título. Nel, pedía a conversión da Real Academia Galega nunha Academia Galega real e realista, coa cabeza e a voz no país, cun san intervencionismo nas cuestións atinentes á lingua e a cultura galegas e unha desexábel incorporación á modernidade, entendida esta en termos de melloría na saúde da lingua galega e de pronunciamentos claros arredor destes temas. É por todo isto moi de agradecer que unha institución centenaria como ela estexa á altura das circunstancias, isto é, responda con concreción e clareza o requerimento da Xunta de Galiza verbo das chamadas “Bases para o Decreto de plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia”, nun tema como a lingua galega que é base, por súa volta, da existencia da propria RAG.
Varios aspectos de interese contén este informe académico. En primeiro lugar, a recordación non só do marco xurídico actual e da súa lexislación relativa á promoción da lingua galega, senón da xurisprudencia derivada de sentenzas e autos do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza, do Tribunal Supremo e do Tribunal Constitucional, toda ela na dirección de ratificar, como non podería ser doutro xeito, a legalidade vixente (a necesariedade de coñecer o galego para que a tan pregoada igualdade exista). O mesmo diriamos da paralexislación, como a “Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias” ou o “Plan Xeral de Normalización”, ratificada a primeira polo Estado español en 2001 e aprobado o segundo por unanimidade do Parlamento Galego en 2004. En segundo lugar, a aclaración pedagóxica de como todos os idiomas se adquiren por inmersión: desde a socialización inicial até o eficaz método de aprender linguas diferentes da primeira do individuo. En terceiro lugar, a consideración de como a vontade unilateral de nais-pais non pode impoñer (subliñado noso) a ignorancia do galego, ou sexa, non pode suplantar a responsabilidade dos poderes públicos no tocante a garantir que o ensino funcione como un mecanismo socializador e igualitarista para todos os nenos-as do país, sen a introdución de elementos re-discriminadores. Finalmente, a Análise da Academia insiste, con razón, na improcedencia de vincular o futuro normativo da lingua galega a promesas eleitorais, que nunca deberan basearse en contravir a legalidade e moito menos en agredir un dos peares en que asenta o poder autonómico.
Benvida, pois, a RAG a unha coral polifónica ben necesaria!: a de miles de galegas-os e de organizacións para quen o “galego” non é un complemento circunstancial senón un substantivo irrenunciábel e así o levan manifestado reiteradamente. É tamén un motivo de satisfacción ler argumentos e exemplos hai moito tempo aducidos por quen isto escrebe, desde os distantes anos en que tiven a oportunidade de defender e publicar a tese de doutoramento relativa ao galego e ás leis. Que as autoridades da Xunta (trinta anos escasos) fagan caso esta vez da RAG (máis de cen). En ben delas e, sobre todo, do país, isto é, de todos nós