A lección do ataque ao modelo de ensino en catalán

A inmersión lingüística, o modelo catalán no referente ao uso das linguas no sistema de ensino, está en perigo. O Tribunal Superior de Justícia de Catalunya TSJC, seguindo o distado do Tribunal Supremo púxolle un prazo de dous meses ao goberno da Generalitat para recortar a inmersión en catalán.
 Os partidos políticos (agás PP e Ciutadans) demandan que se continúe co actual modelo. No mesmo sentido se manisfestaron as asociacións de pais, os sindicatos e as asociacións de defensa da lingua e da cultura.
A ninguén se lle escapa que estamos frente a un uso perverso das institucións para estender a hexemonía e a imposición do castelán, a única lingua que ten consideración de tal para aqueles que no estado atacan ás periféricas. Os mesmos fundamentos xurídicos que usa o TSJC para forzar a redución do uso do catalán na escola poden usarse xustamente para o contrario pois non lle corresponde a un tribunal determinar se a lingua minorizada deixou xa de estalo e, aínda nese caso é competencia da Generalitat determinar o peso de cada unha no sistema educativo.  Con todo, o mellor garante da defensa do catalán vén da man da consellera de Enseñament quen anunciou un recurso contra a resolución do TSJC argumentando que a inmersión é un patrimonio colectivo que garante a cohesión social, unha cohesión contra a que se atentaría no caso de separar aos escolares por razón de lingua.
Pola contra, en Galicia, o maior perigo para o galego está precisamente nunha Xunta que aproveita todas as oportunidades que ten para reducir a instalación da nosa lingua nesta nosa sociedade. O maior ataque vén precisamente da Consellería de Educación quen primeiro aproba un decreto chamado de plurilingüismo e que na práctica significou o maior paso atrás na normalización lingüística e despois reforza esta involución mediante unha presunta lei de convivencia que non é outra cousa que un salvoconduto para os negacionistas. Aquí a Xunta actúa tamén contra partidos políticos, sindicatos, asociacións profesionais... e enfréntase directamente contra os ditames do Consello Escolar, do Consello da Cultura Galega e do Consello Consultivo. Ata tal punto chega a radicalidade da zunia de quen nos goberna que forza á mesmiña RAG a presentar un recurso contra a farramalla lexistativa argallada en contra da lingua galega.
O modelo lingüístico no ensino en Galicia non é o de inmersión senón o de conxunción de linguas. Este modelo non é ningunha panacea pero podía dar moito de sí tal e como se estaba comenzando a demostrar coas medidas tomadas polo goberno bipartito ao poñeren tímidamente en funcionamento algunhas das directrices do Plan Xeral de Normalización Lingüística que, curiosamente, fora aprobado por unanimidade no Parlamento galego no ano 2004. O primeiro intento de avance, feble pero  serio e transversal, na normalización do ensino promovido polo goberno galego durou ben pouco e a resposta foi a dun retroceso brutal. Agora sabemos o que sucedería se eses primeiros chanzos na galeguización do ensino se fosen consolidando; e sabémolo polo que vemos que acaba de suceder en Cataluña. Nunca se vai permitir que se faga efectiva unha verdadeira normalización das linguas periféricas. O sistema político está construído de tal xeito que a única lingua que nunca terá ningunha dificultade vai ser únicamente o español e, pola contra, tan pronto como se verifiquen uns mínimos avances na consolidación doutras linguas nos seus respectivos territorios, haberá múltiples formas de atrancar o proceso.
Todo reside na disimetría na consideración legal entre as linguas que como o galego e o catalán só figuran secundariamente e a única á que realmente lle son recoñecidos dereitos materiais, a única que se impón, que arrasa coas outras culturas, a única que ten sempre o paso libre,  o castelán. Eis que nunca veremos unha reforma que estableza realmente a igualdade entre as linguas na península e que polo tanto restaure  a igualdade entre os seus utentes.
Claro que isto non significa que os vieiros da normalización conduzan sempre ao fracaso. Velaí a resposta da sociedade catalana, máis unida e máis indignada que nunca arredor do seu ser máis esencial: a súa lingua.  Alí ben saben que non se lle poden poñer cancelas ao vento. Para aprendermos.