Querida Victoria

por Beatriz Gutiérrez Caneda, no Sermos Galiza:

Coñecina en 1993. Por aquel entón eu estreaba os 26 con ilusión e ganas de cambiar o mundo. Coma todos. Cando cheguei a aquel instituto de Pontevedra pensei que sería máis doado do que foi. Normas non escritas, un alumnado problemático, profesores que levaban anos na ensinanza. E eu que acababa de saír da facultade, cos meus zapatos de cores e un sorriso nos beizos.



Ao final, o menor dos problemas foron os alumnos, cos que enseguida conxeniei. O problema eran as horas mortas na sala de profesores. Non coñecía a ninguén e ninguén quería coñecerme. Ata que chegou ela. Daquela tería uns 54 anos e uns pendentes que me namoraron. Debín de parecerlle demasiado soa, demasiado indefensa. Durante aqueles meses que nunca esquecerei compartimos algo máis que cafés e libros. Regaleille un cando me tiven que ir coa promesa implícita de que nunca lle agradecería o suficiente aqueles meses.

Querida Victoria: co libro mándoche un beixiño. Eu non sei escribir coma ti... Por iso che envío cousas de outros.

E agora 25 anos máis tarde leo de novo estas liñas no cartaz do día das letras que pego na porta da miña aula. Non o esperaba. Ver aí a miña sinatura doe. Sinto que algo se rompe. Estou tan orgullosa dela. Oxalá non tivera que estalo, oxalá seguise aínda connosco. Tecendo mundos incribles con palabras, coas palabras da lingua da que se namorou. Con aquela mirada tan doce e aqueles pendentes, eses que agora gardo con agarimo na miña cómoda.


Nota: Quen realmente coñeceu María Victoria Moreno foi a nai da autora deste artigo.