A concelleira da Coruña e a normalidade galega

por Xosé Lois García, tamén a voltas coa zunia coruñesa, no Galicia Hoxe:

Lamentábeis e desafortunadas as palabras da concelleira de Cultura do concello da Coruña, en declaracións aos medios informativos sobre temas tan delicados como é a presencia de Galiza en actos culturais e de programar actos con acentos foráneos. Non sei se Ana Fernández patinou de inxenua, de insegura en seu novo oficio, ou mesmo obedecendo ordenes do seu partido en introducir elementos cargados de españolismo. Coido que o mais críbel é a obediencia debida ao consignado pola dereita que representa o seu partido.

Mais o PP recolle a testemuña da confrontación que Paco Vázquez sustentou durante moitos anos en conflictos que debían ser estériles e que el magnificou e agravou. Sabemos que Paco Vázquez non foi imparcial nin apoiou a seu partido nas últimas eleccións municipais, senón apoiando ao candidato do PP, Carlos Negreira que resultou gañador. Por moitos intereses en xogo e prioritariamente por coincidir coa política asimilista e antigalega que o PP ven desenvolvendo en todos eses ámbitos, actuando con eses tentáculos como polbo devorador estrangulando iniciativas orientadas a normalizar un estado de cousas alteradas e manipuladas por esa política castradora do PP.

Ben sabido é como na Coruña as gastan os correlixionarios de Paco Vázquez e seus amiguetes do PP, tan activos en introducir estereotipos españoleiros, como son as touradas e outros símiles que dan creto a ese interese de desarticular e pór atrancos a toda iniciativa que ten un parámetro propio no contexto da nosa idiosincrasia. Pode que nesta dirección apunten as palabras de Ana Fernández e o grave do tema e cando cuestiona que o idioma galego non se entende ou que non chega a todos. Un argumento suicida para o idioma propio de Galiza. Se a concelleira deu a entender isto estamos ante un problema de fondo moi grave, nese desorde producido pola non normalización do que toca ao lingüístico e a outros temarios a normalizar, aos que rexeita a Xunta de Galicia.

“Programar cultura para todos”, como di o alcalde Negreira, significa dosificar o castelán por enriba do galego que é o idioma que entenden todos, segundo el. Mais a proporción está desnaturalizada porque o galego é o idioma natural de Galiza e o mesmo acontece coas expresións culturais autóctonas. A ninguén se lle ocorre pensar que, porque haxa unha minoría de turistas estranxeiros ou visitantes na Ópera de Viena teñan que falar o idioma que entende esa minoría e non o alemán. Mais os domesticadores de Galiza, neste momento, apostan por esa vía tan xenerosa cos que nos visitan ou cos que entenden galego. Velaquí o gazapo da confusión que potencian os que apostan polo Estado único e lingua única, encubrindo e negando ás expresións lingüísticas e seu uso que se practica nas diversas nacionalidades ibéricas.

“En mi casa se habló gallego de toda la vida”, manifestou Ana Fernández. Constato esta verdade, sobre todo no que respecta a seu pai, Faustino Fernández, o Vilaseco de Chantada, un home que fixo fortuna grazas a seu enorme esforzo xa desde adolescente. Fillo dun carpinteiro emigrante en Cuba, onde el naceu. De casa pobre do lugar de Vilaseco, el teceu esforzo para saír puxante na súa vida de empresario, partindo de cero. O Vilaseco foi un home que nunca esqueceu as súas orixes e sempre falou o galego coas súas xentes e coa súa familia. En Chantada mercou a casa do Marqués de Astorga, un edificio do século XVI que se converteu na Casa da Cultura e facendo doazón do mesmo ao municipio. Deu diñeiro para crear e sustentar a banda de música municipal de Chantada. E, curiosamente, cando en Chantada se creou un comité do PCE ofreceulles un local gratuíto nun dos edificios da súa propiedade, onde os comunistas pernotaron uns cinco anos. Tamén me consta que nunha viaxe a Cuba e vendo que a Praza de Galiza da Habana estaba en mal estado deixou bastante diñeiro para decentala e organizala.

Claro está que a actuación de Faustino Fernández en favor de certos temas galegos non se reflexa na actuación da súa filla. De tódolos xeitos quero pensar que a novísima concelleira actúa desa maneira, tal vez obedecendo consignas de partido. De tódolos xeitos non deixa de ser un comezo conflictivo, nunha cidade sempre receosa, por parte das capas poderosas, a falar galego. O bardo, Eduardo Pondal, clarificou puntualmente este tema, nun dos seus poemas: “Miniñas da Cruña,/ de amabre despexo,/ de falas graciosas/ e pasos lixeiros,/ deixa de Castela/ os duros acentos:/ falade miniñas,/ falade galego”.