Vaia sorte a de algúns! Nun artigo titulado Demasiado gallegas, publicado o pasado día 12 nas páxinas de opinión dun xornal galego, un colaborador contaba que estando el nunha casa de comidas tomando unha cervexa “y unas apetitosas raciones” cadrou que na mesa contigua había dous matrimonios que falaban en inglés. Cando lle comunicaron en castelán ao camareiro as racións que desexaban tomar, este desaprensivo, para amolar, vai e repítelles en galego o nome das racións para confirmalas, e, para máis inri, aínda proclama –supoño que berrando a viva voz- "unha de polbo", cando os británicos seica pediran "una de pulpo". Mecachis! Canto sinto non ter estado co articulista tomando esas cañas; mesmo convidaba eu, pois mira ti que non levo anos buscando esa xoia de camareiro, xa que a min na maior parte dos bares, cafeterías e restaurantes pásame xustamente ao contrario: cando pido “un (café) con leite”, tradúcenmo simultaneamente a “con leche” para confirmar, non vaia ser que o queira con gasosa ou con cloruro sódico; e cando pido “un (viño) ribeiro” vólvenme preguntar “¿un rivero?”, non sei se o din con –v- ou con –b- (de certo que aínda non dei localizado esa denominación de orixe Rivero, tan coñecida en Galicia e tan descoñecida no resto de España, onde só se sabe da do Ribeiro). Hai que ver: cando incluso os máis galeguistas dos galeguistas seguen tendo reparos en pedir unha ración de polbo, polas consabidas connotacións da palabra homófona, que non homógrafa, en castelán (polvo), o articulista atopa un douto e espelido camareiro que lla espeta con toda naturalidade a uns ingleses e en público. É de supoñer que fose despedido ipso facto polo seu xefe; non se pode admitir un camareiro tan lido e culto, córcholis.
Ben aclara o articulista os motivos de contarnos tan “insignificante anécdota”: por unha parte lavarlle a cara a esa eminencia que parece ser a nova concelleira de Cultura da Coruña (que seica debera criticar as festas do anterior goberno municipal non por seren "demasiado gallegas", senón por teren "demasiadas cosas gallegas": veleno puro, seguro), e pola outra tentar convencernos de que “el turista foráneo no se siente cómodo por dificultades idiomáticas” e igual escapa correndo a fume de carozo. Dificultades idiomáticas ocasionadas, ¡como non!, polo galego, ese idioma estraño case tan arrevesado coma o suahili que os estudantes estranxeiros dominan en menos de quince días, entre outras cousas porque como mínimo no cincuenta por cento das palabras coincide co castelán. E falando de foráneos, non sei se o articulista aplicaría a súa mesma receita da comodidade idiomática ás queixas de non poucos alumnos do último curso de galego para estranxeiros da USC, defraudados porque en certos comercios adoitaban responderlles en castelán as preguntas que eles lles facían en galego.
En fin, que estamos unha vez máis ante a consabida táctica xa ensaiada hai meses por outros galegófobos cando se trataba de ridiculizar as clases de matemáticas en galego: lembro un colaborador dun xornal compostelán que contaba que alguén lle dixera que nun instituto de alá do norte de Lugo (canto máis lonxe mellor) un profesor de matemáticas dicía “sete ao caldeiro” en vez de “sete ao cubo”. Obviamente, nunca se deu identificado nin ese instituto nin ese profesor, pero iso non importaba, pois os inimigos do galego apenas teñen outro argumento que a repetición obsesiva das súas propias mentiras, coma aquela da suposta imposición. Agardo impaciente que se nos dea a coñecer o nome do camareiro de léxico tan impecablemente normativo, pois sería eu o primeiro asinante en solicitar para el unha cadeira de honra na Real Academia Galega.
Ningún comentario:
Publicar un comentario