As fobias cóllense por ansiedade. Unha crianza pérdese nunha gran superficie e co tempo pode desenvolver un medo ás multitudes. Non sei que fixemos os galegos e galegas para xerar esa reacción psicofísica en certas persoas. Aínda que teño uns cantos indicios. En primeiro lugar, a percepción da diferencia: os españois vennos como ‘raros’, por falaren unha lingua antiga, non bailar sevillanas e non lidar touros. En cambio, os turistas achéganse á nosa hostalería, á nosa xente, e asómbranse da proverbial amabilidade e xenerosidade para co estranxeiro. Facémoslle a estadía máis agradable do que nunca pensaran: "coma señor, coma, non se quede con fame". E cando fóra de Galicia se atopan cun galego ou galega lémbranse desa cordialidade, desa lingua, e pensan que é boa terra e boa a súa xente.
Non é casualidade que en Castela e Andalucía os galegos e galegas sexan pouco valorados, mentres que en Suíza e Alemaña teñan tan boa imaxe de nós. Pasa igual nas parroquias rurais: os veciños de cerca son máis temidos que os que non poden observármonos dende o lonxe. Así que os españois con celme castizo espántanse de que sexamos particulares, de que teñamos feitos distintivos, de que o noso patrimonio material e inmaterial sexa tan rico e diverso. E debuxan unha caricatura de nós que, de cando en vez, algún dos nosos fai súa. Por iso non hai cousa peor que o auto-odio: crer de boas a primeiras a imaxe que outros, pouco empáticos, quixeron pasar por verdadeira. As críticas escóitanse e despois se esquecen. Porque, que somos se vivimos como outros nos din que debemos vivir?
Ningún comentario:
Publicar un comentario