O doente solicita que llo entreguen en galego, pois polo menos debería ser normal que ao solicitalo, non tivera problemas. Pero hainos. Sempre os hai. É a imposición da anormalidade. O anormal, en Galicia, é que cando pidas que cho dean en galego, obteñas o que pides.
A cousa vai así. Se preguntas polo documento, dancho en castelán. Se dis que o ques en galego, non che dan un papel. Danche un problema.
"Si lo quieres en gallego vas tener que esperar". "Y total, que más te da". Son respostas habituais. É a normalidade da anormalide. Desta vez o argumento, foi "legalmente no tenemos obligación de disponer del consentimiento en gallego". E aínda bo foi. Porque ben podían espetarlle: "no nos vengas con imposiciones" ou, aínda peor. Todo se pode empeorar: "vosotros, los separatistas, por que no os marchais a que os operen en Portugal?".
Menos mal que nos queda Portugal, porque senón nin terían lugar a onde mandarnos.
Río por non chorar porque o conto éche ben triste e o caso, moi serio.
Ver: CiberIrmandade e A Mesa
P.S.: Relato completo do caso, outra vez na [1] e [2]
Teño moitas "anécdotas" pero lembro o día que máis me cabreei.
ResponderEliminarFun facer unha transferencia a un Caixagalicia. Dinlle á caixeira un papel con todos os datos. Ela traduciu para o castelán o concepto. Antes de asinar indiqueille con toda educación que estaba mal xa que debía pór X e ela puxera Y. A ghicha contéstame: Pone lo mismo.
Eu, aínda con talante amábel, digo que debe estar en galego ao que ela me contesta dun xeito maleducado: Y si a mi no me gusta el gallego, que?.
Hai si que me puxen sería e dixenlle que debía pór o que eu lle indicaba que para iso eu era a clienta e que se a ela non lle gustaba o galego tería que aguantarse.
Pasei de ser doce e amábel a pór cara de querer tirarlle dos pelos.
Mentras repetía a transferencia indiqueille que era unha maleducada e que non debía estar nun posto de atención ao público. Calou. E eu marchei cunha carraxe...