O graneiro de Amelia

Noutros tempos, cando aínda funcionaba a edición do dixital A Nosa Terra, sabiamos que os luns aparecería unha referencia a unha empresa que apostaba polo galego no desenvolvemento da súa actividade. Era unha das referencias de acción positiva para a normalización que, non sei a razón, penso que nunca se gabou o suficiente.
Achar actualmente referencias a iniciativas empresariais que fan un uso normalizado da lingua é moito máis complicado. Temos o incansable aportación da Mesa, neste caso coa inicitiva Abertos ao galego, pero sen o acollemento dos medios de comunicación, nin das institucións que amplifiquen este traballo. Tamén hai algunha campaña das asociacións Galeguizar Galicia, como a excelente Consumogustos, ou a iniciativa dalgún concello como é o caso de Proba en galego, en Pontevedra. E punto e final.
Por iso, cando hai uns días, concretamente o mércores da semana pasada, batín coas palabras de Manuel Bragado nunha entrada do seu blogue titulada A granel, entroume unha ansia consumista de ir a Pontevedra co fin de encher os arcóns da cociña de legumes para as potaxes do inverno. Alí facía referencia a unha gorentosa tenda, O graneiro de Amelia, cargada de pastas, fariñas e legumes.Entón, para min volveu a ser luns.