por Mercedes Queixas Zas no Sermos Galiza:
Lingua e sociedade camiñan de mans dadas desde a interacción e a reciprocidade de ambos termos, que permite entendermos a primeira, a lingua, como ferramenta de construción do pensamento para a interpretación da realidade, indispensábel para construírmos o mundo propio, íntimo e relacional, para alén de instrumento de cohesión social e de identificación cun territorio e unha colectividade singularizada.
Consecuentemente, non se comprende a vitalidade desa lingua sen unha comunidade persoal competente e imbricada nela, que a utilice nos seus actos comunicativos desde a perspectiva da normalidade dos usos e da súa utilidade no desenvolvemento das accións comunicativas propias e interpersoais.
Con todo, acontece que mesmo as parellas máis ben avindas e estábeis acusan o desequilibrio de pseudopretendentes ou terceiros axentes desestabilizadores mediante procedementos espúreos e obxectivos veladamente arteiros. Prodúcese, entón, a quebra da natural normalidade na relación conducente a unha dobre vía: sucumbir ás faíscas escintilantes das prometedoras luminarias do recén chegado ou reflexionar sobre a fétida e intoxicadora escuridade afumada que fica no ar cando as muxicas de cores morren.
A reflexión sobre o decadente estado na Galiza da relación lingua-sociedade abriu a porta ao Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega (PXNLG), aprobado o 22 de setembro de 2004, hai agora dez anos, no Parlamento galego por unanimidade, un documento que arrancaba dun Consello de Goberno da Xunta de Galiza en marzo de 2002 e remataba dous anos despois, dando cabo e poñendo o ramo a un longo proceso de elaboración desde a práctica dun exercicio intenso de diálogo e consenso entre todos os axentes relacionados coa lingua galega e a súa necesaria normalización.
O obxectivo do proxecto inicial vén explicitado nun dos seus prólogos: redactar un documento no que, a modo de marco referencial e partindo dun concepto globalizador, quedasen establecidos de forma previa e programada os obxectivos, medidas e procedementos, de aplicación nos anos inmediatos á súa aprobación, encamiñados á normalización da lingua galega..
A aprobación do PXNLG ratificaba a posibilidade de conciliar vontades moi diferentes a respecto do futuro que a lingua galega precisaba, á procura dun necesario consenso que permitise continuar a traballar ao redor da concepción da lingua galega como a maior creación do pobo galego, o noso máis importante sinal de identidade.
Este importante documento-marco de case 300 páxinas en que traballaron máis de 60 persoas repartidas en sete comisión sectoriais e aínda fixeron achegas a través de entrevistas cerca de case outras 1.000, gozou do apoio e ratificación unánime dos deputados e deputadas do Parlamento para elevalo ao goberno galego para a súa progresiva execución (independente da sigla, cor e ideoloxía que o definise) e foi definido no seu prólogo polo daquela Presidente da Xunta, Manuel Fraga Iribarne, como unha iniciativa histórica da Administración autónoma, unha achega que foi amplamente consensuada e que se elaborou con rigor e obxectividade, convición que entendemos que tamén partillaba o seu vicepresidente Alberto Núñez Feijóo.
Un completo diagnóstico da saúde da lingua galega, acompañado de obxectivos e medidas de actuación para desenvolver nos diferentes sectores: administración; educación, familia e mocidade; medios de comunicación e industrias culturais; economía, sanidade; sociedade.
Renegando do seu voto positivo e favorábel a este documento, así como á antecedente Lei de normalización lingüística (1983), o actual goberno galego, herdeiro cando menos ideoloxicamente daquel e representado polas mesmas siglas PP (de Galicia?), aínda que asumindo un papel máis próximo ao dos fillos recastados, non só o obviou a mantenta até o seu completo silenciamento afastador da vida política, senón que anulou de raíz iniciativas sociais de avanzo normalizador e derrogou, sen o exemplar e democrático consenso precedente, toda aquela lexislación que o goberno de coalición PSdeG-BNG puxo en marcha, nomeadamente aquilo que articula vertebradoramente a aprendizaxe e instalación na lingua propia ou, o que é o mesmo, o seu futuro vital: a educación, a familia e a mocidade.
Nesta altura do proceso é ben sabido quen traballa para tecer pontes de día e quen derruba as pedras dos seus alicerces á noite.
Mais nós, seguiremos incansabelmente a tecer o vento*…
* Última fuxida a Harar, Antón Avilés de Taramancos
Ningún comentario:
Publicar un comentario