Un xuiz contra unha palabra, contra unha lingua, contra un pobo

Comenzos.
Ano 2006. Eduardo Álvarez, veciño da Coruña, e secretario comarcal da CIG-ensino reclamou que tiña dereito a recibir a súa notificación xudicial en galego, topónimo oficial incluído. O xuiz decano da Coruña, Antonio Fraga Mandián, negoulle esta petición ao tempo que atribuía a un 'erro ortográfico' o uso da deturpación *La Coruña. Os medios recibiron esta notificación antes que o interesado.
Aparentemente o xuíz Antonio Fraga comenzou desprezando só un topónimo, unha palabra.


Enceréllase o asunto.
Entón foi cando Eduardo Álvarez denunciou públicamente o cinismo do xuiz Fraga Mandián: 'segundo o dicionario, cínico é aquel que mente descaradamente para xustificar unha ilegalidade, e iso é o que fai o xuíz'
Entón Fraga Mandián denúnciao por inxurias e nomea a unha xuíza substituta para que levase este novo xuízo que non había de estar exento de polémica pois a Eduardo Álvarez non se lle permitiu exercer as funcións propias da defensa. Como era previsible, a sentenza, de agosto do 2007, condenaba a Eduardo Álvarez a pagar 5.200 €. A cousa non queda aquí.
Recúrrese o xuízo no que se lle impuxera a multa ante a Audiencia Provincial. En xaneiro do 2008 declárase a súa nulidade.
Para manter o tirón mediático do caso, o xuíz fai unhas declaracións na radio nas que asegura que as queixas contra o uso do curioso topónimo non teñen sentido, pois tamén  non ten sentido pois no xulgado tamén 'tamén se escribe vivenda con dous bes'.
A Mesa presenta entón unha denuncia ao Consello Xeral do Poder Xudicial contra Fraga Mandián por 'facer apoloxía da desobediencia da legalidade', en concreto da Lei de Normalización Lingüística. Estamos en xuño do 2008.
Un ano despois sabemos que o xuíz contraatacou de novo, con outra denuncia por inxurias, desta volta contra Carlos Callón, o presidente da Mesa. No xuízo, decembro do 2010, Callón negouse a declarar porque non recibira as notificacións en galego, demostrándose así que neses cinco anos, a normalización na xustiza non avanzanra nin un milímetro. Xullo 2011: arquívase a denuncia. Porén o xuíz decano apelou e ten que se celebrar outro xuízo o vindeiro día 10.
Cantos xuízos!, cantos cartos gastados! cantos recursos mal empregados! E todo porque hai xentiña empeñada en que a nosa lingua non poida usarse con normalidade.

Diagnóstico social
Actuar contra unha palabra, como neste caso, contra un topónimo, non é un simple erro ortográfico. Comprobouse ben neste caso que a aparente desconsideración lingüística é moito máis, é un ataque a toda unha lingua, á esencia da nosa identidade. O xuíz ao escribir á mantenta o topónimo deturpado actúa contra todos nós como pobo. E se o pobo non se escandaliza, é que pouco importa a súa lingua nin súa forma de estar no mundo.
Cando vexo estas cousas son eu o que me escandalizo cando non vexo reaxir ao mundo da xustiza e, en xeral, a toda a sociedade desaprobando os ataques do xuíz decano contra un topónimo, contra unha persoa, e contra outra, e contra todos nós.
Despois de todas estas voltas confímase unha unha sospeita que manteño desde hai tempo: que na práctica social vivimos cos modos e as normas da época da ditadura franquista. Mantemos as formas democráticas pero o cerne dunha boa parte da  sociedade mantén as súas raíces nun proceder que sorbe os seus fundamentos na podremia do máis escuro espíritu fascista.