A Real Academia Galega (RAG) ben de anunciar que vai interpor un Recurso Contencioso-Administrativo contra a non inclusión do idioma galego no Ensino non Universitario. Xa non levo conta exacta de cantos recursos xudiciais en defensa do idioma interpuxo a RAG contra a política lingüística do actual Goberno Xunteiro. Naturalmente, como xa teño escrito en innúmeras ocasións, a RAG está para velar e promover o idioma de Galicia, como legal, lexítimo e natural. En consecuencia, é o seu deber utilizar todos los recursos legais ao seu alcance para a defensa do idioma de Galicia, como tanta vece levo escrito. O feito de que teña que insistir é proba de que A Xunta non rectifica nin acepta os principios da legalidade vixente. Pola contra, está aos conculcar neste coma noutros casos dos que xa tratei.
Todo o máis que fai é eludir a cuestión. Porque, a resposta da Xunta e de “si; pero non”. Moito discursiño televisado, moita cota de pantalla en que o Sr. Presidente da Xunta pronuncia peroratas sempre xustificativas da súa acción de Goberno, que, en moitos casos, resultan máis triunfalistas ca reais. Da transcendencia do idioma propio tamén tratei ata a saciedade. Probablemente o lector o está aínda máis ca min. Incluso sei o risco que corro con esta miña teima. E ben sabe Deus que o que me gustaría é, non só deixar de facelo, senón poder escribir todo o contrario. Porque ese sería o símbolo de que xa ¡e por fin! non sería necesario.
Outra cuestión que comeza a ser preocupante é a eficacia real que poidan alcanzar este ou outros recursos que, insisto, son legais e lingüisticamente necesarios, xa non dependen nin da RAG nin de calquera outra entidade que os interpoña. Porque aquí entran en lide a propia actitude dos tribunais que os xulguen e sentencien. Por iso, comeza a se poñer en tea de xuízo a súa independencia, especialmente tocada polas influencias dos poderes políticos. Cuestión da que tamén reiteradamente tratei aquí. E lamento ter que o facer, porque iso afecta á famosa división de poderes e, en consecuencia, a súa independencia. Casos hai, incluso máis numerosos dos que son precisos, para xerar dúbidas deste tipo. E a tódolos niveis como reiterei moi recentemente. Naturalmente, ningún tribunal está formado por anxos, senón por seres humanos. E todo humano, como ser limitado que é pode caer en moitas tentacións de abuso de poder.
Pero tamén digo que, se “humanum est errare”, como xa dixeron os clásicos latinos, tamén é humano rectificar, sobre todo, cando no se trata aquí dun verdadeiro erro, senón de desviacións interesadas. Asunto grave porque afecta ao mesmo Estado de Dereito que tantos séculos e tremendas peripecias custou á nosa sociedade conquistar. E con el, o denominado Estado democrático e do benestar. Asunto este último que, nestes momentos, está a bailar na corda frouxa. Contra el, se están levantando eses entes escuros que se denominan “mercados” e tamén as “nenas bonitas” das axencias de (des)cualificación).
Ningún comentario:
Publicar un comentario