1+1=3

Atribúese ao eminente  filósofo e matemático Bertrand Russell a seguinte anécdota acontecida presumiblemente nunha conferencia sobre lóxica na que pretendía contar como unha suposción falsa pode contaminar todo o sistema de razoamento. Concretamente Russell intentaba explicar que dunha falsidade pode deducirse calquera cousa, é o coñecido en lóxica como o principio de explosión. Un inconformista do público quixo retar ao matemático:
- Todos sabemos que 1+1=3 é falso. Demóstreme por exemplo que vostede é o Papa.
- Ben, se 1+1=3 -respondeu Russell-  restando 1 nos dous membros desta igualdade temos que 1=2. De acordo?
- Si.
- Sigamos. Só hai unha persoa no mundo que sexa Papa. O Papa e máis eu somos dúas persoas. Como 1=2, eu son o Papa.

Isto é o que pasa na política lingüística galega. Pártese de supostos falsos, de aí que se acreditamos neles remataremos tomando por carta calaquera idea por disparatada que ésta sexa. Vexamos un par de exemplos tirados dun mesmo documento que vén de desvelar o dixital Praza pública. Trátase da resposta que a Consellería da Presidencia dou a unha cuestión formulada polo BNG no Parlamento sobre os "datos referidos ao uso da lingua galega no sistema educativo de Galicia"

A lingua na Formación Profesional.
Nese documento  a Xunta asegura nun parágrafo que na Formación Profresional hai "unha oferta equilibrada de módulos e materias en galego e castelán". Pola contra, no parágrafo seguinte admítese que a elaboración de vocabularios específicos nas materias técnicas da FP é un proceso laborioso das que unha parte  "se prevé que se publiquen ao longo do próximo curso académico". Hai que estar completamente cego para non decatarse da contradicción existente entre estas dúas afirmacións consecutivas dunha Xunta de Galicia que está en mans duns extremistas antigalegos que por moito que disimulen para que non se lles note a súa fobia,  non poden evitar ésta abrolle en forma de mentiras evidentes. A Consellería da Presidencia, como autora deste informe, está tan instalada na súa irrealidade que non se arrubia por asumir públicamente que 1+1=3.

Incumprimento do decreto. 
A disposición adicional quinta do funesto decreto 79/2010, coñecido tamén como o do plurilingüismo, establece que debe realizarse unha avaliación anual dos resultados do propio decreto. A Consellería de Educación non o fixo, sendo así a primeira institución que o incumpre. Nisto, en que 1+1=3, consiste a lóxica da administración que nos goberna.
O máis semellante a tal avaliación é o esta resposta que sacou á luz Praza. O principal desta resposta xa foi debullado nestes impecables artigos de David Lombao en Praza Pública ([1], [2], [3] e [4]) que destapan unha inconmensurable mentira con documentos do propio goberno da Xunta: se para implantar o decreto do plurilingüismo Anxo Lorenzo insistía en que na maioría dos centros de ensino o uso do galego superaba o 80%, este documento revela que se partía "dun uso minoritario do galego polo alumnado da xeneralidade dos centros, especialmente nas provincias atlánticas". Esta revelación, se non estivéramos enfangados na podremia, sería suficiente para toda unha serie de demisións e a inmediata retirada do referido decreto.

Un decreto ou a bóla de cristal?
A pesar de ter unha oportunidade de ouro de explicarnos a todos na Comisión de Educación do Parlamento como se está a conseguir esa suposta mellora no uso a valoración do galego por parte do alumnado, o secretario xeral de política lingüística limitouse a ler o informe da Consellería de Presidencia. Por iso non entendemos como partindo dunha situación moi desfavorable para o galego no ensino, todo mellora de súpeto sen máis que aplicar un decreto que impón condicións aínda máis desfavorables para o uso do galego no ensino. É como se a Igrexa, logo de constatar unha alarmante diminución de fieis, restrinxira o acceso ás igrexas para, miragrosamente, obter de súpeto un espectacular aumento de asistencia.
O certo é que a cousa ten a súa teoloxía. Se lemos con vagar o documento ao que decote nos referirmos, comprobaremos como sistemáticamente o panorama descrito non é outro que o dictaminado polo decreto 79/2010: a situación das linguas en infantil é a que dictamina o decreto (a pesar de denuncias de que o uso do galego é de só o 12%), a das linguas en primaria é a que dictamina o decreto, en secundaria idem (a pesar de que non existen datos de ningún organismo que o confirmen), na FP outro tanto do mesmo (aínda que non se coñezan libros de texto en galego),...
Se segundo as crenzas cristiás o verbo se fixo carne, aquí o DOG transmutouse en lingua. Ou mellor aínda, en equilibrio lingüístico. O decreto convértese así no Nostradamus do século XXI. O que agora a Xunta constata como realidade social non é outra cousa que a letra do decreto do plurilingüismo. 


1+1=3
Teño a íntima convicción de que a orixe de todos estes ataques ao galego e as necesarias mentiras que os acompañan está en que toda unha unha serie de xeneracións, a que nos goberna en particular  aprenderon as matemáticas en castelán. Por iso agora non entenden nin admiten que agora se impartan en galego.
Hai linguas que non distinguen entre o azul e o verde. Da mesma maneira os nosos consellerios e secretarios non son quen de discriminar entre o dous e o tres. Por iso cando se lles cuestiona sobre a normalización do galego non fan máis que falar do equilibrio do castelán e a necesidade do inglés, así que estas tres linguas veñen resolvéndose nas dúas últimas  esvaéndose polo camiño calquera traza de política normalizadora. E a isto fica reducido toda a política lingüística. 
Ergo eu son o Papa.