e a Academia Galega é unha institución básica para a vertebración da nación e a defensa da lingua, non hai comparación posíbel. Non vale espellarse noutras academias para concluír coa vara de medir patriarcal: “Nosoutros, máis; temos máis mulleres”. Na Euskaltzaindia hai cinco, tres delas elixíronas por xunto en 2007 –é posíbel!–, e unha ocupa o cargo de vicepresidenta. Así que “nosoutros”, máis ben menos. Ademais, só unha decidida incorporación das mulleres, en plural, poderá situar a Academia Galega á altura destes tempos, que reclaman a representación paritaria nas institucións e o recoñecemento do labor desenvolvido nos distintos ámbitos da lingua.
No seu día aplaudimos a incorporación das catro académicas aínda vivas. A decisión tiña tanto de recoñecemento individual como de significación simbólica, porque as cadeiras sempre representan algo máis. E se cadra houbo quen recibiu na rúa Tabernas cada aplauso coa satisfacción dos deberiños feitos con fartura. “Muller incorporada, demanda superada!”, deberon pensar. Marran algúns académicos o tiro cando se laian de que esiximos dúas académicas máis en razón das cotas de igualdade e que iso prexudica a institución. De esixirmos o que en xustiza corresponde, aínda faltaría un bo cacho para acadar a representación paritaria e habería que refundar a corporación xa. Marran, e con toda a intención, porque de feito quen aplica as cotas de desigualdade son os académicos cando afirman: “Unha académica aínda, pero dúas… dúas!?”.
Por que dúas é demasiado e dous semella normal? Os feminismos aprendéronnos que os discursos do poder sempre aparentan normalidade e universalidade. O patriarcado institucional e o discurso nacionalista tenden a actuar co paraugas totalizador: antepoñen, como causa común, a defensa da nación e a lingua –urxente e fundamental, niso cadramos–, a outras causas imprescindíbeis pero que se relegan por secundarias ou só dunha parte, como lle ocorre ao recoñecemento e a implicación das mulleres en todos os ámbitos da vida pública. Por que hai que elixir?
As mulleres tamén producimos nación, lingua, ciencia, pensamento crítico, activismo social, desde posicións diferentes e mesmo encontradas. Nas institucións, porén, parece que unha muller representa todas as mulleres e deste xeito considéranse reemprazábeis, como se non tivesen traballo de seu, opinión diferenciada ou postura ideolóxica. E os homes? Aí a cousa cambia. Seica cadaquén representa unha traxectoria, unha eira do saber, da creación ou dos posicionamentos políticos que atravesan a cultura galega.
As institucións teñen que incorporar as mulleres, en plural e con pleno dereito, porque é de xustiza que participen nos debates e se corresponsabilicen das decisións. Agora a Academia Galega pode seguir co seu “xogo das cadeiras” ou responder con resolucións. Precisan unha lista?
Mulleres, en plural, na Academia Galega!
Ningún comentario:
Publicar un comentario