Remataba eu o que acabaría sendo o meu derradeiro artigo en Galicia Hoxe (o artigo número 2.081 dun Caderno Aberto agora xa pechado) dando conta de que o espírito etnocida imposto sobre nós renovaba todos os días, por activa ou por pasiva, o “meu (noso) parte de desaparición”. E esas palabras, ao meu ver, plenamente vixentes e oportunas ecoaron en min ao día seguinte cando tiven noticia directa —golpe xeado de machada— da desaparición de Galicia Hoxe, “único diario en galego”. Vaia aquí, en primeiro lugar, a miña solidariedade e todo o meu afecto persoal cara aos xornalistas, homes e mulleres, que conformaban unha equipa de gran nivel profesional, humano e xornalístico, e vaia tamén nestas liñas o meu agradecemento a Caetano Díaz e a Xosé Manuel Rey Nóvoa, que me permitiron levar a cabo en Galicia Hoxe unha importante experiencia profesional como articulista (exactamente dende o 13 de xuño de 2003 até hoxe), fundamental para min na miña formación como xornalista de opinión e no meu ánimo literario en xeral. Sempre lles estarei agradecido.
Galicia Hoxe foi ao mesmo tempo, para min, un soño e unha realidade, e esa realidade, fermosa no seu deseño formal e recoñecíbel tamén na calidade da súa Redacción, acabou sendo borrada do mapa, que ninguén se engane, tanto pola acción de costas viradas da inmensa maioría dos lectores galeguistas e nacionalistas como polo odio etnocida contra a lingua galega presente no Goberno da Xunta que preside Alberto Núñez Feijóo. Só unha caste de activa frialdade política e de activo antihumanismo propio de sociópatas explica o asasinato “a sangue frío” (así mesmo falou Caetano Díaz) dun xornal diario, único en galego, que constituía, en tanto medio de comunicación —róubolle agora as palabras, resituándoas, á Real Academia Galega—, o máis importante “elemento basilar no uso público dunha lingua”, porque “a historia da normalización do galego a través dos xornais ofrécenos unha cartografía na que nos situar no mundo” e porque os medios de comunicación son un “baremo decisivo para medir o estado xeral dunha sociedade, do seu apagamento ou da saída á luz”.
Eu non quero, amigas e amigos, deixarme levar por ese tipo de pesimismo que mira aos pés, porque prefiro mirar aos ollos (Chesterton), mais o certo é que coa desaparición de Galicia Hoxe a sociedade galega experimenta un “apagamento” (velaí tamén os casos de Vieiros, A Peneira e A Nosa Terra, entre outros); un apagamento que, aos poucos, cega todo camiño para un tipo de optimismo (outravolta Chesterton) que trate de “estrañarse do mal”. Porque no caso de Galicia Hoxe —2.943 números editados e máis de 130.000 páxinas escritas todas elas en galego— o mal non está só representado pola brigada de demolición feijooniana (a alma cívica e política de Galicia nunca llo perdoará) senón tamén polo desleixo, a neglixencia e o desinterese da maioría do nacionalismo cultural e político galego, fragmentado, enfrascado, desnortado, atomizado, sectarizado. Talvez sexa este, se non o corriximos, o noso máis triste fado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario