A última nova do peche do único diario en galego amosa a triste realidade: a preparación premeditada do cadaleito da nosa lingua e cultura. Non podo negar que houbo bágoas escorregándome polas fazulas, caladiñas, caendo ao ver coma permitimos una persecución cultural executada dende as alturas de quen non pode ver máis que o seu embigo e agochada baixo números que xustifican agora calquera acto humano. Números somos e coma números finaremos, rematará sendo o refrán, senón tempo ao tempo…
Hoxe estou certa de que é a sociedade galega a culpábel da sentencia de morte mais a sociedade global ten tamén a súa parte e nela destaca o estado español.
Benquerid@s amig@s, non vos pido que cheguedes a comprender a frustración que sinto cando non atopo con quen falar esta fala melosiña; sei que é moi difícil, mais o que si vos pido é un intre para mergullarnos nun exercicio de empatía. Procurade por un segundiño poñervos no lugar dun falante dunha lingua minoritaria no seu territorio, quen gustaría de educar aos fillos na lingua na que sinte ou na que fala automaticamente ao espertar ás mañás, ou simplemente desexaría poder ler o xornal no mesmo idioma co que conversa coa libreira. E non pode. Somos bilingües si, mais queremos ter a oportunidade de escoller e a maioría está a esmagar ao pequecho, que coma case nin se lle ve, pois písaselle sen querer.
Non se trata de que a nosa cultura teña que converterse nunha cultura subvencionada, mais ás minorías, ao igual que ás especies en extinción hai que coidalas. Ou non coidamos ao lince ibérico da súa extinción? Pois iso, que aos galego-falantes ante a agresividade da administración coa súa política en contra de todo o que cheire a galego converterannos pronto nunha reserva se vós -- nalgúns casos plurilingües, mais pode que non en moitos coa vosa lingua coma idioma minoritario-- non nos axudades nesta terrible situación e na escuridade que nos agarda; estou certa de tedes parte desa chave que pode facer que a nosa historia lingüística non morra agora.
Co voso respecto, apoio e agarimo á nosa lingua e por engadido a nós e á nosa cultura poderemos xuntos desprestixiar a quen nos quere vender a idea de que no meu país politizase o idioma, mentindo ao dicir que intenta impoñerse ao castelán. Poderemos frear a manipulación de quen pretende xerar un conflito entre nós aludindo a que a presenza e avance de falantes doutros idiomas do estado español poñen en perigo ao castelán e por engadido á “unidade nacional”
Así que “meus”, dende a emigración “voluntaria” na que me atopo, sinto que coa escusa de solucións a unha crise económica estamos permitindo que se xenere unha crise cultural e humana sen precedentes. E as minorías entorpecen xa que son máis difíciles de controlar e de manipular; e as súas voces, a pesar de berrar, máis difíciles de escoitar. Ante a obvia pregunta de porqué nós, o pobo galego o permite, só a socioloxía o pode saber e eu non son físico (di o dito...) A nosa historia está marcada por un auto-odio incomprensíbel, séculos de desprestixio e sobre todo de emigración, ao igual que lle aconteceu ao pobo irlandés no XIX e a case práctica desaparición do gaélico; e porque a nosa fala sobreviviu no exilio moitos anos. A historia dun pobo determina o xeito no que afrontar un conflito e por desgraza a nosa fainos máis caladiños que outros pobos con idiomas tamén en dificultades.
Por todo isto, rógovos que asumades a nosa indignación e preocupación ante esta persecución cultural programada que estamos a sufrir, como a vosa tamén, porque senón, chegará un día no que tanto dará irse de viños polo Orzán que por Lavapiés en Madrid, ou o mesmo será bañarse na praia de Ortigueira que na praia da Concha en Donosti. Tod@s teremos a mesma cultura e idioma (pode que o inglés) e o galego estudarase coma agora se estuda ol latín. Espero morrer antes que ver iso. Agardemos que non. Toca madeira!
Polo dereito a vivir en galego.
Saúdos a apertas dende Weimar (Alemaña).
Ningún comentario:
Publicar un comentario