POUCO QUEDA POR DICIR do roubo do Códice Calixtino da catedral de Santiago. Seguramente traerá consigo unha teima esaxerada por ocultar os tesouros artísticos en vez de amosalos ó público, cando precisamente o que desapareceu foi aquilo que estaba agochado á vista do común da xente. Estou seguro de que se estivese exposto nun museo de forma permanente, coma tantas obras de mérito, isto non tivese acontecido.
O lado positivo –se é que o hai– é que a sociedade galega soubo que en Galicia tamén temos un patrimonio importante, e non só unha cultura ensimesmada que os propios gobernantes foron os primeiros en subestimar. A ver se tamén serve para nos decatar de que non só nas catedrais hai un patrimonio artístico valiosísimo; tamén o hai na zona rural e está moi desprotexido. A resultas da miña tese de doutoramento sobre a arte relixiosa dunha comarca galega, escribín varios artigos na revista Encrucillada denunciando o perigo que corrían os arquivos parroquiais polo abandono das casas reitorais; mesmo avisara de desaparición de dous deles, pero ninguén dende o Arcebispado compostelán se preocupou moito.
Eran os anos noventa. Sen remontarnos tan atrás, desde novembro de 2008 levamos enviando varios escritos á Dirección Xeral do Patrimonio e á Consellería de Cultura solicitando a declaración de BIC –e, polo tanto, a protección– para un dos cruceiros máis antigos e máis artísticos de Galicia, o dos Santos (Vimianzo), unha verdadeira xoia gótica do século XV con nove figuras na cruz. O silencio administrativo foi a resposta. Ó estar nun camiño de monte a obra está en perigo constante; cando o rouben ou destrúan virán os lamentos. Desde que se coñeceu o roubo do Calixtino afloran os comentarios dos voceiros políticos e dos articulistas de todos os xornais. Case todos coinciden en que é un ataque, un duro golpe, á identidade dun pobo (galego, español e universal): “Nos han arrebatado ese cimiento de memoria, conciencia e identidad; es como si nos hubieran quitado la parte más sensible de Galicia”. Nos foros de opinión dos lectores hai de todo: desde o que lamentan fondamente o roubo ós que lle quitan importancia, que non é para tanto.
Non falta quen mesmo reacciona con xenreira contra os galegos que non saben valorar un tesouro bibliográfico coma o Códice: “Con gente así de ignorante uno se explica el atraso de los gallegos”. Non é nin máis nin menos que o resultado dunha educación orientada a subestimar o propio e valorar o alleo.
¿De que nos estrañamos se é o mesmísimo goberno galego actual o empeñado en rebaixar todo o que soe a símbolo de identidade galega: lingua, historia, himno… Mesmo as seleccións deportivas foran cualificadas por un alto cargo de “circos identitarios”. Recóllese o que se sementa. Un dos comentarios máis repetidos de indignados foi o seguinte: “No hace falta ser muy nacionalista para defender nuestro patrimonio”. Certo. O propio presidente da Xunta, como é lóxico, non quedou atrás á hora de lamentar o roubo deste documento de “enorme valor, tanto desde el punto de visto histórico, como para el patrimonio de Galicia, de España y de la humanidad”.
Fago miñas as súas palabras, pero tamén me alegraría que o señor presidente aproveitase para reflexionar sobre a lingua galega, que tan pouco parece valorar: ¿e logo ela non será, señor presidente, tan patrimonio de Galicia, de España e da humanidade coma o Códice? Algúns compararon o Calixtino co Pórtico da Gloria, pero Castelao chegara a valorar a nosa lingua máis que a catedral de Santiago.
O goberno do señorFeijóo dende que tomou posesión non fixo outra cousa que lexislar contra a mellor obra colectiva do pobo galego: o seu idioma milenario. Visto o pouco que o aprecia, un xa se conformaría con que polo menos o deixase en paz, que non lle faga máis dano, porque, como afirmaba o xornalista Fernando Ónega ó fío do Códice: “Lo malo es que nos damos cuenta [del valor] cuando el daño está hecho y no cabe reparación”. Xa sabemos, señor presidente, que vostede non é responsable da protección do Códice; pero da lingua –tan patrimonio da humanidade coma o Calixtino ou a catedral compostelá– si.
O lado positivo –se é que o hai– é que a sociedade galega soubo que en Galicia tamén temos un patrimonio importante, e non só unha cultura ensimesmada que os propios gobernantes foron os primeiros en subestimar. A ver se tamén serve para nos decatar de que non só nas catedrais hai un patrimonio artístico valiosísimo; tamén o hai na zona rural e está moi desprotexido. A resultas da miña tese de doutoramento sobre a arte relixiosa dunha comarca galega, escribín varios artigos na revista Encrucillada denunciando o perigo que corrían os arquivos parroquiais polo abandono das casas reitorais; mesmo avisara de desaparición de dous deles, pero ninguén dende o Arcebispado compostelán se preocupou moito.
Eran os anos noventa. Sen remontarnos tan atrás, desde novembro de 2008 levamos enviando varios escritos á Dirección Xeral do Patrimonio e á Consellería de Cultura solicitando a declaración de BIC –e, polo tanto, a protección– para un dos cruceiros máis antigos e máis artísticos de Galicia, o dos Santos (Vimianzo), unha verdadeira xoia gótica do século XV con nove figuras na cruz. O silencio administrativo foi a resposta. Ó estar nun camiño de monte a obra está en perigo constante; cando o rouben ou destrúan virán os lamentos. Desde que se coñeceu o roubo do Calixtino afloran os comentarios dos voceiros políticos e dos articulistas de todos os xornais. Case todos coinciden en que é un ataque, un duro golpe, á identidade dun pobo (galego, español e universal): “Nos han arrebatado ese cimiento de memoria, conciencia e identidad; es como si nos hubieran quitado la parte más sensible de Galicia”. Nos foros de opinión dos lectores hai de todo: desde o que lamentan fondamente o roubo ós que lle quitan importancia, que non é para tanto.
Non falta quen mesmo reacciona con xenreira contra os galegos que non saben valorar un tesouro bibliográfico coma o Códice: “Con gente así de ignorante uno se explica el atraso de los gallegos”. Non é nin máis nin menos que o resultado dunha educación orientada a subestimar o propio e valorar o alleo.
¿De que nos estrañamos se é o mesmísimo goberno galego actual o empeñado en rebaixar todo o que soe a símbolo de identidade galega: lingua, historia, himno… Mesmo as seleccións deportivas foran cualificadas por un alto cargo de “circos identitarios”. Recóllese o que se sementa. Un dos comentarios máis repetidos de indignados foi o seguinte: “No hace falta ser muy nacionalista para defender nuestro patrimonio”. Certo. O propio presidente da Xunta, como é lóxico, non quedou atrás á hora de lamentar o roubo deste documento de “enorme valor, tanto desde el punto de visto histórico, como para el patrimonio de Galicia, de España y de la humanidad”.
Fago miñas as súas palabras, pero tamén me alegraría que o señor presidente aproveitase para reflexionar sobre a lingua galega, que tan pouco parece valorar: ¿e logo ela non será, señor presidente, tan patrimonio de Galicia, de España e da humanidade coma o Códice? Algúns compararon o Calixtino co Pórtico da Gloria, pero Castelao chegara a valorar a nosa lingua máis que a catedral de Santiago.
O goberno do señorFeijóo dende que tomou posesión non fixo outra cousa que lexislar contra a mellor obra colectiva do pobo galego: o seu idioma milenario. Visto o pouco que o aprecia, un xa se conformaría con que polo menos o deixase en paz, que non lle faga máis dano, porque, como afirmaba o xornalista Fernando Ónega ó fío do Códice: “Lo malo es que nos damos cuenta [del valor] cuando el daño está hecho y no cabe reparación”. Xa sabemos, señor presidente, que vostede non é responsable da protección do Códice; pero da lingua –tan patrimonio da humanidade coma o Calixtino ou a catedral compostelá– si.
Ningún comentario:
Publicar un comentario