A últimos do mes de xuño asistín a unha cerimonia relixioso-festeira dun familiar da muller. Recibe o nome de Sacramento e, que eu saiba, é tradición endémica da comarca do Salnés. E non de todo o Salnés, senón das parroquias do rural e non todas. Así, en poucas palabras, a cerimonia en cuestión vén sendo a renovación do compromiso matrimonial, con oficio relixioso, banquete posterior, bombas de palenque e incluso agasallos dos asistentes. Algo así como as populares vodas de ouro ou prata, coa diferencia que o Sacramento está institucionalizado dentro da parroquia, e agás solteiros e outras excepcións, tódolos veciños rematan pasando polo aro.
Petaba o sol ese día e procurei a sombra da igrexa, pero pola parte de fóra. Arrimei o lombo na parede, acendín un chéster e pensei que ben podía aproveitar a postura e mailo tempo en argallar o argumento dalgún artigo para Xornal. A voz do crego oficiante chegábame nidia e potente dende un altofalante espetado no campanario. Eran palabras nun castelán metálico, case lineal. Xaora, non había dúbida, era a palabra de Deus Noso Señor. Cando o cigarro ía nas últimas, collín a cabicha entre o polgar e o maior e lanceina en voo parabólico riba dunha viña albariña que estremaba co atrio, Deus me perdoe!
Eu insistía en coller o fío dalgún artigo posible, mais era escusado: a palabra divina esfarelaba os meus intentos. Non sei, será que escoitei tanta e de tan novo, que como se me achegue non son quen de risparme dela. E será por iso tamén que moitas veces poño no coche Radio María sen querer. E mira que sei que é mentira! Aproveitando un silencio prolongado do altofalante veume ó maxín o vindeiro 25 de xullo e pensei que sería aquelado ir preparando unha homilía para data tan senlleira. Incluso me deu tempo a artellar os piares da prédica arredor dun feixiño de preguntas:
Por que se escolleu a data do 25 de xullo para o día nacional de Galiza? Por que precisamente o día do Apóstolo, que xa é patrón de España? Cales foron as razóns? Ten algo que ver a escolla deste día coa nosa sempiterna submisión e o medo a incomodar ó resto dos españois? Acaso foi unha mensaxe subliminal tipo “pódense botar fóra cataláns e vascos, pero non teñades perda, con nós sempre contaredes”?
Despois dun terzo de século democrático, recuou algo o noso autodesprezo por sermos diferentes e pobres? Cando falamos castelán seguimos a disimular o acento propio, húmido e tenro, para parecer outros que non somos pero que nos gustaría ser?
Nesas teimas andaba cando o estrondoso chis-pum dun foguete terra-aire rachou o silencio do mediodía e despegoume de golpe o lombo da parede. Non creo que lle dera tempo á cana a caer no chan cando unha ducia de músicos uniformados comezou a soprar o inconfundible chunda-chunda do himno español. A violencia das trompetas e timbais guindoume de novo o lombo contra a parede, coma nun retroceso de tiro de escopeta.
Recuperada a presencia de espírito, non me fixo falta axexar na porta travesa para saber que se cociñaba no interior do templo: nese intre preciso o crego erguía nas súas mans a ostia e mailo viño cara o ceo, e cando os volvía pousar na ara cerimonial, unha sorte de maxia xa os convertera en carne e sangue de Xesús.
Xa non dei retomado o fío do artigo matinado. Vinme transportado a fai trinta anos, con pelo vizoso tapando as orellas e unha chea de mozas trasfegando de neurona en neurona, nas festas patronais de Cadrón, Vilariño, Erbo, Cornado, San Xoán de Camba e tantos outros lugares da Galiza profunda. Ademais do pelo, que cambiou en todo este tempo? Porque as mozas seguen a rebulir nas neuronas.
Petaba o sol ese día e procurei a sombra da igrexa, pero pola parte de fóra. Arrimei o lombo na parede, acendín un chéster e pensei que ben podía aproveitar a postura e mailo tempo en argallar o argumento dalgún artigo para Xornal. A voz do crego oficiante chegábame nidia e potente dende un altofalante espetado no campanario. Eran palabras nun castelán metálico, case lineal. Xaora, non había dúbida, era a palabra de Deus Noso Señor. Cando o cigarro ía nas últimas, collín a cabicha entre o polgar e o maior e lanceina en voo parabólico riba dunha viña albariña que estremaba co atrio, Deus me perdoe!
Eu insistía en coller o fío dalgún artigo posible, mais era escusado: a palabra divina esfarelaba os meus intentos. Non sei, será que escoitei tanta e de tan novo, que como se me achegue non son quen de risparme dela. E será por iso tamén que moitas veces poño no coche Radio María sen querer. E mira que sei que é mentira! Aproveitando un silencio prolongado do altofalante veume ó maxín o vindeiro 25 de xullo e pensei que sería aquelado ir preparando unha homilía para data tan senlleira. Incluso me deu tempo a artellar os piares da prédica arredor dun feixiño de preguntas:
Por que se escolleu a data do 25 de xullo para o día nacional de Galiza? Por que precisamente o día do Apóstolo, que xa é patrón de España? Cales foron as razóns? Ten algo que ver a escolla deste día coa nosa sempiterna submisión e o medo a incomodar ó resto dos españois? Acaso foi unha mensaxe subliminal tipo “pódense botar fóra cataláns e vascos, pero non teñades perda, con nós sempre contaredes”?
Despois dun terzo de século democrático, recuou algo o noso autodesprezo por sermos diferentes e pobres? Cando falamos castelán seguimos a disimular o acento propio, húmido e tenro, para parecer outros que non somos pero que nos gustaría ser?
Nesas teimas andaba cando o estrondoso chis-pum dun foguete terra-aire rachou o silencio do mediodía e despegoume de golpe o lombo da parede. Non creo que lle dera tempo á cana a caer no chan cando unha ducia de músicos uniformados comezou a soprar o inconfundible chunda-chunda do himno español. A violencia das trompetas e timbais guindoume de novo o lombo contra a parede, coma nun retroceso de tiro de escopeta.
Recuperada a presencia de espírito, non me fixo falta axexar na porta travesa para saber que se cociñaba no interior do templo: nese intre preciso o crego erguía nas súas mans a ostia e mailo viño cara o ceo, e cando os volvía pousar na ara cerimonial, unha sorte de maxia xa os convertera en carne e sangue de Xesús.
Xa non dei retomado o fío do artigo matinado. Vinme transportado a fai trinta anos, con pelo vizoso tapando as orellas e unha chea de mozas trasfegando de neurona en neurona, nas festas patronais de Cadrón, Vilariño, Erbo, Cornado, San Xoán de Camba e tantos outros lugares da Galiza profunda. Ademais do pelo, que cambiou en todo este tempo? Porque as mozas seguen a rebulir nas neuronas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario