“Mira no Galicia Hoxe”. Dixémolo un mundo de veces dende que empezamos a traballar en Xornal de Galicia hai case tres anos. Sobre todo na sección de Cultura, unha das áreas nas que o diario que dirixía Caetano Díaz até esta semana era verdadeiramente competitivo, pero tamén no resto da redacción. En serio. Porque máis alá da perda colectiva que supón o peche do xornal –un xornal, ao cabo–, pola lingua e pola pluralidade e porque si, os que cremos que o xornalismo cultural existe, cando menos como hipótese, perdemos un marco de referencia. E os que ademais temos a inmensa fortuna de poder ensaiar todos os días esa hipótese en lingua galega –unha minoría ridícula no campo dos medios de comunicación neste país, malia a ser esa fortuna un dereito amparado pola santísima Constitución española e o non menos santo Estatuto de Autonomía de Galicia–, perdemos ademais unha escola.
Non me vou ocupar dos culpábeis do peche do Galicia Hoxe neste artigo. Nin de Feijóo nin dos que pensan por Feijóo nin dos lectores e as lectoras que non mercan prensa en galego nin dos responsábeis da liña editorial e a xestión económica do Galicia Hoxe. En absoluto. Xa se escribiu arreo estes días, e máis que han dicir. Haberá cabodanos, informes, hermenéutica. Nin sequera pretendo compartir aquí a rabia e a impotencia polos despedimentos. Lean a Fran P. Lorenzo no seu blog –procuren facelo decote, non só esta semana–, que ademais está fóra dos dominios do Arcebispado de Santiago. Estas liñas son, en realidade, de agradecemento. Escríbeas un coleccionista de papel prensa con ducias de exemplares da “Revista das Letras” na casa e un aprendiz de xornalista que tiña no Galicia Hoxe unha escola e un competidor dos que pagan a pena. Vaia, daquela, por todos os almorzos que me amargaron os compañeiros e as compañeiras do diario cunha reportaxe que eu non vira, unha información á que non tivera acceso ou un titular que eu nunca sería capaz capaz de escribir no tempo no que se escriben os titulares.
O xornalismo en galego está por facer. Claro que temos antecedentes, pero non é abondo. Son, na súa maioría, experiencias abortadas prematuramente. Escribimos con sacho mentres na leira do lado producen páxinas e páxinas en castelán con tecnoloxía do século XXI. Diso, de darnos as ferramentas, nunca se ocupan as axudas da Xunta de Galicia nin os medios que se benefician delas. Por iso era tan importante para nós ter a man o Galicia Hoxe, malia a todos os erros e toda a precariedade, que tamén coñecemos ben. Para saber como se chaman as cousas e como se flexiona o futuro. l
Non me vou ocupar dos culpábeis do peche do Galicia Hoxe neste artigo. Nin de Feijóo nin dos que pensan por Feijóo nin dos lectores e as lectoras que non mercan prensa en galego nin dos responsábeis da liña editorial e a xestión económica do Galicia Hoxe. En absoluto. Xa se escribiu arreo estes días, e máis que han dicir. Haberá cabodanos, informes, hermenéutica. Nin sequera pretendo compartir aquí a rabia e a impotencia polos despedimentos. Lean a Fran P. Lorenzo no seu blog –procuren facelo decote, non só esta semana–, que ademais está fóra dos dominios do Arcebispado de Santiago. Estas liñas son, en realidade, de agradecemento. Escríbeas un coleccionista de papel prensa con ducias de exemplares da “Revista das Letras” na casa e un aprendiz de xornalista que tiña no Galicia Hoxe unha escola e un competidor dos que pagan a pena. Vaia, daquela, por todos os almorzos que me amargaron os compañeiros e as compañeiras do diario cunha reportaxe que eu non vira, unha información á que non tivera acceso ou un titular que eu nunca sería capaz capaz de escribir no tempo no que se escriben os titulares.
O xornalismo en galego está por facer. Claro que temos antecedentes, pero non é abondo. Son, na súa maioría, experiencias abortadas prematuramente. Escribimos con sacho mentres na leira do lado producen páxinas e páxinas en castelán con tecnoloxía do século XXI. Diso, de darnos as ferramentas, nunca se ocupan as axudas da Xunta de Galicia nin os medios que se benefician delas. Por iso era tan importante para nós ter a man o Galicia Hoxe, malia a todos os erros e toda a precariedade, que tamén coñecemos ben. Para saber como se chaman as cousas e como se flexiona o futuro. l
Ningún comentario:
Publicar un comentario