Sen dúbida, os que somos galegofalantes naturais e espontáneos, persoas que actuamos na vida con debida educación, tolerancia e respecto por todos os demais, cada vez temos menos posibilidades -campo de actuación, enténdase así- para sermos como somos (nós mesmos) no noso propio país, pois só por utilizar o idioma propio de Galicia, a lingua na que pensamos e soñamos, pasamos a ser considerados como "distintos", raros, sectarios, "nacionalistas", por unha parte considerábel -tantas veces ignorante e intoxicada intelectual e politicamente- da poboación. A xenial Rosalía de Castro -unha das máis grandes mentes literarias europeas do seu tempo- cuñou aquilo de "estranxeira na súa patria". E eu mesmo, aquí e agora, debo confesalo, así tamén me sinto. E ademais síntome "estranxeiro", debo recoñecelo -e non sen profunda dor-, nun tipo de sociedade, a nosa, na que unha boa parte dos seus creadores artísticos -non no ámbito literario, mais si no da plástica, por exemplo- é refractaria ao idioma de Luís Seoane, Reimundo Patiño ou Leopoldo Nóvoa. ¿E se falamos das Universidades? No ámbito dos "templos do coñecemento" -agás contadísimas excepcións- o idioma galego brilla pola súa ausencia, e cando un visita eses lugares percibe de xeito inmediato a gran alienación existente, a pobreza de sensibilidades que se exhibe -cousa que moito sorprende- e o tantas veces nulo exercicio intelectual de aproximación á realidade que se verifica. Pobre país o noso, e pobres todos nós. Pois o nacionalismo cultural e político galego, sobre todo o político -xa non falamos do nacionalismo español incrustado no noso vello país-, pouco soubo facer até o momento para lle devolver á nosa cidadanía a dignidade, en plenitude, de sermos nós mesmos. Eu hoxe, meus caros lectores -isto é unha confesión-, síntome, como Rosalía no seu día, estranxeiro na miña patria. Triste estranxeiro. Mais rodeado, iso si, dun espírito etnocida, por activa ou por pasiva, que renova todos os días a sinatura do meu (noso) parte de desaparición.
Ningún comentario:
Publicar un comentario