Ás veces resulta desalentador comprobar a exasperante lentitude do progreso social. As conquistas, en tempos de retroceso coma este, son cada vez máis significativas. Xa que logo, os signos que se fan desde as institucións inciden simbolicamente na conformación dos novos modelos sociais, que deben estar ligados a un futuro edificado a partir de conceptos modernos de xustiza e de igualdade. Precisamente por ese motivo, e por proceder dun ámbito, o das institucións culturais, que debería ser especialmente sensible ás demandas que as sociedades do noso tempo formulan, resulta bastante turbador, abafante e incomprensible que a Real Academia Galega manteña un comportamento autista ante a necesidade de corrixir unha gravísima discriminación histórica propiciada pola aínda arraigada cultura patriarcal: o nomeamento de académicas, en feminino, para as cadeiras da RAG.
Sen as voces das escritoras non é posible a diversidade e a pluralidade na Academia. Hoxe máis ca nunca a igualdade cífrase en termos de xénero. Hoxe máis ca nunca, a xustiza social escríbese en clave de xénero. Hoxe máis ca nunca, a vangarda artística perfílase en propostas de xénero.
Pero o dereito das escritoras a entraren na Academia non é un simple problema de diversidade. Ten moita maior gravidade e calado: trátase de lle poñer fin a unha discriminación histórica que non admite ningún tipo de desculpa que a perpetúe. E, desde logo, non é comparable a ningunha outra. De feito, equiparar o dereito das mulleres a seren académicas co mesmo dereito a establecer cotas por xéneros literarios (autor@s de infantil, poetas, xornalistas...) é coma se na Sudáfrica de Mandela se equiparasen as reivindicacións anti-aparheid dos negros con outras aspiracións (léxitimas, claro) da minoría asiática, poñamos por caso, que tamén representaba unha porcentaxe poboacional respectable nese país. Ou coma se incluísemos a etiqueta «mulleres» nas listas dos libros máis vendidos que fan determinados xornais, cando a lingua galega aparece categorizada como un xénero máis: «ficción / no ficción / infantil / gallego».
As escritoras proceden da mesma glaciación ca nós, os escritores, coa diferencia de que a elas lles roubamos o sol do desxeo. Pero xa non teñen idade xeolóxica para andaren a enredar no xogo das cadeiras. Eu, coma moitos homes, non quero ser cómplice de semellante segregación histórica. Sen menoscabo da valía e dos méritos de todos e cada un dos académicos elixidos, xa é a hora das escritoras. Sen dilación. A hora das académicas. E unha institución cultural coma a RAG está obrigada a entender e corrixir unha discriminación de tal envergadura.
Ningún comentario:
Publicar un comentario