Pasado. Eran cinco. Hai un ano, eran cinco as mulleres no plenario da Real Academia Galega. Doce meses despois, a cifra redúcese. Despois de designación de tres vacantes, o número baixa. Queda unha praza por adxudicar, pero o único candidato proposto é Pegerto Saavedra. Desta volta, non vai ser. Nos últimos meses houbo un amplo debate sobre a presenza feminina na institución presidida por Ferrín. Diferentes colectivos e persoeiros (independentemente do xénero) pedían o ingreso de máis mulleres. Non era unha guerra de xéneros, non se falaba de cotas. Non foi desta volta. Un ano despois e tras a perda de Olga Gallego, as mulleres na RAG serán catro.
Presente. Ninguén cuestiona os méritos de Regueira, nin de Monteagudo nin de Fernández Ferreiro. Tampouco de Saavedra. Que non querería que estes homes estivesen na RAG? Ninguén. Quen quere que non ingrese na Academia unha Marilar, unha Queizán, unha Krukenberg? Seguramente, ninguén. No entanto, ingresou quen ingresou. Os motivos, sexan cales sexan, sábenos os académicos. O plenario, máis ou menos bronco que puido haber coa votación entre Fernández Ferreiro e Aleixandre, coñecerano tamén eles. A realidade que transcende, a que importa, é o balance: trinta cadeiras e só catro para mulleres na rúa Tabernas.
Futuro. A RAG ten que formularse varias cuestións. A institución ten unhas funcións a prol da lingua e da cultura. Aquí, cumpre. Ademais, debe ser unha corporación que represente a cultura deste país. Aquí, falla. Catro mulleres non é espello da realidade cultural, só unha deformación. “Hai mulleres que poden estar na RAG, pero só hai trinta cadeiras”, dixo Fernández Ferreiro estes días. Pois se hai mulleres que poden estar e só hai trinta cadeiras, se cadra é que a cifra é insuficiente. Ese debate tamén está no seo da RAG. Nos tempos que corren, quizais 30 persoas non se axusta ao traballo que se debe desempeñar coa fala nin no ámbito da representación.
Ningún comentario:
Publicar un comentario