María Reimóndez: 'A nosa lingua é o único que fai de nós algo máis que escravas do poder económico'

Manuel Vidal Villaverde faille unha longa entrevista a María Reimondez para o Galicia Hoxe, da que escollín o que fai referencia á cuestión lingüística.

María Reimóndez, escritora, colabora en diversos xornais,  é fundadora da Organización Non Gubernamental de Cooperación ao Desenvolvemento Implicadas e da Asociación Galega de Tradución e Interpretación,

O noso idioma, ai. O goberno actual do PP e galegos próximos a el néganno con maior ou menor sutileza, canto non ignorancia. Este mesmo goberno derrogou coa aquiescencia de asociados ou independentes como o secretario Xeral de Política Lingüística, o ben escaso decreto de Normalización. Os resultados saltan á vista: bilingüismo harmónico, cordial; trilingüismo, e a última, que eu respetuosamente cualifico de vergoñenta e pouco menos que ignorante: bilingüismo restitutivo, ou natural, tristemente avaliada e exposta polo amigo Henrique Monteagudo. Aseguro que só a inmersión lingüística que xa defendeu para o catalá o propio presidente da RAE é o que nos pode salvar desa deleiba mortal e infame. Non meu vou alongar máis nesta exposición, e deixo para ti a reflexión que sen dúbida nos ha iluminar a todos/as, non si, María?Eu teño toda a fe do mundo na inmersión lingüística e no amor polas linguas pero iso só é posible cando comezas pola propia. Querer falar unha lingua de poder é moi diferente a ser políglota e ademais un absurdo só coherente nun mundo dominado por certos idiomas. As linguas só “valen” nos seus contextos e, para falar coa xente que temos preto e que nos importa, a lingua máis importante é o galego.
O problema é que estamos en tempos de pensamento único e monolingüe, un ideal de calquera sistema de dominación porque cando lle quitas a lingua ás persoas, pouco queda delas (pensemos en como ás escravas lles cortaban literalmente a lingua para que non puidesen organizarse e loitar nas plantacións americanas).
O discurso de que “o galego non vale para nada” encaixa con esta mentalidade e vén reafirmar prexuízos antigos aprendidos coa vara do mestre na escola ou a ridiculización pública. O debate, pois, é previo mesmo aos conceptos que mencionas e ten que ver cun traballo por unha banda interno e pola outra externo. A nivel interno falta diálogo coa cidadanía non a través de campañas e pósters senón a través de axentes activos (que hai moitos! As escritoras e escritores somos parte deles, tamén o profesorado) e coordinados. Aquí faltou a normalización lingüística como proceso de diálogo e agora estamos colleitando as consecuencias.
Poderiamos aprender moito dos países do Sur neste tipo de traballo, pero adoitamos mirar cara a outro lado. A nivel externo cómpre fomentar as alianzas entre pobos que non falamos linguas hexemónicas porque somos a maioría da poboación mundial. Aí a tradución é fundamental, sen dúbida e tamén ser conscientes da relevancia de todos os idiomas.
Pensando no meu traballo, na Unión Europea hai moita máis demanda de intérpretes de grego-finés que de inglés-castelán. En calquera caso, a situación actual en Galicia roza o delito e eu non saio do meu asombro ante tanto ornear o valor do pensamento único. A nosa lingua é o único que fai de nós algo máis que escravas do poder económico.