Xabier Queipo ten razón. É verdade que a xente que ataca a lingua galega é a que ten medo, e niso consiste ser de dereitas. En xeral, si. O conservadorismo como cosmovisión ten como raíz ontolóxica a resistencia ao cambio. Non obstante, non todos os que defenden a soberanía dunha lingua supostamente maioritaria e máis dominante son nacionalistas centralistas ou de dereitas. E non todos os que defenden a pluralidade identitaria reflectida na reivindicación das linguas como sistemas operadores de cosmovisións distintas son nacionalistas periféricos, ou de esquerdas. Pero na miña experiencia, non deixa de ser suxestivo o feito de que as persoas máis abertas de cosmovisión, máis defensores do pluralismo social e político, entenden instintivamente a importancia da saúde multilingüística do mundo como metáfora da democracia viva. Por algo sempre me resultaba bastante difícil ter longas conversas cos políticos do PP, con algunhas excepcións notábeis entre Ribadeo, Lalín e San Caetano, precisamente porque a maioría dos seus militantes non recoñecen a necesidade de que triunfe a variación sobre as máis intelixentes unificacións, como dixo Otero Pedrayo.
Neste artigo vou citando moito escritor galego, tanto vivo como defunto. Aquí vai outro: Miguelanxo Murado, felizmente vivo, no seu artigo publicado en inglés hai unha semana no xornal británicoThe Guardian: "Nunca sabemos que pasado nos agarda no futuro". Algún día imos ter compaixón por Feijoo e tódolos seus co-conspiradores que pretenden facerlle dano prexudicial á saúde lingüística de Galicia , sexa por cartos, por aquel choio en Madrid, polo poder ilusorio do poder. E por medo. Aquel medo a seren tachados polos mesmo alcumes que os galegofalantes aturaron durante séculos, e que aínda aturan cada vez máis diante deste rexurdir de tanta intolerancia lingüística que pretenden facer inzar primeiro en Galicia, e logo Valencia. Con todo, o minifundio da fala non se deixa esnaquizar. E, para citar a outro que vía de todo aínda que fose miope, algún día as realidades do noso tempo serán lembranzas leccionadoras. Si, terémoslle compaixón deses gobernantes actuais de non poder ver alén do bandullo, do ego e do medo. Pero sobre todo por non poderen vivir a vida da linguavisión..
Ningún comentario:
Publicar un comentario