por Xesús Veiga Buxán , no Xornal:Cando escribo estas liñas aínda non se teñen manifestado os voceiros oficiais da Xunta e do PPdeG a respecto da desaparición de Galicia Hoxe, o único xornal en papel editado completamente en galego. En calquera caso, resultan perfectamente previsíbeis as palabras que van ser utilizadas por esas persoas neste enterro: a liberdade de empresa e a crise económica foron as razóns supremas de semellante desfeita simbólica.
Algúns dos votantes de Feijóo seguro que preferirían escoitar unha adaptación daquel vello parte bélico franquista: “Cautivo e desarmado o exército das publicacións periódicas editadas integramente no idioma galego, a guerra lingüística ten rematado”. Para outras persoas que outorgaron a maioría absoluta ao actual goberno da Xunta, a morte de GH será unha nova desagradábel e ficarán agardando pola resposta a unha pregunta inevitábel: nun país onde os subsidios públicos forman parte da paisaxe habitual da vida económica e social, por que se deixa caer un xornal que ten como sinal diferenciador a utilización da lingua propia? E cando lle digan que os cartos públicos non foron suficientes porque a sociedade galega non estivo á altura do reto prantexado e case non mercou o produto ofrecido nos quioscos, terá, polo menos, dous motivos para reflexionar.
Por unha banda sobre a curiosa discriminación positiva que practican os gobernantes actuais en favor dos xornais que actúan practicamente coma se estiveramos nun territorio monolingüe (en castelán, por suposto). E, ao mesmo tempo, poderán constatar a notábel febleza do tecido socio-económico dispoñíbel para levar adiante iniciativas de comunicación inseridas no obxectivo de consolidar o papel do idioma galego na vida pública.
A mensaxe da equipa de Feijóo non admite dúbidas: aposta por reducir progresivamente os instrumentos de apoio á vitalidade da lingua galega e coloca a pelota no tellado da sociedade civil. Se a capacidade de reacción non soborda os circuítos da confrontación política convencional corremos o risco de asociar case en exclusiva o futuro do idioma coa tendencia que experimente a contabilidade electoral. Se non se mobilizan recursos humanos e financeiros á marxe das institucións políticas, as expectativas menos estimulantes tomarán carta de natureza.
A morte de Vieiros foi o comezo dunha secuencia que non semella ter un final coñecido. Mais alá das circunstancias específicas e conxunturais que podan explicar a caída de cada unha das publicacións afectadas nos últimos meses, estamos ante a repetición dun fenómeno que revela a existencia de eivas estruturais de importancia no conxunto do universo social de orientación galeguista. Se acreditamos no discurso de que os medios de comunicación resultan decisivos na conformación e medre da conciencia de pertenza a unha comunidade nacional non se pode alimentar unha práctica minifundista ou vivir instalados no permanente cainismo. Non ten sentido agardar polas obras dun goberno que ten outras prioridades. E necesario emprender outro camiño.
Algúns dos votantes de Feijóo seguro que preferirían escoitar unha adaptación daquel vello parte bélico franquista: “Cautivo e desarmado o exército das publicacións periódicas editadas integramente no idioma galego, a guerra lingüística ten rematado”. Para outras persoas que outorgaron a maioría absoluta ao actual goberno da Xunta, a morte de GH será unha nova desagradábel e ficarán agardando pola resposta a unha pregunta inevitábel: nun país onde os subsidios públicos forman parte da paisaxe habitual da vida económica e social, por que se deixa caer un xornal que ten como sinal diferenciador a utilización da lingua propia? E cando lle digan que os cartos públicos non foron suficientes porque a sociedade galega non estivo á altura do reto prantexado e case non mercou o produto ofrecido nos quioscos, terá, polo menos, dous motivos para reflexionar.
Por unha banda sobre a curiosa discriminación positiva que practican os gobernantes actuais en favor dos xornais que actúan practicamente coma se estiveramos nun territorio monolingüe (en castelán, por suposto). E, ao mesmo tempo, poderán constatar a notábel febleza do tecido socio-económico dispoñíbel para levar adiante iniciativas de comunicación inseridas no obxectivo de consolidar o papel do idioma galego na vida pública.
A mensaxe da equipa de Feijóo non admite dúbidas: aposta por reducir progresivamente os instrumentos de apoio á vitalidade da lingua galega e coloca a pelota no tellado da sociedade civil. Se a capacidade de reacción non soborda os circuítos da confrontación política convencional corremos o risco de asociar case en exclusiva o futuro do idioma coa tendencia que experimente a contabilidade electoral. Se non se mobilizan recursos humanos e financeiros á marxe das institucións políticas, as expectativas menos estimulantes tomarán carta de natureza.
A morte de Vieiros foi o comezo dunha secuencia que non semella ter un final coñecido. Mais alá das circunstancias específicas e conxunturais que podan explicar a caída de cada unha das publicacións afectadas nos últimos meses, estamos ante a repetición dun fenómeno que revela a existencia de eivas estruturais de importancia no conxunto do universo social de orientación galeguista. Se acreditamos no discurso de que os medios de comunicación resultan decisivos na conformación e medre da conciencia de pertenza a unha comunidade nacional non se pode alimentar unha práctica minifundista ou vivir instalados no permanente cainismo. Non ten sentido agardar polas obras dun goberno que ten outras prioridades. E necesario emprender outro camiño.
Ningún comentario:
Publicar un comentario