Ser ou non

por Rosa Aneiros, xornalista, na Nosa Terra

Hai meses, a controvertida pregunta no país galo de qué significa para ti ser francés tivo o seu inevitable eco nos medios de comunicación propios. Ah si? formula Alba. Si, moito se botou a lingua a pacer con respostas complexas que tecían cestos con vimbios procedentes da antropoloxía, da cultura, da psicoloxía ou do marketing para definirmos que é ser galego. E que é?, ri Alba. E eu que sei!, advirto. Porén, ás veces descúbrome ofrecendo respostas sen sabelo. Cando entro nunha tenda, cando escollo un ou outro produto no supermercado, cando vexo unha obra de arte, cando decido a roupa que poño ou onde deposito os meus cartos. A pertenza ao “noso” ten máis de vontade e de empatía ca de designio. Esa é a liberdade que a todos lles esquece cando enarboran a bandeira neoliberal da libre escolla. Non existe liberdade sen coñecemento. Non existe propio sen a vontade de selo. Por iso a cidadanía, convertida en consumidores na sociedade actual, deberiamos exercer o noso dereito de elección con máis contundencia.
Falemos das caixas, de consumo de lácteos ou de téxtil ou mesmo de arte. A partida de nacemento e o domicilio fiscal xa non son determinantes absolutos se non existe unha vontade de formar parte do compartido. Talvez por iso cando Luís Tosar ergue o premio Goya nas súas mans sentimos unha alegría que vén de dentro porque o sabemos de noso. Talvez por iso, optamos por refugar produtos de empresas que teñen de noso o prezo exacto das subvencións que pagamos por medio da Administración que nos representa. Talvez por iso, o verbo ser non sexa tan importante como o de exercer. E velaquí a nosa gran responsabilidade, creo.