Algunhas e algúns

por Ana Miranda, do BNG, no Xornal:

Somos nós. Mulleres e homes galegos. Algunhas e algúns. A xente do pobo galego que defende a súa lingua contra vento e maré, contra a indiferenza e o acoso, contra a pauperización e o reducionismo lexislativo e orzamentario dun Goberno que quere convertir en minoritaria a nosa lingua. Algunhas e algúns como Rosalía, Castelao, Blanco Amor, Novoneyra, Manuel María, Ferrín, Rivas. Algunhas e algúns poetas novos e antergos. Algunhas e algúns pais que reclaman e claman o dereito a que súas fillas e fillos poidan cumprir o dereito de poder ser educados na lingua propia. Algunhas e algúns membros das organizacións que apoian as diversas plataformas en defensa da lingua. Algúns militantes e simpatizantes de diversas organizacións políticas. Algunhas e algúns cidadáns anónimos que se resisten a que a identidade non sexa diluida. Simplemente algunhas e algúns, que aínda que pareza o título daquela cantiga Eu son aquel, van ler de seguido, a que me refiro.
Celebrouse onte en Bruxelas a I Conferencia Internacional sobre Cooperación Europea e Apoio da Diversidade Lingüística que promovía a Rede Europea para a Promoción da Diversidade Lingüística (NPLD), unha rede paneuropea que asesora e acompaña as linguas chamadas rexionais ou minorizadas, das nacións europeas e dos pequenos estados con recoñecemento constitucional na promoción da diversidade lingüística no contexto dunha Europa multilingüe. O BNG e a Alianza Libre Europea (ALE) do Parlamento Europeo estabamos convidados oficialmente. E nos diversos paneis das intervencións había mesmo unha ponencia especial sobre o papel do Parlamento Europeo na que participaban dous eurodeputados da ALE, en recoñecemento do apoio que o noso grupo formado por nacionalistas de distintas nacións europeas dá en actividade lexislativa, política e social á promoción da diversidade lingüística en Europa. O deputado corso François Alfonsi, quen actualmente promove unha resolución na Eurocámara sobre a salvagarda das linguas en perigo de extinción, transmitiunos na súa ponencia a solidaridade falando da “represión lingüística” que vive o pobo galego. Oriol Junqueras, afirmou que “en Galiza é a presión do poder político do Goberno a que quere converter a lingua galega en minoritaria”, para reducir o uso lingüístico da lingua galega; lamentou que isto este acontecendo na actualidade e lembrou que o Goberno galego xunto co de Valencia son dous exemplos de “reducción do apoio á lingua propia dende o propio poder”.
Eu estaba entre o público e erguín a man na quenda de preguntas, explicando que xa que estabamos a falar de boas prácticas en Europa en materia de promoción da diversidade lingüística, debíamos lembrar os casos de malas prácticas. Denunciei que o Goberno galego, alí representado en Anxo Lorenzo, secretario xeral de Política Lingüística da Xunta, era un deses exemplos de retroceso e de falla de protección e promoción da lingua e todo o que poidades imaxinar con datos ao respecto no escaso tempo que había para intervir.
Erguín a foto da Praza do Obradoiro dicindo en inglés que ollaran para esa fotografia: era a fotografia da manifestación que Queremos Galego organizou en outubro de 2010. Denunciei que por vez primeira na historia do continente europeo, un Goberno lexisla e goberna en materia lingüística contra dos avances adquiridos –tímidos ben sabemos– con anterioridade e diminúe de xeito legal e orzamentario unha lingua que xa estaba en minoría, afirmando que era o maior retroceso dende a época democrática, criticando o decreto do Plurilingüismo, e pedíndolle aos organizadores da conferencia que preguntaran por contrastar información e coñecer a verdadeira situación do uso social do Galego. Lembrei que o Goberno galego non estaba a promover o mesmo multilingüismo do que se estaba a falar nesta conferencia, senón que baixo a escusa do plurilingüismo o que non se podía é apoiar unicamente o monolingüismo dunha lingua que xa estaba consolidadada e socialmente non estaba en perigo.
Así que o señor Lorenzo, que xunto coa representante do Goberno vasco era o encargado das conclusións, debeu de sentirse molesto polas tres alusións á neglixente política que coordina e defende, que repenicou e xa que como era o último en intervir, afirmou: “El Gobierno sí apoya a la lengua gallega y a la diversidad lingüísttica” e “só algunos y algunas”, fitándome e en clara alusión aos eurodeputados que o criticaron publicamente e a toda a cidadanía galega que non está dacordo. “Algunos grupos minoritarios se empeñan en dividir y en transmitir esta falsa idea”, dixo.
Falou cinicamente Lorenzo da “participación e diálogo coa sociedade civil”, xusto o que el non fai, defendendo o diálogo como instrumento para a promoción da diversidade lingüística e cinicamente referiuse a que hai que facer un esforzo de pedagoxía entre os Gobernos estatais e rexionais”. Debía empezar pola casa. Evidentemente, foi bochornoso, e así nolo comentaron varios representantes doutras institucións, expertos, e parte do público á saída. Confundiuse de foro, con esa alusión de minorización, de desleixo e arrogancia cara á xente galega. E fíxoo en Bruxelas despois de que o conselleiro de Educación mentira atribuíndolle á Comisaria Vassilou –responsable entre outros eidos do multilingüismo– palabras non ditas e aplausos non dados. Nesta conferencia existía interpretación en tres linguas: inglés, francés e castelán, que por suposto o señor Lorenzo, na súa capacidade “multilingüe” que non sei se ten ou non, mais aquí non se viu, usou só o castelán. O representante do Goberno catalán por exemplo interviu en inglés. Eu falei nas tres alternando mentres o moderador dicía que cortara por estenderme demasiado. É só unha anécdota.
Onte sentín vergoña da alusión feita a tantas mulleres e homes galegos que falades, que loitades, que traballadades, que queredes, defendedes e vivides na nosa lingua. Desa vergoña interna de quen ve pegarlle a un neno, de que ve un maltrato, ou a xente que morre de fame. Por iso, con optimismo na procura dos nosos dereitos, e sabendo que eses “algúns e algunhas” somos, existimos, continuamos e contamos con moitos apoios e solidariedade en Galiza, tamén en Europa e no mundo, debemos seguir defendendo os nosos dereitos. Nós, esas algunhas e algúns que temos moita sorte de ser algunhas e algúns dos cidadáns galegos que queren unha Galiza diferente, e de formar parte deses 50 millóns de falantes da súas línguas propias en Europa. Nós