Ramón Otero Pedrayo era gran literario, fermosa mente galega e historiador de ideas. Un pseudofidalgo do máis ético e cortés. Un liberal de estilo antigo, era un dos fundadores daquel partido que representou os intereses autonómicos, culturais e lingüísticos da Galiza antes do 36. Un sobrevivente da catástrofe bélica que polo puro feito de quedar vivo lles transmitiu os valores éticos do galeguismo ás seguintes xeracións, e a que nunca lle cumpriu o cofeo co franquismo. Un católico fiel que se mantivo afastado do ultramontañismo. Relixionario sen ser santo, os que peregrinan a Trasalba con frecuencia ben saben das anécdotas de Otero e das criadas da casa, entre outras.
Manuel Fraga é... Manuel Fraga. Quen foi ministro cómplice na mesma ditadura que acabou cos dereitos democráticos dos galegos. Quen empregou o ex líder dun escuadrón asasino arxentino como gardacostas á fin da ditadura. Quen admira e segue admirando o Xeneralísimo. Quen se enfada coa xente que non se dirixe a el como don Manuel. Quen tiña e ten a mesma arrogancia cando non mala hostia de galego coma Cela. Quen presumía de ser dono da calle. Quen aproveitou todos os seus pasos non para servir España, nin a Galiza, senón a si mesmo e o seu afán ao poder. Quen educou politicamente a Aznar (o amiguete de Bush, fillo) e o presidente actual da Galiza, o señor Feijóo. Quen tardou tanto en preocuparse cando o Prestige estragaba a vida laboral de tantos galegos e mais o medio natural. Quen era capaz de manter boa amizade con Fidel Castro, situado no outro extremo político, pero non de elevar o seu país por riba do seu secular atraso económico. Quen foi elixido democracticamente por unha maioría de galegos durante dezaseis anos.
Cara ao remate da súa vida, Otero Pedrayo pedía en público que a Galiza que lle sobreviviría se puxese á vangarda dos dereitos humanos. Ese home tan tradicional era capaz, xusto no seu solpor, de recoñecer que a súa Galiza imaxinada nunca ía chegar a ser realidade, e que outro país ía xurdir. E deulle a súa beizón. Fraga non é capaz de semellante acto de modesta humanidade. Outorgarlle o premio Otero Pedrayo a Fraga perpetúa a anormalidade da realidade galega, e representa un erro que marca todo o que ten o país de disfuncional
Ningún comentario:
Publicar un comentario