Que alguén que, como os candidatos do PP e o PSdeG, aspira a ser ou continuar como alcalde da súa cidade priorice entre as súas pretensións e accións futuras mudarlle o nome a esta urbe, revitalizando legalmente a súa versión castelán e exhumando así motivos de inútil e ben soterrada disputa cidadán, non parece fácil de entender, como non sexa nun proceso de incomprensíbel tortura sicolóxica persoal; máxime se ambos e dous din querer ocuparse politicamente de “aquelo que de verdade preocupa á xente”, en calquera caso perigoso aforismo despótico-ilustrado.
Cómpre recoñecer que mellor sería que fose así, que se tratase dunha cuestión puramente persoal, pois se tal idea obedecese a razóns electorais, se cadra avaladas por algunha enquisa, a cousa sería moito peor, en canto mostra dunha asunción porcentual relevante de dita prioridade. A insulsa preferencia subxectiva estaríase a converter nun decepcionante factor obxectivo. Hai un adaxio latino que di que “o nome é un presaxio”, co que se quería expresar que o nome caracteriza a quen o leva. Reafirmar o nome castelán da cidade deixa ver ás claras o sentimento e vontade de quen o fai.
Porén o “ele” non é máis ca unha pequena parte do iceberg de desmemoria e de despersonalización galega. Abonda con repasar os nomes de rúas e prazas da Coruña para comprobar a persistencia deturpada de rótulos que falan de “La Grela”, “La Cubela” o “Las Jubias”, ademais de Rúa da “Barrera”, de “Caballeros”, de “Gallinero”, “Mellid” ou “Puerta de Aires”.
Disto laiábase hai xa noventa anos Antón Vilar Ponte, no xornal El Pueblo Gallego, con palabras que non por enfáticas deixan de expresar unha doorosa realidade: “Como escravos espirituais, que xa fixeron hábito da súa escravitude, seguimos a encher, sen a conseguinte reciprocidade, as placas rotuladoras das nosas rúas con nomes estraños, deixando os galegos no esquecemento. Non se quixo sustituir o nome de Juana de Vega por outro foráneo na Coruña, onde tamén se teima en denominar Joaquín Costa ao parque en construción que coronará a urbe? Non se perpetúan nas nosas rúas nomes de liberais heroicos doutras terras, mentres os de Quiroga e Acevedo se deixaron borrar? E cantos veleiros e barcos de cabotaxe, abanderados en portos galegos, levan nomes de personalidades do noso país?”.
Por desgraza, o “L” é moito máis ca un feito aillado, é todo un símbolo en canto expresa emblemáticamente “unha constancia de carácter e de repetición”.
Cómpre recoñecer que mellor sería que fose así, que se tratase dunha cuestión puramente persoal, pois se tal idea obedecese a razóns electorais, se cadra avaladas por algunha enquisa, a cousa sería moito peor, en canto mostra dunha asunción porcentual relevante de dita prioridade. A insulsa preferencia subxectiva estaríase a converter nun decepcionante factor obxectivo. Hai un adaxio latino que di que “o nome é un presaxio”, co que se quería expresar que o nome caracteriza a quen o leva. Reafirmar o nome castelán da cidade deixa ver ás claras o sentimento e vontade de quen o fai.
Porén o “ele” non é máis ca unha pequena parte do iceberg de desmemoria e de despersonalización galega. Abonda con repasar os nomes de rúas e prazas da Coruña para comprobar a persistencia deturpada de rótulos que falan de “La Grela”, “La Cubela” o “Las Jubias”, ademais de Rúa da “Barrera”, de “Caballeros”, de “Gallinero”, “Mellid” ou “Puerta de Aires”.
Disto laiábase hai xa noventa anos Antón Vilar Ponte, no xornal El Pueblo Gallego, con palabras que non por enfáticas deixan de expresar unha doorosa realidade: “Como escravos espirituais, que xa fixeron hábito da súa escravitude, seguimos a encher, sen a conseguinte reciprocidade, as placas rotuladoras das nosas rúas con nomes estraños, deixando os galegos no esquecemento. Non se quixo sustituir o nome de Juana de Vega por outro foráneo na Coruña, onde tamén se teima en denominar Joaquín Costa ao parque en construción que coronará a urbe? Non se perpetúan nas nosas rúas nomes de liberais heroicos doutras terras, mentres os de Quiroga e Acevedo se deixaron borrar? E cantos veleiros e barcos de cabotaxe, abanderados en portos galegos, levan nomes de personalidades do noso país?”.
Por desgraza, o “L” é moito máis ca un feito aillado, é todo un símbolo en canto expresa emblemáticamente “unha constancia de carácter e de repetición”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario