Unha de callos

Primeiro prato. Sucedeume o venres pasado. Saín a cear cun grupo de amigos. Estabamos no lugar de sempre. Non é un restaurante no que fagan pratos moi elaborados pero a comida está bastante ben.
Chovía a cachón e facía tanto frío que ao sentármonos comprobamos que todos tiñamos os narices arrubiados, así que non foi raro que coincidiramos no primeiro prato, caldiño de grelos quente para todos, que estamos aínda no tempo deles.
Arreconchegámonos áas cuncas fumeantes e comenzamos a sorber as primeiras culleradas. Velaí que sofrimos unha pequena decepción, o caldo estaba insulso. Ben, nada que non se poidera arranxar sen mais que pedirlle ao camareiro un botiño de sal.
A cousa foi que este suceso fíxome lembrar outro ben distinto que tivo lugar hai ben de anos.
Segundo prato. Nesta ocasión estábamos de viaxe e íamos en coche. Todo foi por non pararmos antes coa ansia de facer o maior número de quilómetros pola mañán. Fíxosenos algo tarde, xa pasaba da hora de xantar e aínda non paráramos. Tíñamos que facelo no primeiro lugar que atopásemos. E así foi.
Chegamos a unha vila pequeniña e buscamos. Mesmo parecía que non había onde comer cando atopamos un bar aberto no que servían comidas. Non é que estivera cheo pero aínda había algunha xente. Nós pensábamos que era tarde pero estaba claro que os outros comensais non había moito que chegaran. Nunha pirzarra estaba escrito que de primeiro podías escoller entre caldo e sopa, e de segundo callos ou carne ao caldeiro. Nós, caldo e callos.
Non había nada inhabitual, todo transcorría con tranquilidade ata que os camareiros comenzaron a traer os segundos. Nada máis abrir a porta o comedor encheuse... (non sabía moito como seguir escribindo isto, pero se o fixera doutro xeito podería parecer cursi ou, polo menos non se me entendería ben o que realmente aconteceu, así que pido desculpas e continúo). Abreuse a porta da cociña, dicíamos, e entraron dous camareiros cargados de varias racións de callos e a estancia encheuse dun cheiro a merda insoportable.
Nós mirámonos, e sen falar decidimos levantar da mesa e marchar de alí a fume de carozo.
Postre. Hoxe reuníase a mesa sectorial do ensino. Cando entrou na reunión Anxo Lorenzo, o secretario xeral de política lingüística co decreto chamado de plurilingüismo entre as mans, a sá de reunións encheuse dun cheiro... Os representantes sindicais miráronse os uns aos outros, e levantáronse da mesa.
Xa vai sendo hora de comer. E ti que vas pedir?