envíannos este artigo da nosa admirada Pilar García Negro, en Terra e Tempo:
Ando a facer limpeza de papeis, documentos varios, ordenación de libros e labores semellantes, que me ratifican a idea de como as cousas falan e devólvennos millenta episodios do pasado, unha memoria que se obstinan en nos facer presente... Todo o mundo sabe, aliás, que os libros son seres que se reproducen (e esperemos que non morran), así que os achados que facemos lévannos de uns a outros, nunha historia de nunca acabar. Pois ben, cóubome atopar un simpático retallo de prensa que paso a descreber. Trátase dun "Vocabulario gallego-castellano", publicado nun suplemento de La Voz de Galicia, do 3 de Xaneiro de 1993, tamén como este 2010, Ano Santo ou Xacobeo. Non resisto a tentación de reproducir algúns dos seus benéficos consellos:
Lo primero que debe tener en cuenta el viajero que visita Galicia es que en esta tierra son dos las lenguas oficiales, y tan usada es una como otra. Pero aun así, una cosa es saberlo y otra defenderse mejor en un idioma que, aunque fácil de entender, tiene sus particularidades. Para empezar, la mayor parte de la población puede expresarse en perfecto castellano, aunque algunos sectores tienen prejuicios para usar la lengua de Cervantes. Pero también es necesario aclarar que el español de Galicia tiene giros y calcos propios que le vienen más de su propio idioma que de cualquier otra costumbre lingüística. Y por si el futuro peregrino quiere hacer sus pinitos en el idioma de Rosalía, o si se ve en el trance de usarlo, a continuación se citan algunas de las frases más socorridas del lenguaje común (eso sí, siempre que se tenga la precaución de pronunciar la "x" de raxo como la "ch" francesa o la "sh"inglesa.
A seguir, figura toda unha serie de frases breves ou de palabras, relacionadas sobre de todo coa comida ou cos saúdos, que xa nos abstemos de reproducir, agás unha, xenial: "Non entendo = no entiendo", que é, claro está, a proba do nove de que si se entende...
Cando, hoxe, dezasete anos despois, tamén ano xacobeo, reiteramos que o galego, a lingua propria da Galiza, está a padecer unha neoofensiva destrutora que se vehicula a través dunha ideoloxía fabricada a mantenta para aínda apiorar máis o seu estado e conseguir que os seus donos, os galegos, contribuamos máis eficazmente á súa exclusión, ao seu desaparecemento, cando recordamos esta insidia programada, referímonos a como si houbo e si hai unha política da lingua, teledirixida desde Madrid e executada no satélite galego obedientemente e que ten de todo menos de inocente. É, por suposto, unha política da lingua que visa o exterminio da diferenza galega, dirixida a dar por natural a súa inferiorización, e a aplicar constantemente a imposición do español como única lingua válida de iure e de facto.
No anaco de prensa que reproducimos, a cantidade de ideoloxía negadora do galego nel infiltrada é tan evidente que case nos resulta humorística, a tal ponto se retorce a realidade e se vulneran as evidencias. Primeiro: nada teman os visitantes españois a Galiza; aquí, agás algúns exaltados, todo o mundo cumprirá co sagro deber da hospitalidade (mal entendida), isto é, todo o mundo se submeterá ao mandato non escrito de ocultar o seu idioma galego perante o español. Segundo: o problema non está na obvia subordinación do galego, senón na existencia dun grupo rochoso que odia o español, isto é, de seres son normais (léase nacionalistas consecuentes coa práctica do idioma galego). Terceiro: inevitabelmente, o español (lingua-lingua, lingua verité) falado na Galiza está contaminado ou coloreado con modismos que o forasteiro (español, por suposto; ao turista sueco ou alemán se la refanfinflan..., porque, evidentemente, non os vai captar, mais, ollo, o que importa é non ofender os sacrosantos direitos do español, en calquer lugar da España política, por tanto, tamén, na terra, perdón, na propriedade galega...) é conveniente que coñeza, non vaia ser que manchen de máis a correcta intelección do castellano falado polos nativos. O consello de pronunciar o "x" é conmovedor: imaxinemos a pronuncia tan simpática que daría pronunciar sempre como "queixo" palabras como "exame", "texto", "exclusivo"..., mais xa sabe que o galego non ten cultismos, só voces populares...
Naturalmente, todos estes benéficos consellos non están dirixidos aos forasteiros senón a nós, aos nativos. Cómpre reforzar, por se non estiveren dabondo claras, as seguintes leccións diglósicas e pro-diglósicas:
1ª. O galego, en todo lugar e circunstancia, debe se submeter ao español.
2ª. Arredémonos como do demo dos perigosos, insensatos e recalcitrantes nacionalistas, que teñen a ocorrencia de, aquí, na Galiza, manteren o galego por toda a parte.
3ª. Mágoa que a asimilación na Galiza non cerrase o seu percurso e, aínda, vaia por Deus!, sobreviva o galego. Cómpre sobrelevalo con paciencia e resignación: uns cantos consellos prácticos serán de grande utilidade.
Todo o que antecede debe facernos pensar en como non podemos renunciar de nengunha maneira á batalla pola lingua nativa e nacional da Galiza, pola lingua de noso, mais tamén en como é vital que nos dotemos e distribuamos socialmente a nosa propria ideoloxía, esta si, favorábel á expansión e mellora do galego nos seus usos sociais e públicos. Mal favor nos faremos a nós mesmos se caímos na trampa de nos defender de mentiras propaladas pola contra do galego e non devolvemos a ofensa en forma de ataque e non á defensiva: quen é o fautor da imposición, que idioma está imposto, quen ten-temos problemas para que o noso idioma exista en público etcétera. Mais de todo isto falaremos nunha próxima entrega.
Ningún comentario:
Publicar un comentario