Emma Pedreira: "Non ten nada que ver co natural ese desequilibrio ao que se nos está levando"

Vai un anaco da entrevista que Manuel Vidal Villaverde  lle fai á poeta Emma Pedreira para o Galicia Hoxe. Para a entrevista completa premer na ligazón.

Semellemos unha viraxe, cecais aparente, de máis de 90º a babor, ou se queres a estribor; o barco navega por ese mar onde os fíos dos soños se enguedellan coas palabras. Falemos entón do noso idioma, da súa situación actual, do momento que vive mesmo acosado polos que ignorantemente mamaron do seu leite nutricio (non pode haber palabras, sintagmas prohibidos polo status mental da mediocridade). O Decreto de Normalización Lingüística, que foi derogado por este goberno do PP, coa aquiescencia mesmo "colonizados" e mesmo dos que se reclaman defensores da nosa lingua, "independentes asociados", e outros/as, etc., in nomine, polo menos para min, dunha falacia, dende logo non inocente, pero si ignorante e disparatada, dun bilingüismo adxectivado con edulcorantes tan perversos como desnortados, velos aí, máis ou menos en fileira de "a conga aí vén/a conga aí vai", harmónico, cordial, restitutivo ou natural (síntoo polo profesor e amigo Henrique Monteagudo), mentor das últimas adxectivacións aquí citadas. Así, a equiparación do trilingüismo xa transcende ao dislate, disparate. 
Unha sinxelísima ollada ao estado histórico da cuestión, ao meu ver, só admite estas dúas propostas para sancionar unha morte anunciada: Inmersión lingüística e polo tanto discriminación positiva a favor do galego que é o idioma hoxe ferido e en retroceso. Advirto que nun gusto da palabra e o feito discriminatorio, pero non deben de esquecer elas/eles, que aquí en Galicia ou Galiza, a discriminación, digo, xa se está a padecer hai moitos anos, e nunha soa direción que favorece ao castelán ou español, que ningún de nós-outros desprezamos, e moito menos desecamos exterminar, non ho! Perdón polo "discurso", Emma, quecín un chisquiño, e non nego a femencia, pero si a belixerancia, a violencia… Túa é , a palabra, a opinión, a resposta?

Aborrezo termos como o de restitutivo –empregado para calquera caso– e que semella o bico hipócrita e falsario que che dan despois dun dano feito á matenta. Harmónico, cordial, e demais adxectivos parécenme colocados para eliminar ou maquillar esa sensación de descompensación que se foi retorcendo sobre a situación da lingua até relegala ao punto da resistencia e a supervivencia. Non ten nada que ver co natural ese desequilibrio ao que se nos está levando, e cualificar como harmónica unha situación de opresión e de desprezo –de autodesprezo en grande parte– deixa entrever unha actitude tan humillante como a de pegar sorrindo. Penso que en cada unha das compensacións que se tratan de facer vai implícito un dano irreparable e previo. Esta adxectivación é puramente retórica e empapa cada termo dunha algo de burla sobre a situación; a situación lingüística, espida desa tal harmonía, cordialidade e restitución publicitarias, fica nun bilingüismo que non é tal, senón unha loita pola liquidación do máis feble, que ademais é avalada politicamente.