por Plácido Lizancos Santos, recuperando a Castelao e dando conta do que foi e o que representa o rianxeiro quen, polo que se ve, está máis presente que nunca nestas datas das Letras Galegas, no Galicia Hoxe:Non morrerei de todo, conmemora toda Galicia a memoria dun mozo monfortino. Traemos na súa homenaxe un artigo de Castelao por desgraza de perenne actualidade: "Prohibistes o galego nas escolas para producir no espírito dos nosos rapaces un complexo de inferioridade..." (Sempre en Galiza).
Co gallo do Día das Letras Galegas traemos este anaco do libro Sempre en Galiza, coñecido pola Biblia do galeguismo, para traballarmos sobre el: "Facéndolles crer que falar galego era falar mal e falar castelán era falar ben. Expulsástelo galego das igrexas, facendo que os representantes de Cristo explicasen o Evanxeo no idioma oficial, que o pobo non falaba nin comprendía ben. Refugastes o galego ante os Tribunais de Xustiza e chegastes a castelanizar barbaramente as toponimias galegas. E de que vos valeu? Porque despois de máis de catro séculos de política asimilista, exercida con toda a riqueza de astucias e violencias, o noso idioma está vivo. Sodes, pois, uns imperialistas fracasados. Algúns galegos de boa fe coidan que o cultivo do noso idioma é un impedimento de traballo na emigración. Mais eu quero invitalos a meditar: Pensades que a nosa Terra pode seguir sendo un criadeiro de carne humana, para enviar ás Américas en paquetes teutóns? Porque o noso deber está en asegurar o dereito ó traballo remunerado, para que ningún irmán noso emigre por necesidade. Pensades que os galegos poden seguir andando polo mundo a ofreceren indignamente a mercancía dos seus lombos e dos seus brazos? Porque o noso deber está en armar o pobo dunha instrución primaria, profesional e técnica que lle permita ser digno en todas partes, e en todas partes atopa as vantaxes que se lle ofrecen a un inglés, a un alemán... Ou é que na emigración resulta superior un castelán a un galego por falar unha lingua máis extensa? A superioridade non está no idioma que se fala; está no que se sabe, no que se di e no que se fai. Algúns homes -galegos tamén- andan a falar dun idioma universal, único para toda a nosa especie. Son os mesmos que buscan a perfección baixando pola escada zoolóxica, deica sentiren envexa das formigas e das abellas. Son os mesmos que perderon o desexo de chegaren a ser deuses, e renegan das inquedanzas que produce a sabedoría. Son os mesmos que consideran o mito da Torre de Babel como un castigo, e renegan da vida ascendente. Mais eu dígolles que a variedade de idiomas, coa súa variedade de culturas, é o signo distintivo da nosa especie, o que nos fai superiores ós animais"..
Ningún comentario:
Publicar un comentario