Chegar a outro país, non entender nada, atopar persoas doutras culturas e compartir a experiencia da soidade no mundo e mesturar até tres idiomas diferentes na mesma conversa para comunicarse. Un emigrante ou un Erasmus? Agora quen sabe!
O momento máis complicado é explicar que naciches con dous idiomas, aínda que un non apareza nas linguas oficiais de UE. Dependendo do lugar de procedencia dos novos colegas, enténdente ou non. O triste do asunto é atopar veces nas que a túa lingua é incomprendida ou atacada precisamente polos que proveñen do mesmo Estado ca ti, e que non son quen de ver a necesidade que tes de atopar con quen compartires a túa fala.
Unha tarde xuntáronse os españois para participar no concurso da Unión Europea sobre linguas. Semellaba divertido e pode que por unha vez contase para algo medrar con dous idiomas. E entón a crúa realidade de sempre, a da falsa pluralidade: a consideración do teu como idioma de segunda. Se institucionalmente o relegan a outro nivel, algúns dos teus veciños o desprezan e outros galegos senten autodesprezo, normal que sexa complicado facer entender a un coreano que o teu é un idioma e non unha variante dialectal do español.
As bases do concurso especificaban que non se podía falar nin escribir en galego, por non ter carácter oficial, dándolle a mesma consideración que ao árabe ou ao xaponés, que tamén podían ser mencionados pero non empregados ao non tratarse de idiomas da UE. Algúns consideraron o enfado esaxerado e a idea de facer un vídeo protesta pola discriminación lingüística como non apropiada, e seguiron a traballar no vídeo colectivo.
A invisibilidade á que conducimos o noso idioma matarao moi pronto. Os pinganillos en Madrid é algo, mais como non implique outras medidas de autoafirmación da súa validez, esta historia será unha anécdota que contaremos aos netos algún día, fillos dos pequechos que viron os Teletubbies en inglés subtitulados en galego. Pola súa supervivencia, 365 días ao ano de Letras Galegas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario