Coma se botase man dun vocabulario, a poesía de Lois Pereiro reflicte a intensidade da paixón, a ruta do desacougo. Ten unha ferinte autenticidade que lle permite establecer unha comunicación instantánea. O que se achega á súa poesía ten moitas probabilidades de ficar apreixado para sempre na sutil arañeira de palabras magnéticas que o poeta foi tecendo de xeito depurado. Por iso o poeta de “A final pel dun virus” ten unha boa manchea de incondicionais.
Andou sempre á procura da palabra exacta –le mot juste–. Cada verso é un senlleiro precipitado das emocións segredas. Alquimia do desexo, furia da señardade. Latexa sublimado como na mellor poesía o cerne da emoción humana convocada nos momentos límite.
Escrita que ten a fasquía dun estilizado diario, os poemas debullan un itinerario vital coas luces e sombras de toda existencia. Elaboradas imaxes poéticas esguías han dar conta xa dende as entregas iniciais da revista Loia –que faciamos xuntos en Madrid– dun fondo misterio sen fin, na alegoría de anceios e suxestivos pesadelos. Existen xa nesa altura versos premonitorios –“Conspiración contra Lois”–. Nalgunha das ilustracións que fixen daquela para os seus poemas mozos tiven de incorporar a rotunda tatuaxe da palabra morte acompañada dunha chea de caveiras. Xa naqueles seus poemas está o mapa enteiro da súa obra. Sorprende o seu grao de madurez. A solemnidade enigmática coa que vai expresando o seu mundo –feito da aleación do romanticismo simbolista, sombra do malditismo, crúo latexo expresionista, utópica tensión libertaria e mais desasosego anímico–. Ingredientes como vemos que ían definir toda a súa traxectoria. Existe unha fermosa edición de Poemas para unha loia” en Espiral Maior –acompañada do seu crucial manifesto poético-ideolóxico, “Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia”–.
No libro primeiro que editou en Positivas, a escolma poética de moitos anos de labor, recolle os poemas posteriores a Loia. Unha escrita onde as viaxes e mais a aventura vital están presentes. O amor, o desexo, a ruta aberta dos sentidos configura unha mestura entre mundo interior e mais a fascinación pola paisaxe urbana, o cinema, a música, o territorio da literatura como hábitat de seu.
Moi distinto é o segundo libro. O seu definitivo legado. Unha obra mestra de vontade universal. Un cumio na literatura da dor. Fixo un senlleiro ritual coa sublimación tráxica do seu corpo mancado. As feridas psíquicas, os remorsos, o inventario das avarías do corpo nunha autoanálise dos danos físicos e mentais. Unha mensaxe estarrecedora a que envía neste seu libro marcado pola fatalidade. Onde tracexa mesmo o vieiro ingrávido dunha resurección nas mans entrelazadas dunha solidariedade infinita. A constelación do afecto. “Elas” acudiron en axuda daquel ser entrañábel, alma solitaria que transportou con valentía o ennui, fixo un emblema do spleen como atmosfera interior dunha harmonía paradoxal. Monumento á ledicia da tristura. Camiñou polo gume da navalla. Fixo un xardín con follas de afeitar. Agroman os episodios doentes neste seu segundo libro, feito co tremor das palabras coma expresión do sentimento espido.
“Náufragos do paradiso” é unha porta xiratoria cara ao cerne do abismo. Cada capítulo é un mesto percorrido claustrofóbico –cara a unha catástrofe inminente–. Pechado en si mesmo. Universo sen saída onde as personaxes establecen diálogos intersticiais, ocos no aire, palabras como interrogantes. Duras descricións onde aboian fendas psicolóxicas. Configura toda a novela un loop, un bucle envolveito na brétema dunha ansiedade infinda. Enganchados á incerteza. Personaxes que avanzan polas ruelas lisérxicas dun paraíso pechado que conclúe coa abrupta desaparición da escena de Bernal.
Furia-raiba-desexo-dor: o anceio do adolescente constrúe un compacto programa da sabotaxe contra o terror da sociedade administrada. Erotismo da mutación. Crebas insomnes e simas emocionais fronte ao baleiro do desamor. Lóstregos poéticos como frases ateigadas de vértixe. Remuiños trepidantes coma versos clausurados, telegramas dende/cara ao alén coma poemas vivos. Lois Pereiro foi quen de situar a súa escrita no epicentro da mutación, por iso segue a ser tan radicalmente moderno.
Ningún comentario:
Publicar un comentario